رنگ مو فانتزی نقاشی

رنگ مو فانتزی نقاشی : در قسمت‌های شوخی نیز گاهی اوقات به قافیه چرخشی دلپذیر می‌دهد، یا به نظر می‌رسد چیزی را که سر راهش قرار دارد انتخاب کند. گویا مردی باید سنگی را بردارد تا به سر دیگری بیاندازد، جایی که پایی که اعتماد به نفس کمتری داشت روی آن می خورد.

رنگ مو : اما به دلیل طعم شیرینی، که لازم ندیدم به تنهایی به آن اشاره کنم. هر چند صد سال پیش چنین تلقی همه‌جانبه‌ای وجود نداشت که خود توماس وارتون، بت‌پرست اسپنسر، جرأت کرد که خط زیر را در آرزو کند . و بسیاری از احمق ها، زنان و پسران مورد تحسین قرار گرفت- تغییر کرده است و مورد تحسین بسیاری از زنان، احمق ها و پسران قرار گرفت- بنابراین از بین بردن تاکید خوب تحقیرآمیز هجای اول «زنان»! (به هر حال، یک تلقین بی‌پروا، علیه جنس منصف، بسیار شگفت‌انگیز در این شاعر بزرگ زن دوست‌دار). هر شاعری می تواند روان باشد.

رنگ مو فانتزی نقاشی

رنگ مو فانتزی نقاشی : مضحک‌ترین اشتباهات را مرتکب می‌شوند. اما جای تعجب نیست. عادات آنها شور و شوق لازم را خنثی می کند. شیرینی ، گرچه با لطافت یکسان نیست، بیشتر از احساس با صدا، همیشه شامل آن می شود. و لطافت چیزی است که به خاطر خود آنقدر ناچیز است، و در واقع آنقدر در شعر بی‌ارزش است.

لطافت در همه شاعران کوچک فراوان است، همانطور که شیرینی در بزرگتر. شیرینی لطافت لطف و لطافت است، از همدردی با خوشایند و دوست داشتنی. اسپنسر پر از آن است، – شکسپیر – بومونت و فلچر – کولریج. از جمله بندی اسپنسر و کولریج، این ویژگی غالب است. اسرار اصلی آن یک پیشرفت آرام بین تنوع و یکسانی، و یک حس شهوانی از پیوسته، “شیرینی مرتبط طولانی کشیده شده” است.

اولین و آخرین سطر بند را در مشاهده کنید ، که چوپانی را توصیف می‌کند که پشه‌ها را کنار می‌زند؛ – باز و بسته در یک، به عنوان چوپان مهربان در سوئد و تکرار کلمه و سقوط از مصوت a به دو u در دیگری، او اغلب مسواک می‌زند و اغلب حلقه‌های مورموت آنها را مخدوش می‌کند. بنابراین در توصیف او از دو ماده در حمل و نقل، هر دو به یک اندازه صاف هستند.

رنگ مو فانتزی نقاشی : هر کدام از هرکدام صاف تر به نظر می رسد و هر کدام از هر یک نرم تر به نظر می رسد. نمونه های فراوانی از اشعار او در مجلد پیش روی ما یافت می شود. زیبایی او با دوست داشتنی آگاهانه روی خود می چرخد. و کولریج شایسته است که با او نام برده شود، همانطور که خواننده نیز خواهد دید، و قبلا دیده است.

بگذارید در ضمن از شعری به نام رویای روز نمونه بگیرد ! هم تنوع و هم یکسانی را رعایت کنید[۳۳۳] از حروف صدادار، و تکرار صامت های نرم: چشمان من وقتی بسته هستند عکس می گیرند:- چشمه ای بزرگ و زیبا می بینم یک بید و یک کلبه مخروبه، و من و تو و مریم آنجا هستیم. ای مریم! دامان مهربانت را بالش ما قرار ده. بید سبز زیبای من، مانند کمان، بر ما خم شو. منظور از صراحت، جریان کلمات، در نظم طبیعی خود، به طور یکسان از نثر صرف، و از آن وارونگی هایی است.

که شاعران بد برای فرار از اتهام نثر، اما عمدتاً برای انطباق با قافیه های خود، تکرار می کنند. در نمایشنامه روان شادول ، زهره پاسخی به خواهران قهرمان می‌دهد، که در ادامه، کل ماده، به معنای واقعی کلمه، با کلمات بسیار زیاد است. نویسنده چیزی بهتر از این نداشت که بگوید: دعای شما را با مهربانی پذیرفتم و امیدهایتان را موفق خواهم کرد.

