رنگ مو ماهاگونی بادمجانی

رنگ مو ماهاگونی بادمجانی : یا من خیلی در اشتباهم.» لاشه گاو گاومیش مرده رها شده بود[۳۰] پشت. دشت قبلاً عاری از گاومیش های دیگر بود، زیرا همه گله بزرگ فراری ناپدید شده بود. ژنرال کاستر، سواری فوق العاده، کراوات زرشکی اش و موهای زردش به هم ریخته، سگ هایش در دو طرف و پاشنه هایش نفس نفس می زدند، به سرعت پیشروی او را افزایش می داد. اسب جوان او یک مسابقه‌دهنده و اصیل بود و اسب سپاهی سنگین و معمولی بود.

رنگ مو : کت من را بردار شما می گویید اسیر سرخپوستان است؟ جایی که؟ چطور اتفاق افتاد؟ آن کت را بپوش و بگو من زبان این گاومیش را خواهم برید. تا حالا دیدی[۲۶] زبان گاومیش بریده؟ این کاملا یک کار است، اینطور نیست! سلام! سلام توله ها! (چون سگ ها می رسیدند.) پایین، مایدا! پایین، لاس زدن! بلوچر! سگ خوب، بایرون! روور کجاست؟ آه بله؛ می بینم.

رنگ مو ماهاگونی بادمجانی

رنگ مو ماهاگونی بادمجانی : این پیراهن ملوانی است. و شاید من شلوار را دزدیدم. همسرم به من می‌گوید «آوتی»، مردها به من «جک» می‌گویند، اما هر چند وقت یک‌بار کسی مرا «سرهنگ» صدا می‌زند، بنابراین فکر می‌کنم من یک جورهایی یک افسر هستم. اما در اینجا-اگر پسر سفیدپوستی هستید، باید کاری داشته باشید. سردت نیست؟ حتما سردت شده.

عجله کن، روور، وگرنه خیلی دیر می کنی. آنجا! کافیه دیگه. دفعه بعد که با پیرمرد شکار می کنید، باد خود را برای جهش نهایی نجات خواهید داد، نه! سگ ها حیوانات باشکوهی بودند: سه سگ گوزن لاغر با روکش خشن، یک سگ شکاری آهو، یک یا دو تازی روباه. نفس نفس می زدند و مشتاق می آمدند، ناله می کردند و قمار می کردند و راست و چپ بو می کشیدند.

سرهنگ کاستر زانو زد و چاقوی شکاری خود را بیرون آورد و دهان گاو مرده را باز کرد و زبان ضخیم را برید. ند نمی‌خواست کت پوستین را بپوشد، اما به او دستور داده بودند، پس این کار را کرد و پتوی ژنده‌دار را انداخت. کت تقریباً او را پوشانده بود. در حالی که سگ ها او را بینی می کردند و هیجان هنوز بر او حاکم بود، او به سوالات پاسخ داد. «سگ سربازان پدرم را کشتند و مزرعه را سوزاندند و مادر و خواهرم و من را با خود بردند.

مادرم مرده است – آنها او را خیلی سخت کردند (و ند خفه شد)، و من نمی‌دانم خواهرم کجاست، اما می‌خواهم او را پیدا کنم.» مزرعه کجا بود؟ “در بیژو در کلرادو.” “چه مدت قبل؟” «حدود یک سال من با سیوکس معامله شدم. اما وقتی فرصت پیدا کردم فرار کردم.» “از روستای آنها؟” [۲۷] “نه آقا؛ در راهپیمایی.» “رؤسا چه کسانی بودند؟” «رئیس سیوکس پاونی کیلر و رئیس شاین کات ناز بود.

من از پاونی کیلر فرار کردم. فکر می‌کنم خواهرم با شاین‌های قدیمی Cut Nose بیرون آمده است.» “کجا میخوای بری پسرم؟” “هرجا، تا خواهرم را پیدا کنم.” “خیلی خوب.” سرهنگ کاستر بریدن زبان را تمام کرده بود. حالا چاقویش را روی پشم گاومیش پاک کرد و ایستاد. ما شما را ابتدا به رایلی برمی‌گردانیم. اینجا جایی است که من زندگی می کنم – فورت رایلی. دور نیست.

یک روز سواری ما در حال پیشاهنگی کوچک هستیم. در حال حاضر دستور من می آید. هموطن تنبل! اوه، فیل؟” و اسب خلیج خوش تیپ، که به این ترتیب خطاب شد، گوش هایش را تیز کرد. «اول نظم را رها می‌کنیم، سپس سگ‌ها را رها می‌کنیم و یک گاومیش را می‌کشیم و پسری را برمی‌داریم! این چیزی است که وقتی برگشتیم باید به خانم مسن بگوییم.» در مورد این افسر خوش تیپ و پرانرژی ارتش، آنقدر خوش شانس و پسرانه بود که ند.

