مدل رنگ مو هایلایت تیره

مدل رنگ مو هایلایت تیره : درست جلوتر از او می‌توانست پایه‌ای را ببیند که به پل راه‌آهن منتهی می‌شد و پله‌هایی که تا آن بالا می‌رفتند. ایستگاه در آن سوی رودخانه قرار داشت.

رنگ مو : خیلی خنک، خیلی زلال و تمیز – و مادرش آنجا در مرکز جهان، در مرکز باران، امن و خشک و قوی. او اکنون مادرش را می‌خواست و مادرش مرده بود، فراتر از دیدن و لمس برای همیشه. و این وزن به او فشار می آورد، او را فشار می داد – آه، آنقدر به او فشار می آورد! سفت شد. یک نفر به در آمده بود و به او ایستاده بود، به جز یک حرکت خفیف نوسانی، بسیار آرام.

مدل رنگ مو هایلایت تیره

مدل رنگ مو هایلایت تیره : او می‌توانست طرح کلی شکل او را در مقابل نور غیرقابل تشخیصی متمایز ببیند. هیچ جا صدایی به گوش نمی رسید، فقط یک سکوت متقاعدکننده بزرگ – حتی چکه چکه ها هم قطع شده بود… فقط این شکل، تاب می خورد، در آستانه در می چرخید، وحشتی غیرقابل تشخیص و به طرز ماهرانه ای تهدیدآمیز، شخصیتی کثیف زیر لاک خود، مانند لکه های آبله زیر یک لایه پودر با این حال، قلب خسته‌اش، آنقدر می‌تپید.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

که سینه‌هایش را تکان می‌داد، و او را مطمئن می‌کرد که هنوز زندگی در او وجود دارد، به شدت متزلزل، تهدید شده… دقیقه یا متوالی دقیقه ها خود را به طور بی پایان طولانی کرد و یک تاری شنا جلوی چشمانش شکل گرفت که با اصرار کودکانه سعی می کرد تاریکی را در جهت درب سوراخ کند. در لحظه‌ای دیگر به نظر می‌رسید که نیرویی غیرقابل تصور او را از وجودش در می‌آورد.

و سپس شکلی که در آستانه در بود – هال بود، او دید، هال – عمداً چرخید و در حالی که هنوز کمی تکان می‌خورد، عقب و جلو رفت، گویی جذب آن نور نامفهومی شد که به او بُعدی بخشیده بود. خون به اندام‌هایش، خون و زندگی مشترکش سرازیر شد. با شروع انرژی، او به حالت ایستاده نشست و بدنش را جابجا کرد تا زمانی که پاهایش کف را از کنار تخت لمس کرد.

او می دانست که باید چه کار کند – حالا، حالا، قبل از اینکه خیلی دیر شود. او باید در این نم سرد، بیرون، دور، بیرون برود تا حرکت خیس علف‌های اطراف پاهایش و رطوبت تازه را روی پیشانی‌اش احساس کند. به طور مکانیکی لباس هایش را پوشاند و در تاریکی کمد به دنبال کلاهی بود. او باید از این خانه برود که در آن چیزی که روی سینه‌اش فشار می‌آورد معلق بود.

وگرنه خود را به چهره‌های سرگردان و متحرک در تاریکی تبدیل کرد. در وحشت به طرز ناشیانه ای کتش را زیر و رو کرد، درست زمانی که صدای قدم های آنتونی را روی پله پایین شنید، آستین را پیدا کرد. جرات نداشت منتظر بماند. ممکن بود او را رها نکند و حتی آنتونی بخشی از این وزن بود.

بخشی از این خانه شیطانی و تاریکی غم انگیزی که در مورد آن بزرگ شده بود… بعد از راهرو… و از پله‌های پشتی پایین، با شنیدن صدای آنتونی در اتاق خوابی که تازه ترک کرده بود- “شکوه! شکوه!” اما او اکنون به آشپزخانه رسیده بود و از در تا شب گذشته بود.

صد قطره که از شعله ی باد درختی که چکه می کرد، مبهوت شده بود، روی او پراکنده شد و او با خوشحالی آنها را با دستان داغ به صورتش فشار داد. “شکوه! شکوه!” صدا بی نهایت از راه دور بود، از دیوارهایی که به تازگی ترک کرده بود، خفه و ناراحت شده بود. خانه را دور زد و مسیر جلویی را به سمت جاده شروع کرد، در حالی که تقریباً با خوشحالی به سمت آن می پیچید.

مدل رنگ مو هایلایت تیره : و فرش کوتاه چمن را در کنارش دنبال کرد و با احتیاط در تاریکی شدید حرکت می کرد. “گلوریا!” او وارد دویدن شد، به طور تصادفی روی شاخه ای که توسط باد پیچ ​​خورده بود، برخورد کرد. صدا حالا بیرون از خانه بود. آنتونی که اتاق خواب را متروکه می دید، به ایوان آمده بود. اما این چیز او را به جلو می راند. با آنتونی برگشته بود.

و او باید به پرواز در زیر این بهشت ​​تاریک و ظالمانه ادامه دهد، و خود را به زور از سکوت پیش رو بگذراند، انگار که سدی ملموس در برابر او باشد. او مسافتی را در امتداد جاده ای که به سختی قابل تشخیص بود طی کرده بود، احتمالاً نیم مایل، از یک انبار متروکه رد شد که ظاهر سیاه و غم انگیزی داشت، تنها ساختمان از هر نوع بین خانه خاکستری و ماریتا. سپس دوشاخه را چرخاند.

جایی که جاده وارد چوب شد و بین دو دیوار بلند برگ و شاخه که تقریباً بالای سرشان تماس داشتند، می چرخید. او ناگهان متوجه یک درخشش طولی و نازک نقره در جاده مقابلش شد، مانند شمشیری درخشان که نیمه در گل فرو رفته بود. وقتی نزدیک‌تر شد، گریه‌ای از رضایت بلند کرد – این یک راهرو پر از آب بود.

و با نگاهی به آسمان، شکاف نوری از آسمان را دید و فهمید که ماه بیرون است. “گلوریا!” او با خشونت شروع کرد. آنتونی دویست فوت پشت سر او نبود. “گلوریا، منتظر من باش!” لب هایش را محکم بست تا جیغ نزند و راه رفتنش را افزایش داد. قبل از اینکه صد یاردی دیگر برود، جنگل ناپدید شد و مانند جوراب سیاهی از پای جاده به عقب برگشت.

سه دقیقه پیاده روی جلوتر از او، معلق در هوای بلند و بی حد و حصر، درهم آمیختگی نازکی از درخشش ها و درخشش های ضعیف را دید که در یک موج منظم در نقطه ای نامرئی متمرکز شده بود. ناگهان می دانست کجا خواهد رفت. این آبشار بزرگی از سیم‌ها بود که از بالای رودخانه بلند می‌شدند، مانند پاهای عنکبوت غول‌پیکری که چشمش چراغ سبز کوچک در کلید خانه بود و با پل راه‌آهن به سمت ایستگاه می‌رفت.

مدل رنگ مو هایلایت تیره : ایستگاه! قطار برای بردن او وجود دارد. گلوریا، من هستم! او جوابی نداد اما شروع به دویدن کرد، در سمت مرتفع جاده ماند و از حوضچه های درخشان – حوضچه های بی بعدی از طلای نازک و غیرقابل جهش. با چرخش شدید به چپ، او یک جاده باریک واگن را دنبال کرد تا از بدن تیره روی زمین جلوگیری کند. او مانند جغدی که از درختی منفرد با غم و اندوه بلند شده بود به بالا نگاه کرد.