رنگ مو فانتزی صورتی بنفش

رنگ مو فانتزی صورتی بنفش : او در اتاق خواب صورتی و دوست داشتنی خود، توجه خود را به صورت خود محدود کرد که آن را شسته و ترمیم کرد. دکتر مون لیاقت تغییر لباس را نداشت و لولا خود را به طرز عجیبی خسته می‌دید.

رنگ مو : کسی نزدیک نبود که ببیند، اما اده کار آرزو داشت که کاش دستکش هایش را در می آورد. او با تسلی دست دراز می کرد و دست برهنه اش را لمس می کرد. اما دستکش ها نمادی از دشواری همدردی با زنی بود که زندگی به او بسیار داده بود. اد می خواست بگوید که “خوب خواهد شد”، “آنقدر که به نظر می رسید بد نیست”، اما چیزی نگفت.

رنگ مو فانتزی صورتی بنفش

رنگ مو فانتزی صورتی بنفش : نامزدی جالب، شام بعد از تئاتر برای ملاقات با چند روس، خواننده یا رقصنده ها یا چیزی دیگر، و چارلز می گوید که نمی رود. اگر نرود – پس من تنها می روم. و این پایان است.” او ناگهان آرنج هایش را روی میز گذاشت و در حالی که چشمانش را در دستکش های صافش خم کرد، سرسختانه و آرام شروع به گریه کرد.

تنها واکنش او بی حوصلگی و تنفر بود. پیشخدمتی نزدیک شد و یک کاغذ تا شده روی میز گذاشت و خانم کار دستش را به سمت آن برد. لوئلا با شکستگی زمزمه کرد: «نه، نباید.» “نه، من شما را دعوت کردم ! من پول را همینجا دارم.” II آپارتمان همپلز – مالک آن بودند – در یکی از آن کاخ‌های سفید غیرشخصی بود که به جای نام با شماره شناخته می‌شوند.

آنها آن را در ماه عسل خود تجهیز کرده بودند، به انگلستان برای قطعات بزرگ، به فلورانس برای بریک آ-براک، و به ونیز برای توری و کتانی شفاف پرده ها و برای شیشه های رنگارنگی که روی میز ریخته بودند، رفته بودند. آنها سرگرم شدند. لولا از انتخاب چیزهایی در ماه عسل لذت می برد. هوای هدفمند به سفر داد.

آن را از تبدیل شدن به یک سرگردانی نسبتاً ناامیدکننده در میان هتل‌های بزرگ و خرابه‌های متروکه‌ای که ماه‌های عسل اروپایی مناسب هستند، نجات داد. آنها برگشتند و زندگی شروع شد. در مقیاس بزرگ. لوئلا خود را یک بانوی ماده یافت. گاه او را متحیر می کرد که آپارتمان و لیموزین مخصوص ساخته شده مال او بود.

رنگ مو فانتزی صورتی بنفش : درست به همان اندازه که خانه ییلاقی رهن شده در حومه ژورنال و ماشین سال گذشته که ممکن بود سرنوشت به جای آن به او بدهد. وقتی همه چیز شروع به خسته کردن او کرد، او حتی بیشتر شگفت زده شد. اما شد…. عصر ساعت هفت بود که او از غروب آوریل خارج شد، خود را به سالن راه داد و شوهرش را دید که در اتاق نشیمن در مقابل آتش باز منتظر است.

او بدون هیچ صدایی وارد شد، در را بی‌صدا پشت سرش بست و برای لحظه‌ای به تماشای او ایستاد از منظره‌ی مؤثر سالن کوچکی که مداخله می‌کرد. چارلز همپل در اواسط دهه سی بود، با چهره ای جدی جوان و موهای خاکستری آهنی متمایز که ده سال دیگر سفید می شد. این و چشمان تیره و خاکستری تیره‌اش برجسته‌ترین ویژگی‌های او بودند.

زنان همیشه موهای او را رمانتیک می‌دانستند. بیشتر اوقات لوئلا هم همینطور فکر می کرد. در این لحظه او متوجه شد که کمی از او متنفر است، زیرا دید که دستش را به سمت صورتش برده است و عصبی آن را روی چانه و دهانش می مالید. این یک هوای انتزاعی نامطلوب به او می داد، و حتی گاهی اوقات کلمات او را پنهان می کرد.

