رنگ ۱۲/۱۲ مرواریدی ترام کالر

رنگ ۱۲/۱۲ مرواریدی ترام کالر : که تا به حال او را با او دیدم، خیلی.” خانم گیلبرت با بی احتیاطی دقیق گفت: «خب، البته، گلوریا هرگز من را معتمد خود نمی‌کند. او بسیار رازدار است. بین من و تو» – او با احتیاط به جلو خم شد، آشکارا مصمم بود.

رنگ مو : این اختاپوس به اندازه‌ای قوی بود که می‌توانست یک شاخک پیچ‌دار در مورد ریچارد کارامل بپیچد. سال پس از فارغ‌التحصیلی، او را به محله‌های فقیر نشین نیویورک فراخواند تا با ایتالیایی‌های گیج‌شده به عنوان منشی «انجمن نجات مردان جوان بیگانه» سر و کله بزند. او بیش از یک سال روی آن کار کرد تا اینکه یکنواختی شروع به خسته کردن او کرد. بیگانگان به طور تمام نشدنی می آمدند.

رنگ ۱۲/۱۲ مرواریدی ترام کالر

رنگ ۱۲/۱۲ مرواریدی ترام کالر : به جنایات دوران کودکی رجوع می کنند و به تهدید همیشگی «زنان». در این سخنرانی‌ها جوانان شرور به شادی و شوخی می‌روند و ترسوها برای بلعیدن قرص‌های خوشمزه، که اگر برای زنان کشاورز و کارمندان متدین مواد مخدر مصرف شود بی‌ضرر خواهد بود، اما برای این «رهبران آینده مردان» داروی خطرناکی است.

ایتالیایی ها، لهستانی ها، اسکاندیناوی ها، چک ها، ارمنی ها – با همان اشتباهات، همان چهره های فوق العاده زشت و تقریباً همان بوها، هر چند او تصور می کرد که با گذشت ماه ها، این ها فراوان تر و متنوع تر می شوند. نتیجه گیری نهایی او در مورد مصلحت خدمت مبهم بود، اما در مورد رابطه خود با آن، ناگهانی و قاطع بود. هر جوان دوست‌داشتنی که سرش با آخرین جنگ صلیبی زنگ می‌خورد.

می‌توانست تا آنجایی که می‌توانست با خرابه‌های اروپا انجام دهد – و زمان نوشتن فرا رسیده بود. او در یک YMCA در پایین شهر زندگی می کرد، اما زمانی که از کار ساخت کیف های خروس از گوش خروس ها دست کشید، به بالای شهر نقل مکان کرد و بلافاصله به عنوان گزارشگر برای The Sun مشغول به کار شد. او به مدت یک سال به این کار ادامه داد و در کنار هم نویسندگی غیرقانونی انجام داد.

با موفقیت کمی، و سپس یک روز یک حادثه ناخوشایند به طور قطعی کار روزنامه او را بسته است. در یک بعدازظهر فوریه به او مأموریت داده شد که رژه اسکادران A را گزارش کند. اسنو تهدید می‌کرد، در عوض قبل از آتش سوزی به خواب رفت و وقتی از خواب بیدار شد، ستونی صاف درباره ضربات خفه‌شده سم اسب‌ها در برف انجام داد. .. این را تحویل داد.

صبح روز بعد یک نسخه علامت گذاری شده از روزنامه با یک یادداشت خط خورده برای سردبیر شهر فرستاده شد: “مردی را که این را نوشته اخراج کنید.” به نظر می رسید که اسکادران A نیز برف را تهدیدآمیز دیده بود – رژه را به روز دیگری موکول کرده بود. یک هفته بعد او «دیو عاشق» را شروع کرده بود… در ژانویه، دوشنبه ماه‌ها، بینی ریچارد کارامل دائماً آبی بود.

آبی طعنه‌آمیز، که به طور مبهم نشان از لیسیدن شعله‌های آتش در اطراف یک گناهکار بود. کتاب او تقریباً آماده بود، و همانطور که کامل می‌شد، به نظر می‌رسید که در خواسته‌هایش نیز رشد می‌کرد، او را تضعیف می‌کرد، بر او غلبه می‌کرد، تا اینکه او با دلتنگی راه رفت و در سایه آن پیروز شد. او نه تنها به آنتونی و موری امیدها، لاف‌ها و بلاتکلیفی‌های خود را سرازیر کرد.

