مدل مو با رنگ فانتزی

مدل مو با رنگ فانتزی : فانوس و چتر را برداشت و از دید ناپدید شد. حتی اسکرپر هم تا حدودی از این موضوع ناراحت بود و[صفحه ۱۴۰] با صدایی کمی خفه، سوال خود را به روگدو تکرار کرد. راگدو به طرز وحشتناکی تحریک شد تا بازو را فراری دهد، اما، به سرعت خود را بهبود بخشید، با متانت به دو کویلتی تعظیم کرد.

رنگ مو : برای همگام شدن با چتر، اما بعد از یک ساعت یا بیشتر باران متوقف شد. بازو نیز متوقف شد، و پس از ایستادن[ص ۱۳۶] پیتر در مورد نامطمئن بودن و فکر کردن به اینکه چه باید بکند، دستش را بلند کرد و چتر را بست. سپس با گرفتن یک کبریت، که در لبه فانوس که از مچ کوما تاب می خورد، متوجه شد، دودکش را بلند کرد و فتیله را روشن کرد.

مدل مو با رنگ فانتزی

مدل مو با رنگ فانتزی : اما چتر کوما آنقدر بزرگ بود و دستش آنقدر با احتیاط نگه داشت، قطره ای بر سر مسافران نیفتاد. برای دیدن قسمت های زیادی از کشور بسیار غم انگیز بود، اما از مزارع و باغ های مرتبی که از پرده باران می گذرند، پیتر به این نتیجه رسید که کشور وینکی باید مکانی بسیار مرفه و لذت بخش برای زندگی باشد. آنها باید تند راه می رفتند.

ظاهراً این همان چیزی بود که بازو منتظرش بود و حالا با اطمینان چند قدم جلوتر حرکت کرد و انگشت سبابه دستش به سختی به سمتی که قرار بود دنبال کنند اشاره می کرد. دیگر خیلی دیر شده بود و فانوس نوری شاد را بر روی جاده در حال تاریک شدن سریع تابید. پیتر و روگدو با نیش زدن شامی که کالیکو برای آنها جمع کرده بود، به سرعت به دنبال دست هدایت کوما رفتند.

پیتر در حالی که از جاده اصلی منحرف شده و وارد یک چوب کوچک می‌شوند، فکر می‌کند: «من نمی‌دانم وقتی به پچ می‌آییم، دوباره پرواز می‌کند یا خیر». پادشاه گنوم با حیله ای زمزمه کرد: “بیایید آن را نگه داریم.” ما می‌توانیم آن را به نحوی ببندیم و وقتی کمربند جادویی ام را گرفتم، آن را برای خودم درست می‌کنم.» پیتر با عصبانیت گفت: “این راه خوبی برای جبران کمک به مردی است.” “شماباید از خودتان خجالت بکشید.” گنوم کینگ غرغر کرد و مکث کرد تا پیپش را روشن کند، «خب، من نیستم، و اگر قرار است ژنرال ارتش من بشوی، بهتر است از این چیزهای خوب عبور کنی.[ص ۱۳۷] ایده ها و تصورات چند وقت پیش نشنیدم.

مدل مو با رنگ فانتزی : که گفتی دوست داری یک بازوی اضافی داشته باشی؟» پیتر با عصبانیت پاسخ داد: “گفتم که دوست دارم یکی داشته باشم، اما هرگز نگفتم که یکی را می دزدم.” روگدو در حالی که پیپش را پف می کرد، توصیه کرد: «هر چیزی را که نیاز دارید بردارید. “این شعار من است.” پیتر که متوجه شد بحث کردن با یک گنوم کوچک بد بی فایده است.

به نصیحت خود ادامه داد و در حالی که چشمانش را به فانوس در حال انفجار پیش رو دوخته بود، در این فکر بود که چه زمانی به پچ می رسند و وقتی به آن می رسند چگونه خواهد بود. او امیدوار بود که هیچ حیوان وحشی یا راهزن در جاده وجود نداشته باشد و با نگرانی از این طرف به آن طرف نگاه می کرد که آنها راه خود را از طریق جنگل های درهم پیچیده می کردند.