به طوری که او مدام می گفت “چی؟” او چندین بار در این مورد صحبت کرده بود و او با تعجب عذرخواهی کرده بود. اما بدیهی است که او متوجه نشده بود که چقدر قابل توجه و آزاردهنده است، زیرا به این کار ادامه داد. همه چیز اکنون به چنان وضعیت نامطمئنی رسیده بود که لولا دیگر از صحبت کردن در مورد چنین موضوعاتی می ترسید – یک نوع کلمه ممکن است صحنه قریب الوقوع را تسریع کند.

رنگ مو فانتزی صورتی بنفش : لولا دستکش و کیفش را ناگهان روی میز پرت کرد. شوهرش با شنیدن صدای ضعیف، به سمت سالن نگاه کرد. “این تو هستی عزیزم؟” “بله عزیزم.” او به اتاق نشیمن رفت و در آغوش او رفت و او را با تنش بوسید. چارلز همپل با تشریفات غیرمعمول پاسخ داد و سپس به آرامی او را چرخاند به طوری که در آن طرف اتاق قرار گرفت. “من یکی را برای شام به خانه آورده ام.” او سپس دید که آنها تنها نیستند.

اولین احساس او تسکین شدید بود. حالت سفت و سخت صورتش در حالی که دستش را دراز می کرد به لبخندی خجالتی و جذاب تبدیل شد. “این دکتر مون است – این همسر من است.” مردی کمی بزرگتر از شوهرش، با چهره ای گرد، رنگ پریده و کمی خط دار، به ملاقات او آمد.

او گفت: “عصر بخیر خانم همپل.” “امیدوارم در هیچ ترتیب شما دخالت نکنم.” لوئلا به سرعت گریه کرد: “اوه، نه.” “خوشحالم که برای شام می آیی. ما کاملا تنهایم.” همزمان به نامزدی امشبش فکر کرد و فکر کرد که آیا این می تواند یک دام ناشیانه چارلز برای نگه داشتن او در خانه باشد. اگر بود طعمه اش را بد انتخاب کرده بود.

این مرد – آرامشی خسته از او، از چهره‌اش، از صدای سنگین و آرامش، حتی از درخشش لباس‌های سه‌ساله‌اش بیرون می‌آمد. با این وجود، او خود را بهانه کرد و به آشپزخانه رفت تا ببیند چه چیزی برای شام در نظر گرفته شده است. طبق معمول آنها در حال امتحان یک جفت خدمتکار جدید بودند، ناهار بد پخته و بد سرو شده بود – او فردا اجازه می داد بروند.

رنگ مو فانتزی صورتی بنفش : او امیدوار بود چارلز با آنها صحبت کند – او از خلاص شدن از شر خدمتکاران متنفر بود. گاهی گریه می‌کردند و گاهی گستاخ می‌کردند، اما چارلز با او راهی داشت. و همیشه از یک مرد می ترسیدند. آشپزی روی اجاق گاز اما طعم آرامش بخشی داشت. لوئلا در مورد «کدام چین» دستور داد و قفل یک بطری کیانتی گرانبها را از بوفه باز کرد.

سپس او رفت تا چاک جوان را شب بخیر ببوسد. “آیا او خوب بوده است؟” در حالی که مشتاقانه در آغوش او خزیده بود، خواست. فرماندار گفت: خیلی خوب. “ما برای یک پیاده روی طولانی در پارک مرکزی رفتیم.” “خب مگه تو پسر باهوشی نیستی!” با وجد او را بوسید. و او پایش را در فواره گذاشت، بنابراین ما مجبور شدیم.

بلافاصله با یک تاکسی به خانه برگردیم و کفش و جوراب کوچکش را عوض کنیم. “درست است. اینجا، یک دقیقه صبر کن، چاک !” لولا مهره های زرد بزرگ را از دور گردنش باز کرد و به او داد. “تو نباید مهره های مامان را بشکنی.” رو به پرستار کرد. “آنها را روی کمد من بگذار، بعد از اینکه او خوابید؟” هنگام رفتن، او برای پسرش دلسوزی خاصی احساس کرد.

رنگ مو فانتزی صورتی بنفش : زندگی محصور کوچکی که او داشت، که همه بچه ها داشتند، به جز در خانواده های بزرگ. او یک گل رز کوچک عزیز بود، مگر در روزهایی که از او مراقبت می کرد. صورتش هم شکل صورتش بود. او گاهی هیجان‌زده می‌شد و وقتی قلبش در برابر قلبش می‌تپید، تصمیمات جدیدی در مورد زندگی پیدا می‌کرد.