دیده‌ام که بشر با خشم، زیبایی خواهرت را می‌پرستند و از تحقیر او ابراز تأسف می‌کنند؛ کاری که دیگر انجام نخواهند داد. زیرا من از بت پرستی آنها بسیار ناراحت خواهم شد و آرزوهای شما را به طور کامل برآورده خواهم کرد. حال با وجود تمام تخیل، تخیل و بیان، نویسنده چگونه می‌توانست این کلمات را به شعر یا قافیه تبدیل کند.

رنگ مو فانتزی نقاشی : به سادگی با منحرف کردن آنها از نظم طبیعی خود، و پیچاندن نیمی از جملات هر یک قبل از دیگری. من دعاهای شما را با مهربانی دریافت می کنم و به امید شما موفقیت خواهد داد. من با عصبانیت دیده ام که انسان ها را می پرستند زیبایی خواهرت و تحقیر او مایه تاسف است. کاری که آنها دیگر انجام نخواهند داد.

به خاطر بت پرستی آنها بسیار خشمگین خواهم شد، همانطور که می خواهید به مطالب کامل!! این دقیقاً مثل این است که یک مرد اجازه می دهد که در کلمات “چگونه می یابید” شعری وجود ندارد[۳۳۴] خودت؟ “خیلی خوب، من از شما متشکرم”؛ اما برای نگه داشتن آنها الهام گرفته شده، در صورت تغییر در خودتان چگونه پیدا می کنید.

خیلی خوب، من از شما تشکر می کنم. درست است، بهترین نویسندگان عصر شادول، تا حدی به دلایل خود، تا آنجا که به قافیه مربوط می‌شد، به این وارونگی‌ها معتاد بودند و تا حدی به این دلیل که آن را به شیوه کلاسیک و ویرجیلیایی می‌نوشتند. آنچه از آن زمان به بعد شعر مصنوعی نامیده می شود، در آن زمان شکوفا شد.

رنگ مو فانتزی نقاشی : در تضاد با طبیعی. یا شعر عمدتاً از طریق هنر و کتاب دیده می شود و نه در منابع اولیه آن. اما وقتی شاعر مصنوع از طبیعت بهره می‌برد، یا به عبارتی شاعری واقعی بعد از هم نوعانش بود، بهترین‌هایش همیشه به طبیعی‌ترین و صریح‌ترین شیوه او نوشته می‌شد. آنتاگونیست شادول درایدن را بشنوید. هیچ ذره ای از وارونگی، فراتر از آن چیزی که برای تأکید در گفتمان رایج استفاده می شود.

و این تنها در یک سطر (آخر اما سه سطر)، در شخصیت جاودانه او دوک باکینگهام یافت نمی شود: مردی آنقدر متنوع که به نظر می رسید نه یک، بلکه نمونه تمام بشریت: در عقاید سرسخت، همیشه در اشتباه ، آیا همه چیز با شروع بود و هیچ چیز طولانی نبود. اما در جریان یک ماه گردان شیمی دان، کمانچه نواز، دولتمرد و رفیق بود.

سپس همه برای زنان، قافیه، رقص، نوشیدن، علاوه بر ده هزار دمدمی مزاج که در فکر مردند. بهترین دیوانه! که می توانست هر ساعت کار کند با چیز جدیدی برای آرزو یا لذت بردن! نرده و ستایش مضامین همیشگی او بود. و هر دو، برای نشان دادن قضاوت او، در افراط: بنابراین بیش از خشونت، یا بیش از مدنی، که هر انسانی با او خدا بود یا شیطان. هدر دادن ثروت هنر عجیب او بود.

رنگ مو فانتزی نقاشی : هیچ چیز بدون پاداش باقی نماند، اما بیابان.[۳۳۵] گدای احمقانی که هنوز خیلی دیر آنها را پیدا کرد، او شوخی خود را داشت و آنها دارایی او را داشتند. خود وارونگی غالباً در این شاعران، و شاید در دیگران، به واسطه قدرت برتر بودن از آن، به لطف تبدیل شده است. استفاده از آن فقط با هوای کلاسیک، و به عنوان کمکی که در کنار آنها قرار دارد، به جای نجاتی که آنها موظف به جستجوی آن هستند.