رنگ ۱۲/۱۲ مرواریدی ترام کالر : بلکه برای هرکسی که می‌توانست بر آن گوش فرا دهد. او ناشران مودب اما گیج را فراخواند. حتی توسط آنتونی ادعا شد که او یک یکشنبه شب در حال بحث در مورد جابجایی فصل دوم با یک جمع‌آورنده بلیط ادبی در قسمت‌های سرد و تاسف‌آور ایستگاه متروی هارلم بود. و آخرین در میان معتمدان او خانم گیلبرت بود که هر ساعت با او می نشست و در یک آتش متقابل شدید.

بین بیلفیسم و ​​ادبیات متناوب می شد. او با لبخندی ثابت به او اطمینان داد: «شکسپیر یک بیلفیست بود. “اوه، بله! او یک بیلفیست بود. این ثابت شده است.” در این حالت دیک کمی خالی به نظر می رسد. “اگر “هملت” را خوانده باشید، نمی توانید نبینید.” “خب، او – او در عصر باورپذیرتر زندگی می کرد – یک عصر مذهبی تر.” اما او کل نان را خواست: “اوه، بله، اما می بینید که بیلفیسم یک دین نیست.

بلکه علم همه ادیان است.” به او لبخندی سرکش زد. این اصل اعتقاد او بود. چیزی در چیدمان کلمات وجود داشت که چنان به طور قطعی ذهن او را درگیر کرد که این بیانیه از هر الزامی برای تعریف خود برتری یافت. بعید نیست که او هر ایده ای را که در این فرمول درخشان محصور شده بود – که شاید یک فرمول نبود – بپذیرد. این کاهش و بیهودگی تمام فرمول ها بود.

سپس در نهایت، اما به طرز شگفت انگیزی، نوبت دیک می رسد. “شما در مورد جنبش شعر نو شنیده اید. نشنیده اید؟ خب، این بسیاری از شاعران جوان هستند که از قالب های قدیمی جدا می شوند و کارهای خوبی انجام می دهند. خوب، چیزی که می خواستم بگویم این بود که من کتاب قرار است یک جنبش نثر جدید را آغاز کند، نوعی رنسانس».

خانم گیلبرت گفت: “من مطمئن هستم که چنین خواهد شد.” “مطمئنم اینطور خواهد شد. من سه شنبه گذشته به سراغ جنی مارتین رفتم، کف دستی که همه از آن عصبانی هستند. به او گفتم برادرزاده ام در کاری نامزد کرده است و او گفت می داند که از شنیدن آن خوشحال خواهم شد. که موفقیت او فوق العاده خواهد بود . اما او هرگز شما را ندیده بود.

یا چیزی در مورد شما نمی دانست – حتی نام شما را . دیک پس از ایجاد صداهای مناسب برای ابراز شگفتی خود از این پدیده حیرت‌انگیز، مضمون خود را طوری تکان داد که انگار یک پلیس راهنمایی و رانندگی خودسر است، و به اصطلاح، به ترافیک خود اشاره کرد. او به او اطمینان داد: “من جذب شده ام، خاله کاترین، من واقعا هستم. همه دوستانم به من جوش می زنند.

اوه، من طنز را در آن می بینم و برایم مهم نیست. فکر می کنم یک شخص باید بتواند با ناراحتی نتیجه گرفت. اما من به نوعی اعتقاد دارم. من همیشه می گویم: “تو روح باستانی هستی.” “شاید من هستم.” دیک به مرحله ای رسیده بود که دیگر نجنگید، بلکه تسلیم شد. او باید یک روح باستانی باشد. آنقدر پیر که کاملاً پوسیده است.

رنگ ۱۲/۱۲ مرواریدی ترام کالر : با این حال، تکرار این عبارت همچنان او را تا حدودی شرمنده کرد و لرزهای ناراحت کننده ای را در پشت او ایجاد کرد. او موضوع را عوض کرد. “گلوریا پسر عموی برجسته من کجاست؟” “او در حال رفتن به جایی است، با یکی.” دیک مکث کرد، فکر کرد، و سپس، در حالی که صورتش را به شکلی درآورد که ظاهراً به عنوان یک لبخند شروع شده بود.

اما با اخم وحشتناکی به پایان رسید، نظری ارائه کرد. “فکر می کنم دوستم آنتونی پچ عاشق او شده است.” خانم گیلبرت شروع کرد، نیم ثانیه خیلی دیر صداش کرد و نفسش را داد: “واقعا؟” با لحن زمزمه بازی پلیسی. دیک به شدت تصحیح کرد : «من فکر می‌کنم همین‌طور است. “او اولین دختری است.