رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره

رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره : بیلی ناگهان متوجه شد که کلاهی بر سر دارد. او آن را تکان داد. اما برای بقیه، غرایز اجتماعی او را ناکام گذاشت. او فقط می توانست خیره شود. هنوز تمام نفسش را نگرفته بود. هال گفت: “بیلی یک خبرنگار است.” اما شما نگران نباشید – او یک جنتلمن است و به اعتماد به نفس خیانت نمی کند.

رنگ مو : آقای مک‌کلار – ما می‌توانیم کنار آن بایستیم و هیچ بازگشتی وجود ندارد.» هال، باید اعتراف کرد که توجه چندانی به این خطبه آموزنده نداشت. او به جلو نگاه می کرد، به جایی که کوچه به خیابان افتاد. این خیابان پشت خانه مک‌کلار بود و تنها یک بلوک از راه‌آهن فاصله داشت. جرات نداشت پشت سرش را نگاه کند، اما داشت گوش هایش را فشار می داد. ناگهان فریادی با صدای جان ادستروم شنید.

رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره

رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره : در همین حال کیتینگ به گفتمان خود ادامه می داد. او می‌گفت: «می‌دانی، آقای مک‌کلار، گاهی اوقات در چنین موقعیتی یافتن حقیقت دشوار است. وقتی منافع روزنامه هایشان را پر از دروغ و اغراق می کنند، برای ما وسوسه است که از طرف مقابل دروغ و اغراق را منتشر کنیم. اما در درازمدت متوجه می‌شویم که انتشار حقیقت بهترین سود را دارد.

هال در یک لحظه دو عصا را رها کرد و در حالی که کیتینگ پاشنه پا داشت به سمت کوچه رفت. آنها فریادهایی را از پشت سر خود شنیدند و صدایی که کاملاً نزدیک به گوش می رسید، دستور داد: “توقف کن!” آنها به انتهای کوچه رسیده بودند و در حال انحراف بودند که صدای شلیک گلوله به گوش رسید و در خانه ای آن طرف آنها در آن طرف خیابان، شیشه شکست.

دورتر یک زمین خالی بود که مسیری از آن عبور می کرد. به دنبال آن، آنها از پشت چند کانکس طفره رفتند و به خیابان دیگری آمدند – و همینطور به ریل راه آهن. صف طولانی ای از واگن های باری جلوی آنها بود، و آنها بین دو تا از آنها دویدند، و با بالا رفتن از کوپلینگ ها، دیدند که موتور بزرگی ایستاده بود و چراغ جلوی آن در چشمانشان می درخشید. آنها از جلوی آن پریدند.

و در کنار قطار، از یک مناقصه، سپس یک واگن چمدان و سپس یک واگن سالنی رد شدند. “اینجا هستیم!” کیتینگ که مثل دمش پف می کرد فریاد زد. هال دید که فقط سه واگن دیگر به قطار وجود دارد. همچنین، مردی را دید که با لباس آبی در کنار پله ایستاده بود. به سمت او دوید. “ماشین شما در آتش است!” او گریه. “چی؟” مرد فریاد زد. “جایی که؟” “اینجا!” هال گریه کرد.

رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره : و ناگهان از کنار دیگری رد شد، از پله ها بالا رفت و وارد ماشین شد. راهروی طولانی و باریکی وجود داشت که به عنوان قسمت آشپزخانه یک ماشین غذاخوری شناخته می شد. در انتهای دیگر این راهرو دری متحرک بود و هال به سمت آن پرید. او صدای رهبر ارکستر را شنید که بایستد، اما او توجهی نکرد. کت و کلاهش را از تنش درآورد. و سپس با فشار دادن در، وارد یک آپارتمان با نور روشن شد.

و حضور پسر پادشاه ذغال سنگ. بخش ۱۲. کتانی سفید و شیشه‌های برش خورده سالن غذاخوری زیر چراغ‌های برقی درخشان می‌درخشیدند و سایه‌های صورتی آن را به چشم‌ها نرم می‌کردند. نیم دوجین مرد جوان و همین تعداد خانم جوان، همگی در لباس شب، پشت میزها نشسته بودند. همچنین دو یا سه خانم بزرگتر. آنها اولین غذای خود را شروع کرده بودند.

