رنگ مو فانتزی فر

رنگ مو فانتزی فر : به این دلیل بود که بخش خشن‌تر از حیات دریاها را نشان می‌داد، همانطور که آنها زیباتر بودند. برای پایان دادن به این بخش از موضوع خود، از بزرگترین داستان نویسان دو قسمت را نقل می کنم؛ یکی نمونه ای از تخیل است که چیزهای ماوراء طبیعی را در زمین به ارمغان می آورد، بدون اینکه آنها را مخدوش کند.

رنگ مو : برای اثبات، به گزارش های قلعه مسحور اسپنسر در کتاب سوم، کانتو دوازدهم، ملکه پری مراجعه کنید . و اجازه دهید خواننده ایتالیایی را در اولین معرفی هیپوگریف (Canto iii, st. 4) باز کند، جایی که برادامانت که به مسافرخانه ای می آید، صدایی بزرگ می شنود و همه مردم را می بیند که به چیزی در آن نگاه می کنند. هوا؛ او که به بالا نگاه می‌کند.

رنگ مو فانتزی فر

رنگ مو فانتزی فر : و آریوستو اما، با اجازه هابز (که هومر را گویی عمداً ترجمه کرده بود تا نشان دهد که آیا فیلسوفی چه ابیات وسوسه‌انگیزی می‌توانست بنویسد)، قلعه‌های مسحور و اسب‌های پرنده به راحتی آنطور که آریوستو و اسپنسر آنها را جعل کردند، جعل نمی‌شوند. و این فقط همه تفاوت را ایجاد می کند.

شوالیه‌ای را می‌بیند که با زره درخشان به سمت غروب بر موجودی با بال‌های رنگارنگ سوار می‌شود و سپس در میان تپه‌ها فرو می‌رود و ناپدید می‌شود. اسب برنجی چاسر، این بود آنقدر هولناک و آنقدر سریع، از زندگی کپی شده است ممکن است به او دست بزنید و عضلات گستاخ او را احساس کنید. هابز در اعتراض به آنچه کودکانه می پنداشت، اشتباهی کودکانه مرتکب شد.

انتقاد او دقیقاً مانند پسری است که ممکن است خود را متحیر کند، که اصول مکانیکی را آموخته است، و فکر می کند که از کفش های خود بزرگتر شده است. او با تیرگی شگرف شعور در مسائل شعری، با توجه به تیزبینی اش در دیگران، تصور می کند که با تلفظ این گونه آفرینش ها «ممکن» این مسئله را حل کرده است! بدون شک آنها برای منقل غیرممکن هستند.

رنگ مو فانتزی فر : اما نه به شاعر امکان آنها، اگر شاعر بخواهد، قابل قبول است; مشکل این است که موجودی که به آن داده می شود، چگونه اعمال خود را با احتمال، مطابق با ماهیت فرض شده اش، مربع کند.[۳۱۳] هابز نمی‌دانست که مهارت و زیبایی این داستان‌ها در آوردن آن‌ها به همان مناطقی از حقیقت و احتمال است که او فکر می‌کرد در آن‌ها نمی‌توانند وجود داشته باشند.

از این رو مار پایتون چاسر، روزی در برابر خورشید خوابیدن، زمانی که آپولو او را کشت. از این رو دلفین‌های ارابه‌کش اسپنسر، به آرامی در امتداد ساحل شنا می‌کنند تا مبادا در برابر سنگ‌ها و شن‌ها به خود آسیب برسانند. از این رو آریل شکسپیر، زندگی در زیر شکوفه ها، و سوار شدن در غروب بر روی خفاش. و همنام خانگی اش در تجاوز به قفل (تخیل اتاق پذیرایی) که دمپایی یک خانم را از قهوه با پرهایش نجات می دهد.

اتم های انفیه را به داخل بینی شانه گاو می اندازد. داستانی وحشیانه از یک مرد خوار آدمخوار است که از تکه تکه شدن می خندد، دوباره مانند نقره زنده به هم می آید و وقتی سرش را می برند، گاهی اوقات با موهای سرش را برمی دارد. ، گاهی اوقات از بینی! این که در دست یک شاعر فرودست کاملاً کودکانه و مضحک خواهد بود، در آریوستو از زیبایی‌های سبک او و حقیقت مشروط آن به طبیعت، جالب و نه بزرگ می‌شود.