اما بدون هیچ اتفاق بدتر از سقوط بر روی تنه درخت، آنها به انتهای چوب رسیدند و در یک زمین وسیع برخورد کردند. “گوجه فرنگیها!” پیتر زمزمه کرد که با احتیاط بین گیاهان قدم می زد. در حالی که خم شده بود، یکی از وسوسه انگیز را انتخاب کرد و دندان هایش را عمیقاً در پهلو فرو برد. “اوه!” پیتر را خفه کرد و از تنفر می لرزید. “این پنبه است!

اصلاً این چه نوع کشور احمقی است؟» روگدو که از چهره پریشان پیتر بسیار سرگرم شده بود، پوزخندی زد: «فکر می‌کنم یک کشور پنبه‌ای. “پنبه؟ چرا،[ص ۱۳۸] شاید خود پچ باشد!» با نور فانوس کوما، آنها اکنون می‌توانستند چند کلبه در جلو و طرح‌های تاریک یک قلعه را ببینند. “سنگ ها و تازه کارها!” پادشاه گنوم خوشحال شد.

شنل را روی سرش تکان داد. “الان طولی نمی کشد که من فرمانروای قلمرو هستم، پسر!” پیتر که با نگرانی دنبال روگدو می دوید، پف کرد: «فکر کردم تو فقط کمربند جادویی خود را می‌خواهی». “اوه، بزرگ شو!” گنوم را با تمسخر بالای شانه اش صدا زد. «بزرگ شو و اینقدر نرم نباش. شما یک معمولی هستید! بازوی کوما که مانند یک تیر به جلو شلیک می‌کرد.

اکنون آنقدر سریع پرواز می‌کرد که این تنها کاری بود که می‌توانستند انجام دهند تا از آن عقب نمانند. وقتی به قلعه رسیدند به سختی نفس کافی برای بالا رفتن از پله ها داشتند. همانطور که آنها این کار را انجام دادند، بازو، به شیوه ای تجاری، فانوس را پایین آورد و در حالی که چتر را در دست گرفت، محکم به در قلعه کوبید. “خوب!” راگدو نفس نفس زد و روی پله بالا فرو رفت. “این باید آنها را تحریک کند.” وقتی جوابی نداد.

مدل مو با رنگ فانتزی : خودش از جا پرید و شروع کرد به لگد زدن و کوبیدن روی تابلوها. پیتر که طبیعتاً مؤدب‌تر بود، فوراً انگشتش را روی زنگ گذاشته بود و وقتی که  و که از شهر بازمی‌گشتند، به سمت دروازه برگشتند، نامزد کردند. [ص ۱۳۹] اسکرپر، دستانش را در انتظار مالید: «مشتریان». “جادوگران!” پیسر متزلزل شد.

با انگشتی لرزان به بازوی جدا شده کوما اشاره کرد و همچنان با چتر بر در می زد. «خیلی بهتر! خیلی بهتر! جادوگران همیشه خوب پرداخت می کنند.» در حالی که از پله‌های قصر بالا می‌رفت، رئیس اسکراپر پچ با احترام به شانه روگدو زد. “چه کار میتوانیم برایتان بکنیم؟” اسکپر پرسید و کلید قلعه را از جیبش بیرون آورد. روگدو منتظر توجه آن طرف در بود و چنان مبهوت شد که جوابی نداد.

اما دست کوما فوراً چتر را رها کرد و با دولتمرد کویلتی دست داد. سپس به سرعت به سمت حرکت کرد، اما ، با جیغی خفه، از پشت یک ستون طفره رفت. انگشتانش را به هم فشار داد تا نشان دهد که به این یا آن طرف اهمیتی نمی‌دهد، دست به پیتر نزدیک شد و پس از ضربه زدن به شانه‌اش، اسکناس کوچکی را در جیبش گذاشت. سپس انگشتش را به شدت زیر بینی روگدو تکان داد.