رنگ مو ماهاگونی بادمجانی : پسر دیگری، متوجه شد که قبلاً او را دوست دارد. در حال حاضر منظم تاخت. او کلاه خستگی و بلوز و شلوار به تن داشت. و با قیطان و شیپورهای زرد رنگ و بوق برنجی که از شانه‌اش آویزان شده بود، یک حشره‌کش بود. او غبارآلود و قرمز وارد شد، اسبش بسیار دمیده شده بود. کوتاه آمد و سلام کرد و سعی کرد خیره نشود. سرهنگ کاستر خود را بسیار بلند و راست کشید.

نظامی، او را به شدت مورد بررسی قرار داد و زمخت صحبت کرد – اگرچه ند مطمئن بود که آن چشمان آبی برق می‌زند. “این پسر را قبل از خودت بپوش، اودل. بقیه نیروها کجا هستند؟» “بله قربان. به دنبال گاومیش، آقا.” “کجا بودی؟” “سعی می کنم به شما برسم، قربان.” “اوه! می بینم.” و هنگامی که سرهنگ کاستر به سمت اسب خود برگشت و زبان بوفالو را به زین گره زد.

ند نه تنها برق چشمانش را در نظر گرفت، بلکه لبخندی را زیر سبیل های زردش دید. ژنرال می گوید: «خب پسر، تو باید با من سوار شوی،» باگلر اودل گفت. “به من چنگ بزن و من به تو کمک خواهم کرد تا بلند شوی. اما شما باید برای پاهای خود پوشش داشته باشید. سرد است، سوار. از آن پتو استفاده کن، حالا می بینم که آنجا دراز کشیده ام.

«نه. من به اندازه کافی دارم.» ند با تحقیر به تکه پتو نگاه کرد. کت چرم سنگین زیر زانوهایش افتاد و به هوای سرد عادت کرده بود. “آره؛ سرهنگ کاستر در حالی که طاق‌دار روی زین خود می‌رفت، گفت: آن تکه پتو را دور خود بپیچید، وگرنه یک سوراخ از دامن زین اودل خواهید پوشید. باگلر اودل با هوشیاری یادآور شد: “شما می شنوید.

رنگ مو ماهاگونی بادمجانی : که ژنرال چه می گوید.” “پتو را بیاور، حالا بیا.” بنابراین، ند، با درک اینکه این رسم است، آشکارا،[۲۹] برای اطاعت از هر چیزی که مرد موی زرد به او دستور داد، تکه پتوی کثیف را با زرق و برق بلند کرد و به رکاب سارق نزدیک شد. در حالی که یک پا روی آن بود، و سرباز او را محکم می‌کشید، به زودی جلوی پامیل نشسته بود.

جایی که پتو را دور پاهایش جمع کرد. “آماده؟” از شکارچی پرسید. “اینجا ما رفتیم، و شما بهتر است محکم بمانید، زیرا ژنرال منتظر نخواهد ماند. آن هوس او یک تار است.» “به طور کلی؟ آیا او ژنرال است! او گفت که او سرهنگ است.» ند گیج و متحیر به دنبال مردی با موهای زرد رفتند.

در حالی که یورتمه ای تکان می خورد که به سرعت به تازی نرم تر تبدیل شد. “سازمان بهداشت جهانی؟ ژنرال کاستر؟ مطمئناً، او سرهنگ چپ و معمولی است که فرماندهی سواره نظام سیوینث را بر عهده دارد. اما او سرتیپ و سرلشکر شجاع داوطلبان جنگ و همچنین جوانترین در کل ارتش بود. بله، و سرلشکر معمولی به او داده شده است.

رنگ مو ماهاگونی بادمجانی : پس باید او را «ژنرال» صدا زد، و این را فراموش نکنید.» « ژنرال کاستر! اوه، من ژنرال کاستر را می شناسم! او «پسر ژنرال» بود!» ند هیجان زده فریاد زد. منظورم این است که پدرم او را می شناخت. او ژنرال پدرم بود. الان یادم اومد. اولش فکر نمی کردم.» سارق به طور خلاصه گفت: “خب، او یک سرباز خوب و مرد خوبی است.” و از سواره نظام سیوین، او می‌خواهد یک هنگ بسازد.