می خندیدند و گپ می زدند که ناگهان این بازدید کننده غیر منتظره با جامپرهای معدنکاری آغشته به زغال سنگ آمد. او در نحوه ورودش مزاحم نبود. اما بلافاصله پشت سر او مردی چاق آمد، عرق ریز، ظاهری وحشی، و مانند یک موتور بخار قدیمی خس خس می کرد. پشت سر او هادی قطار آمد، در حالت آشفتگی نه چندان آشکار. بنابراین، البته، گفتگو متوقف شد.

خانم‌های جوان روی صندلی‌های خود چرخیدند، در حالی که چند مرد جوان از جای خود بلند شدند. سکوتی به وجود آمد: تا اینکه بالاخره یکی از مردان جوان قدمی به جلو برداشت. “این چیه؟” او به عنوان کسی که حق مطالبه داشت تقاضا کرد. هال به سمت سخنران پیش رفت، جوانی لاغر اندام، از نظر ظاهری درست.

رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره : اما ظاهری متمایز نداشت. “سلام پرسی!” گفت هال. حیرت به چهره ی دیگری آمد. او خیره شد، اما به نظر نمی رسید آنچه را که می دید باور کند. و رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره : ناگهان فریاد یکی از خانم های جوان آمد. مویی که وقتی آن را می‌کشید، موهایی به رنگ ملاس دارد، اما کاملاً کرکی و فوق‌العاده، با گرد و غبار ستاره‌ای.

گونه‌هایش صورتی و کرم بود و چشم‌های قهوه‌ای‌اش خیره شده بود، کاملاً باز و پر از شگفتی. او لباس شامی به رنگ سبز زیتونی ملایم پوشیده بود و شال سفید کرمی از مواد فیلمی روی شانه های برهنه اش انداخته بود. شروع کرده بود به پاهایش. “این هال است!” او گریست. “هال وارنر!” هریگان جوان را تکرار کرد. “چرا، در دنیا چه؟” صدایی از بیرون او را قطع کرد. هال به آرامی گفت: یک لحظه صبر کن. “فکر می کنم یکی دیگر وارد می شود.

در را به شدت باز کردند. آنقدر با خشونت هل داده شد که بیلی کیتینگ و رهبر ارکستر به یک طرف رانده شدند. و جف کاتن در ورودی ظاهر شد. کمپ مارشال نفس نفس نمی زد، چهره اش پر از شور شکار بود. در دست راستش هفت تیر حمل می کرد. او به او خیره شد و دو مردی را که در تعقیبش بود دید. همچنین او پسر پادشاه ذغال سنگ و بقیه گروه شگفت زده را دید. او ایستاده بود، گنگ زده بود.

در را دوباره هل دادند و او را به زور کنار زدند و دو مرد دیگر هم جمع شدند و هر دو هفت تیر در دست داشتند. مهمترین آنها پیت هانون بود و او نیز ایستاده بود و خیره شده بود. “دندان شکن” دو دندان خود را از دست داده بود، و هنگامی که فک جنگنده جایزه او پایین افتاد، کمبود آشکار شد. احتمالاً این اولین ورود او به جامعه بود، و او مانند یک پسر بزرگ شده بود که در کمد جام جم گرفتار شده بود.

رنگ موی قهوه ای سوخته روی دکلره : روش پرسی هریگان به طور مشخصی شاهانه شد. “این یعنی چی؟” او خواست. هال بود که جواب داد. “من به دنبال یک جنایتکار هستم، پرسی.” “چی؟” فریادهای کمی از سوی زنان شنیده می شد. «بله، یک جنایتکار. مردی که معدن را مهر و موم کرد.» “معدن را مهر و موم کردی؟” دیگری را تکرار کرد. “منظورت چیه؟” “بگذار توضیح بدهم. ابتدا دوستانم را معرفی می کنم. هریگان، این دوست من کیتینگ است.