هیولا یک موی سرنوشت‌ساز روی سرش دارد – یک تار مو – که قبل از کشته شدن باید از آن جدا شود. بریدن سر خود بدون این قید هیچ نتیجه ای ندارد. پالادین آستولفو که سوار بر اسب با این پدیده مبارزه کرده است و موفق شده سرش را بگیرد و با آن تاخت و تاز کند، از این رو هنوز در حال شکست است. او چگونه می تواند چنین سوزنی را در چنین بطری یونجه کشف کند.

تنه به دنبال او می چرخد ​​تا آن را بازیابی کند، و او به دنبال شواهدی از مو است[۳۱۴] بیهوده در نهایت او فکر می کند که سرش را پوست سر کند. او چنین می کند؛ و لحظه‌ای که عمل به محل مو می‌رسد، صورت رنگ پریده، چشم‌ها در حدقه می‌چرخد و تعقیب‌کننده بی‌جان از اسبش به پایین می‌رود. سپس صورت رنگ پریده و کشنده خیس شد. چشم ها به طرز وحشتناکی در حدقه می چرخید.

رنگ مو فانتزی فر : و همه چیز نشان می داد که خورشید شرور غروب کرده است. تنه اش که در تعقیب بود، از اسبش افتاد، و دادن آخرین رعشه، جسد بود. از این رو، و بنابراین، تنها با قرار دادن طبیعت به هر کجا که می رود، حتی در فراطبیعی ترین منطقه، همنشین خود می شود که شاعر، به تعبیری بسیار آموزنده، جهان را با خود همراه می کند. درست است.

او نباید (به قول افلاطونیان) به طور ضعیف یا اشتباه در آن منطقه انسان سازی کند. در غیر این صورت او این شانس را دارد که فراموش کند به خود ماوراءالطبیعه صادق باشد، و به این ترتیب به تخیل آن ربع خیانت کند. پوره های او طعمی از جنگل ها و آب های خود نخواهند داشت. خدایان و الهه‌های او فقط خانم‌ها و آقایان خوش‌تیپ یا اخم‌کرده‌ای هستند.

که در نقاشی‌های معمولی می‌بینیم. او در خطر تشبیه فرشتگانش به نوعی پرندگان وحشی نخواهد بود، همانطور که رامبراند آنها را در رویای یعقوب خود ساخته است. باخوس های او هرگز مانند تیسیان زور و خشم و همچنین لطف شراب را به ما یادآوری نمی کنند. مشتری او هیچ ماده ای را به خاکستر تبدیل نخواهد کرد. پری های او هیچ چیز خارق العاده ای نیستند.

کوتوله‌های او «از زمین، خاکی» نیستند. و این دوباره میل به طبیعت خواهد بود. زیرا آن گونه که طبیعت آن را ساخته است، به ماوراءالطبیعه میل خواهد داشت و در جهتی فراطبیعی عمل می کند. با این حال، شاعر، حتی به خاطر تخیل، نباید متعصب به حقیقت خیالی شود،[۳۱۵] کشاندن آن به منطقه مکانیکی و محدود، و از دست دادن امتیاز مهم آن، که زیبایی، به معنای انسانی، بانو و ملکه جهان است.

رنگ مو فانتزی فر : او با این که پوره‌های اقیانوسی‌اش را موجوداتی ماهی‌دار کند، چیزی به دست نمی‌آورد. فرشتگان او بدون نفس و آواز، زیرا هیچ ریه ای بین جو زمین و امپریال وجود نداشت. گرایش یونانی از این نظر امن تر از گوتیک است. نه، تخیلی تر. زیرا ما را قادر می سازد فراتر از تصور تصور کنیم ، و همه چیز را سالم به یگانه زمینه کنونی همدردی خود، یعنی انسان، بیاوریم. وقتی به بهشت ​​می‌رویم.

ممکن است در حالتی مافوق بشری ایده‌آل‌سازی کنیم و تصورات متفاوتی از زیبایی داشته باشیم. اما تا آن زمان باید به زیباترین قابلیت های زمین راضی باشیم. پوره های دریایی یونان هنوز هم زنان زیبایی بودند، اگرچه در آب زندگی می کردند. آبشش‌ها و باله‌های ساکنان طبیعی اقیانوس به پست‌ترین افراد نیمه‌انسانی خود محدود می‌شدند. یا اگر خود تریتون کاملاً انسان نبود.