رنگ مو قرمز کثیف

رنگ مو قرمز کثیف : همراه با آنچه در شخصیت برتر شاعرانشان به آنها تعلق داشت، کسر کنیم، افراط باقی می‌ماند؟ بنابراین ما کلمه شعر را در حدود آن هنری که آشناترین و کاملترین بیان خود قوه است، محدود کرده ایم. با این حال، لازم است که دایره همچنان باریکتر شود و تمایز بین زبان اندازه گیری شده و غیرسنجیده مشخص شود.

رنگ مو : زیرا تقسیم عامیانه به نثر و نظم در فلسفه دقیق غیر قابل قبول است. اصوات و افکار هم با یکدیگر رابطه دارند و هم با آن چیزی که بازنمایی می کنند، و همیشه ادراکی از نظم آن روابط مرتبط با ادراک نظم روابط افکار پیدا شده است.[۱۲۷] از این رو، زبان شاعران همواره بر تکرار یکنواخت و هماهنگ خاصی تأثیر گذاشته است، بدون آن که شعر نبود.

رنگ مو قرمز کثیف

رنگ مو قرمز کثیف : شهرت قانونگذاران و بنیانگذاران ادیان، تا زمانی که نهادهای آنها پابرجاست، به نظر می رسد که به تنهایی از شهرت شاعران به معنای محدود فراتر است. اما به سختی می‌توان این سؤال را مطرح کرد که آیا اگر شهرتی را که چاپلوسی آن‌ها از عقاید درشت افراد مبتذل معمولاً با آن‌ها هماهنگ می‌کند.

و به ندرت کمتر از خود کلمات، بدون اشاره به آن نظم خاص، برای انتقال تأثیر آن ضروری است. از این رو بیهودگی ترجمه; انداختن بنفشه در بوته به همان اندازه عاقلانه بود که بتوانی اصل رسمی رنگ و بوی آن را کشف کنی، همانطور که بخواهی از زبانی به زبان دیگر مخلوقات یک شاعر را منتقل کنی. گیاه باید دوباره از بذرش ببارد، وگرنه گلی نخواهد آورد.

و این همان بار نفرین بابل است. مشاهده حالت منظم عود هارمونی در زبان اذهان شاعرانه، همراه با ارتباط آن با موسیقی، متر یا سیستم خاصی از اشکال سنتی هارمونی و زبان را ایجاد کرد. با این حال، به هیچ وجه ضروری نیست که یک شاعر زبان خود را با این فرم سنتی تطبیق دهد تا هماهنگی، که روح آن است، رعایت شود. این عمل در واقع راحت و پرطرفدار است.

و ترجیح داده می‌شود، به‌ویژه در ترکیب‌بندی‌هایی که شامل کنش‌های بسیار می‌شود: اما هر شاعر بزرگی ناگزیر باید در ساختار دقیق شعرهای خاص خود در الگوی پیشینیان خود نوآوری کند. تمایز شاعر و نثرنویس خطای مبتذل است. تمایز بین فیلسوفان و شاعران پیش بینی شده است. افلاطون اساساً شاعر بود.

رنگ مو قرمز کثیف : حقیقت و شکوه تصویر او و آهنگ زبان او شدیدترین چیزی است که می توان تصور کرد. او اندازه فرم‌های حماسی، نمایشی و غنایی را رد می‌کرد، زیرا به دنبال ایجاد هماهنگی در افکار بی‌شکل بود.[۱۲۸] و عمل، و او از اختراع هر طرح منظمی از ریتم که در قالب‌های معین، مکث‌های متنوع سبک او را شامل می‌شود، خودداری کرد.

سیسرو به دنبال تقلید از آهنگ دوره های خود بود، اما با موفقیت کمی. لرد بیکن شاعر بود.[۱۱] زبان او ریتمی شیرین و باشکوه دارد که حس را ارضا می کند، چیزی کمتر از حکمت تقریباً فوق بشری فلسفه او عقل را ارضا می کند. فشاری است که منبسط می‌شود و سپس دور ذهن خواننده را می‌ترکد و همراه با آن به عنصر جهانی که با آن همدردی دائمی دارد می‌ریزد.

به نظر همه نویسندگان انقلاب نه تنها لزوماً شاعرند، زیرا آنها مخترع هستند، و نه حتی کلمات آنها تشبیه دائمی چیزها را با تصاویری که در زندگی حقیقت مشارکت دارند آشکار می کند. اما از آنجا که دوره های آنها هماهنگ و موزون است و در خود عناصر شعر را در بر می گیرد; پژواک موسیقی ابدی بودن.

رنگ مو قرمز کثیف : همچنین آن شاعران عالی که به دلیل فرم و کنش موضوعات خود، اشکال سنتی ریتم را به کار گرفته اند، نسبت به کسانی که آن قالب را حذف کرده اند، از توانایی کمتری در درک و تعلیم حقیقت چیزها برخوردار نیستند. شکسپیر، دانته، و میلتون (برای محدود کردن خودمان به نویسندگان مدرن) فیلسوفانی هستند که دارای بالاترین قدرت هستند.

شعر همان تصویر زندگی است که در حقیقت ابدی آن بیان شده است. این تفاوت بین داستان و شعر وجود دارد، که داستان فهرستی از حقایق منفصل است که هیچ ارتباطی جز زمان، مکان، شرایط، علت و معلول ندارند. دیگری ایجاد افعال بر حسب صورت های تغییرناپذیر طبیعت انسان، به عنوان موجود [۱۲۹]در ذهن خالق که خود تصویر تمام اذهان دیگر است.

یکی جزئی است، و فقط برای یک دوره زمانی معین، و ترکیب معینی از رویدادها که هرگز دوباره تکرار نمی شوند، کاربرد دارد. دیگری جهانی است و در درون خود جوانه ارتباط با هر انگیزه یا کنشی را که در انواع احتمالی طبیعت انسان وجود دارد، در خود دارد. زمان که زیبایی و استفاده از داستان از حقایق خاص را از بین می برد، شعری را که باید بر آنها سرمایه گذاری کند.

از بین می برد، بر شعر افزوده می شود و برای همیشه کاربردهای جدید و شگفت انگیزی از حقیقت ابدی که در خود دارد ایجاد می کند. از این رو مظهرها را پروانه های تاریخ عادلانه نامیده اند. شعر آن را می خورند. داستان حقایق خاص مانند آینه ای است که آنچه را که باید زیبا باشد مبهم و تحریف می کند. شعر آینه ای است که آنچه را که تحریف شده زیبا می کند.

رنگ مو قرمز کثیف : اجزای یک ترکیب ممکن است شاعرانه باشد، بدون اینکه ترکیب به طور کلی یک شعر باشد. یک جمله را می‌توان به‌عنوان یک کل در نظر گرفت، اگرچه ممکن است در میان مجموعه‌ای از بخش‌های غیرقابل جذب یافت شود: یک کلمه حتی ممکن است جرقه‌ای از فکر خاموش‌نشدنی باشد. گرچه نقشه این نویسندگان، به ویژه طرح لیوی، آنها را از توسعه این قوه در بالاترین درجه باز داشت.

اما با پرکردن تمام حواشی سوژه‌های خود با تصاویر زنده، جبران‌های فراوان و فراوانی برای تابعیت خود ایجاد کردند. پس از تعیین اینکه شعر چیست و شاعر چه کسانی هستند، اجازه دهید به برآورد اثرات آن بر جامعه بپردازیم. شعر همیشه با لذت همراه است: همه[۱۳۰] ارواح بر آنها می گشاید تا حکمتی را که با لذت آن آمیخته شده است دریافت کنند.