رنگ استخوانی جلوی مو

رنگ استخوانی جلوی مو : با گونه های رنگ پریده و زانوهای خمیده به سرنوشتی می رفتند که جز اینکه چیزی از قربانی باقی نمانده بود، چیزی از آن معلوم نبود. مسائل طولانی غیرقابل تحمل شد. یک روز صبح، نگهبانان طبق معمول یک شبه مستقر شده بودند.

مو : آرتوسا زرنگ می گوید : «پس باید تو را با خود ببرم !» در واقع مارشال به مدت دو ساعت طولانی در محله مرد فرانسوی آویزان شد و با کشتی دو برابر کشتی خود جنگید. دختر خوشگل مشتاق فرار بود. مارشال مصمم بود که فرار نکند، و تا آنجا که می‌توانست، مرد فرانسوی در طول آن کشتی شدید دو ساعته، نتوانست آنتاگونیست کوچک اما سرسخت خود را رها کند.

رنگ استخوانی جلوی مو

رنگ استخوانی جلوی مو : و هنگامی که دشمن با آتش ما روبرو شود، زودتر از حمله، همه ما در کشتی آرتوسا منقضی خواهیم شد . “روی عرشه پانصد مرد رقصیدند، قوی‌ترین آنها که در فرانسه می‌توانستند پیدا کنند؛ ما با دویست نفر روی کشتی آرتوسا پیشروی کردیم . کاپیتان ما از فرانسوی استقبال کرد: “هو!” سپس مرد فرانسوی فریاد زد: “سلام!” “ببینید، به دریاسالار ما پایین بیایید.” فرانسوی می گوید: نه، نه، این نمی تواند باشد.

دکل های آرتوسا دور ریخته شد، بوم آن یک شکسته درهم بر روی کمان خود آویزان کرد، سنگرهای آن شکسته شد، نیمی از اسلحه های آن پیاده شد، و تقریباً هر سوم خدمه آن سقوط کردند. اما همچنان با شهامتی سرسختانه و سرسختانه در محله بل پول آویزان بود و با دریانوردی کامل و سرعت و دقت مرگباری که اسلحه‌های سبک‌ترش کار می‌کردند، دشمن سرسخت خود را به وضعیتی که تقریباً به همان اندازه کامل بود، فروکش کرد. خود. در واقع، تریر برای ماستیف خیلی زیاد بود. ناگهان باد آمد.

آرتوسا با دکل‌های بالایی آویزان در کنار، و بوم‌هایی که به روبان‌هایی دریده‌اند، متلاشی‌شده و بی‌حرکت روی دریا افتاده بود. بادبان های گلوله خورده اما بلندتر با این حال، باد را به اندازه کافی نگه می داشت تا او را از دسترس آتش آرتوسا خارج کند . هر دو کشتی در زیر صخره های فرانسوی نزدیک بودند. اما بل پول ، مانند یک پرنده بال شکسته، در یاروی کوچکی در صخره ها تقلا کرد، و چیزی برای آرتوسا باقی نماند جز اینکه بقایای خود را جدا کند.

رنگ استخوانی جلوی مو : بادبانی را که می توانست بالا ببرد، و خود را عبوس به زیر دکل های هیئت منصفه بکشاند. ناوگان بریتانیا اما داستان آن مبارزه قهرمانانه دو ساعته که در برابر چنین شرایطی ادامه یافت، هیجانی از شادی وحشتناک را در بریتانیای کبیر فرستاد. بریتانیای کبیر که از ترکیب بسیاری از ایالت‌های قدرتمند تهدید می‌شد، در حالی که سگ‌های دریایی او از این خلق و خوی جنگجو بودند، از چه چیزی می‌ترسید.

در خیابان‌های بسیاری از بندرگاه‌های بریتانیا، و در بسیاری از پیش‌قلعه‌های بریتانیا، داستان چگونگی نبرد آرتوسا با آوازی عمیق خوانده شد: “مبارزه خارج از سرزمین فرانسوی ها بود، ما آنها را مجبور کردیم به رشته هایشان برگردند؛ زیرا ما جنگیدیم تا زمانی که یک چوب از آرتومل شجاع بایستد ! ” ترفند یک جاسوس هندی نوشته آرتور کویلر-کاچ در سال ۱۷۷۹ بود، زمانی که آمریکا برای استقلال خود با انگلیس مبارزه می‌کرد.

