رنگ موی فندقی برای پوست سفید

رنگ موی فندقی برای پوست سفید : زمزمه کرد: “اگر او در قوطی نبود، او را می خوردم، اما من هرگز نمی توانستم گوشت کنسرو شده را تحمل کنم.” دوروتی که خیلی علاقه مند به توجه زیادی به شیر ترسو بود، توضیح داد: “او در قوطی نیست، او در زره است.” سریع‌تر از آنچه دوروتی تصور می‌کرد می‌توانستند از اتاق خارج شوند.

رنگ مو : با شنیدن صدای غیرمنتظره (زیرا هیچ کس قبلاً در پوکس نخندیده بود)، زن ها با وحشت فراوان حلزون های خود را برداشتند و مردان انگشتان خود را به گوش هایشان یا به جایی که گوش هایشان زیر کلاه شب قرمز بود زدند. دوروتی با تکان دادن شیر بزدل قهقهه زد: «اینها باید آهسته پوک باشند». “بیایید به ملاقات آنها برویم، زیرا آنها هرگز با نرخی که می آیند.

رنگ موی فندقی برای پوست سفید

رنگ موی فندقی برای پوست سفید : کلاه شبانه قرمز بزرگی بر سر می گذاشتند و همه آنها مانند جغدها با شکوه بودند. برای آنها غیرممکن به نظر می رسید که هر دو چشم را همزمان باز نگه دارند و دوروتی ابتدا فکر کرد که دارند به او چشمکی می زنند. اما در حالی که کل شرکت همچنان با یک چشم باز خیره می شد، او از خنده منفجر شد.

به ما نمی رسند!” شیر ترسو بدون اینکه سرش را بالا بیاورد زمزمه کرد: پاهای من مشکلی دارد. “هه، هو، هوم! عجله کردن چه فایده ای دارد؟” واقعیت این بود که اگر تلاش می کردند نمی توانستند عجله کنند. در واقع، آنها به سختی می توانستند پاهای خود را بلند کنند. شیر ترسو که با ناراحتی در حال حرکت بود آهی کشید: “کاش مترسک با ما بود.” او هرگز خواب آلود نمی شود.

همیشه می داند که چه کاری انجام دهد. دوروتی خمیازه کشید: «آرزو کردن فایده ای ندارد. فقط امیدوارم او مثل ما گم نشده باشد.” آنها با تلاش سخت توانستند به حرکت خود ادامه دهند و تا زمانی که را ارائه کردند، کاملاً فرسوده شده بودند. پوکه ای متقاطع بازویش را تهدیدآمیز بالا گرفت و دوروتی و شیر ترسو ایستادند. پوک گفت: “شما…” سپس دهانش را بست و یک دقیقه کامل به حالت خالی خیره شد. “آری…” او این کلمه را با خمیازه ای بسیار عظیم بیان کرد.

رنگ موی فندقی برای پوست سفید : دوروتی با کلاهش شروع به باد دادن شیر ترسو کرد، زیرا او دوباره نشانه هایی از به خواب رفتن را نشان داد. “چی؟” او متقاطع پرسید. پوک پس از مکثی طولانی آهی کشید “زیر…” و دوروتی که دید عجله ای برای او وجود ندارد، شروع به شمارش با خودش کرد. درست زمانی که به شصت سالگی رسید.

پوکه کلاه شب قرمزش را عقب زد و فریاد زد: “دستگیری!” “دستگیری!” تمام پوک های دیگر آنقدر بلند فریاد زد که شیر ترسو با شروعی خود را بیدار کرد و حلزون های خانگی سرشان را بیرون آوردند. “استراحت؟ استراحت آن چیزی نیست که ما می خواهیم! ما صبحانه می خواهیم!” شیر با عصبانیت غرید و شروع به غرش کرد.

اما خمیازه او را خراب کرد. (با خمیازه کشیدن نمی توان خشمگین به نظر رسید.) “شما-” پوک را شروع کرد. اما دوروتی تحمل شنیدن دوباره همان سخنرانی آهسته را نداشت. انگشتانش را در گوشش گذاشت و فریاد زد: “برای چی؟” پوکس به شدت به او نگاه کرد. برخی حتی هر دو چشم را باز کردند. سپس کسی که برای اولین بار آنها را خطاب قرار داده بود.

در حالی که با یک دستش شکاف وحشتناکی را پوشانده بود، با دست دیگر به تابلویی روی یک ستون بزرگ در گوشه خیابان اشاره کرد. روی تابلو نوشته شده بود: “محدودیت سرعت ۱/۴ مایل در ساعت”. ما به خاطر سرعت غیرمجاز دستگیر شدیم! دوروتی در گوش شیر ترسو فریاد زد.

رنگ موی فندقی برای پوست سفید : گفتی غذا دادن؟ از شیر بیچاره پرسید که با شروعی از خواب بیدار شد. “اگر قبل از سیر شدن دوباره بخوابم، از گرسنگی میمیرم!” دوروتی خمیازه کشید: “پس بیدار باش.” در این زمان، Pokes آنها را محاصره کرده بود و آنها را با قدرت به جلو حرکت می داد. آنها چنان تهدیدآمیز به نظر می رسیدند که دوروتی و شیر ترسو شروع به خزش در جهت قلعه ای تاریک و خاکستری کردند. از سفر هیچکدام از آنها چیزی به یاد نمی آوردند.

زیرا با خمیازه و خمیازه پوک ها بیدار ماندن تقریباً غیرممکن بود. اما آنها باید در خواب راه می رفتند، زیرا چیز بعدی که دوروتی می دانست، صدای خشنی به آرامی صدا زد: “او را بهم بزن!” دوروتی به شدت نگران شد و چشمانش را باز کرد. آنها در سالن سنگی بزرگی بودند که سرتاسر آن با زره زنگ زده آویزان شده بود و روی یک صندلی سنگی بزرگ نشسته بودند.

چنان خروپف می کردند که تمام کلاه های فولادی به صدا در می آمدند، یک شوالیه بود. بلند قدترین و متقاطع ترین پوکه با یک پوکر بلند به سمت او هجوم آورد و چنان به او تکان داد که روی زمین پرید. “پس…” شیر ترسو که با صدای تق تق از خواب بیدار شد خمیازه کشید: “شوالیه افتاده است!” “زندانیان – سر هوکوس!” رئیس پوکر فریاد زد، ستون شوالیه را بلند کرد.

طوری با کلاه ایمنی صحبت کرد که انگار در حال تلفن است. شوالیه با وقار زیادی برخاست و پس از صاف کردن زره خود، گیره اش را رها کرد، و دوروتی چهره ای مهربان و ترسو با چشمان آبی غمگینی دید – همانطور که بعداً به اوزما توضیح داد اصلاً پوکیش نبود. “این هیاهوی ناخواسته به چه معناست؟” از سر هوکوس پرسید و با کنجکاوی به زندانیان نگاه کرد.

رنگ موی فندقی برای پوست سفید : دوروتی مؤدبانه گفت: «متأسفیم که شما را بیدار می‌کنیم، اما می‌توانید به ما صبحانه بدهید؟» “زیاد!” شیر ترسو را اضافه کرد و گزش هایش را لیسید. سر هوکوس آواز می خواند شوالیه با اندوه گفت: “آواز خواندن برای من امن تر است” و سرش را به عقب انداخت و با صدای بلند و خشن غرش کرد: خمیازه نکش ! ​ شیر ترسو تهدیدآمیز غرید و شروع به زدن دمش کرد.