لشکر قرمزپوشان انگلیسی در سواحل پوتوماک اردو زدند. موقعیت آن‌ها در کنار رودخانه و جنگل‌های شیب‌دار به‌طور تحسین‌برانگیزی مستحکم بود، که هیچ کتاب درسی معمولی جنگ امکان غافلگیر کردن آن را قبول نمی‌کرد. اما واشنگتن و افرادش کمپین های خود را بر اساس این کتاب انجام ندادند. آن ژنرال یک بار به سربازانش گفت: “اگر با هنر بجنگید، مطمئناً شکست خواهید خورد.

نظم کافی برای عقب نشینی و یکنواختی حمله ترکیبی را به دست آورید و کشور شما بهترین مهندسان را نشان خواهد داد.” در واقع، با یک جنگ چریکی، و اندک چیز دیگر، انگلیسی ها مجبور به مبارزه بودند. آمریکایی ها قبایل کاملی از سرخپوستان را در صفوف خود ثبت کرده بودند و از عادات جنگی سرخپوستان استفاده کامل کردند. شجاعان مانند مارها در جنگل‌های بی‌راه دزدی می‌کردند.

رنگ استخوانی جلوی مو : به طور غیرمنتظره‌ای بر روی کت‌های قرمز بیرون زده می‌تافتند، تعداد انگشت شماری را با یک حمله شدید می‌کشتند و سپس به پناهگاه خود باز می‌گشتند، جایی که دنبال کردن آنها به دنبال مرگ حتمی بود. جراحات وارده به این ترتیب زیاد نبودند، اما برای همه اینها مسخره بودند. روز به روز هدر رفت.

از دست دادن نگهبانان، از دست دادن سربازان، گاهی اوقات گروه های کامل، و همه اینها از عدم امکان انتقام تلخ تر بود. به منظور محدود کردن غارت‌ها، رسم فرماندهان بریتانیایی این بود که پایگاه‌های خود را در فاصله‌ای بسیار دور از بدنه اصلی به جلو پرتاب می‌کردند، نگهبان‌ها را در جنگل‌ها مستقر می‌کردند و بدنه اصلی را با نگهبانی ثابت می‌پوشانند.

یک هنگ کمتر از یک وحشت رنج می برد. همیشه و روز به روز نگهبانان گم شده بودند. بدتر از این، آنها ظاهراً غافلگیر شده بودند و بدون اینکه هیچ هشداری بدهند و یا وقت داشته باشند صدایی به زبان بیاورند، به آنجا برده شده بودند. این اتفاق می افتد که نگهبانی با انگشت روی ماشه به سمت پست خود می رود، در حالی که رفقای او جنگل های اطراف را جستجو می کنند و آنها را خالی می بینند.

وقتی آرامش فرا می رسید، آن مرد فقط گم می شد. این همه بود. هیچ ردی برای نشان دادن نحوه انتقال او باقی نمانده بود: فقط گاهی چند قطره خون روی برگ هایی که او ایستاده بود می پاشید. مردها بیشتر و بیشتر ناراحت می شدند. مشکوک ترین خیانت آنها استدلال می کردند که باور اینکه انسان پس از انسان می تواند غافلگیر شود، بدون اینکه حتی وقت شلیک تفنگ خود را داشته باشد، غیر منطقی بود.

رنگ استخوانی جلوی مو : دیگران از جادو صحبت می کردند و با سوء ظن عجیبی نسبت به پزشکان هندی غمگین شدند. به هر حال، اینجا یک راز بود. بدون شک زمان آن را روشن خواهد کرد. اما در همین حین نگهبانی که به پست او اعزام شده بود احساس می کرد مردی است که برای مرگ مشخص شده است. بدتر بود بسیاری از مردانی که با گامی محکم به سوی مرگ به هر شکلی آشنا پیش می رفتند.