بلوند پلاتینه اتوسا

بلوند پلاتینه اتوسا : از ناشناخته به ناشناخته می رود. به سمت راست پیشروی کنید! ما دوباره در یک جهت شروع به جریان می کنیم. بدون شک این حرکتی است که در آن بالا، آن طرف، توسط سران برنامه ریزی شده است. بدن های نرم را زیر پا لگدمال می کنیم.

رنگ مو : با آن عمل خوش شانس، تیم به سنگر می رسد. پپین خود را روی زمین انداخته و با جسد درگیر شده است. او به لبه می رسد و فرو می رود – اولین کسی که وارد می شود. فولا، با حرکات و فریادهای عالی، تقریباً در همان لحظه ای که پپن از آن پایین می غلتد، به داخل گودال می پرد. من ناواضح می بینم – در زمان برق آسا – یک ردیف کامل از شیاطین سیاه که برای فرود، روی خط الراس خاکریز، بر لبه کمین تاریک خمیده و چمباتمه زده اند.

بلوند پلاتینه اتوسا

بلوند پلاتینه اتوسا : رگبار وحشتناکی در صورت ما می ترکد و یک ردیف شعله ناگهانی در تمام طول لبه خاکی در مقابل ما پرتاب می شود. پس از شوک خیره کننده، خودمان را تکان می دهیم و به خنده شیطانی می افتیم – ترشح خیلی زیاد شده است. و به یکباره با فریادها و غرش نجات می لغزیم و غلت می زنیم و زنده به شکم سنگر می افتیم!

ما در یک دود مرموز غوطه ور هستیم و در ابتدا فقط می توانم لباس های آبی رنگ را در خلیج خفه کننده ببینم. ما یک طرف و سپس به طرف دیگر می رویم، رانده شده توسط یکدیگر، غرغر می کنیم و جستجو می کنیم. دور می‌چرخیم و با دست‌هایمان با چاقو، بمب و تفنگ، اول نمی‌دانیم چه کنیم. “آنها در حفره های فانک خود هستند.

خوکی!” گریه است انفجارهای شدید زمین را می لرزاند – در زیر زمین، در حفره ها. همه ما به یکباره توسط ابرهای بزرگ دودی تقسیم شده ایم که چنان غلیظ شده ایم که نقاب داریم و نمی توانیم چیزی بیشتر ببینیم. ما مانند غرق‌شدگان در میان تاریکی تند قطعه‌ای از شب می‌جنگیم. آدم به موانع موجودات خوشه‌ای خمیده برخورد می‌کند که خونریزی می‌کنند و زوزه می‌کشند.

به سختی می توان دیوارهای سنگر را تشخیص داد، درست در اینجا و از کیسه های شن سفید که همه جا مانند کاغذ پاره شده اند. یک وقت بوی چسب سنگین تاب می خورد و بلند می شود، و فرد دوباره اوباش ازدحام مهاجمان را می بیند. از تصویر غبارآلود جدا شده، شبح مبارزه تن به تن در مه روی دیوار کشیده شده، فرو می ریزد و به پایین فرو می رود.

چندین فریاد تند «کمراد» را می شنوم. از گروهی رنگ پریده و خاکستری پوش در گوشه ای بزرگ که توسط یک پوسته دریده ساخته شده است. در زیر ابر جوهری، طوفان مردان به عقب می ریزد، به سمت راست بالا می رود، در امتداد خال تاریک و ویران شده می چرخد، می پیچد و می افتد. و ناگهان احساس می کند که تمام شده است.

بلوند پلاتینه اتوسا : ما می بینیم و می شنویم و می فهمیم که موج ما که اینجا از میان آتش رگبار می غلتد، با یک شکن برابر مواجه نشده است. آنها از رویکرد ما عقب نشینی کرده اند. نبرد در مقابل ما منحل شده است. پرده باریک مدافعان در سوراخ ها فرو ریخته است، جایی که آنها مانند موش گرفتار می شوند یا کشته می شوند. دیگر مقاومتی وجود ندارد.

اما یک خلأ، یک خلأ بزرگ. ما در ازدحام مانند مجموعه وحشتناکی از تماشاگران پیش می رویم. و اینجا سنگر کاملاً رعد و برق زده به نظر می رسد. با دیوارهای سفید فرو ریخته‌اش، شاید اینجا بستر نرم و لزج رودخانه‌ای ناپدید شده باشد که بلوف‌های سنگی بر جای گذاشته است، و اینجا و آنجا سوراخ گرد یک استخر نیز خشک شده است.

و در لبه‌ها، در کرانه‌های شیب‌دار و در پایین، یخچالی طولانی دنباله‌دار از اجساد وجود دارد – رودخانه‌ای مرده که دوباره پر از جزر و مد جدید و موج شکسته شرکت ما شده است. در دود استفراغ شده از حفاری ها و باد لرزان انفجارهای زیرزمینی، به توده فشرده ای از مردان برخورد می کنم که به یکدیگر چسبیده اند و دایره ای وسیع را توصیف می کنند.

درست زمانی که به آنها می رسیم، کل توده شکسته می شود تا نبردی خشمگین بسازد. می‌بینم که بلر جدا می‌شود، کلاه خود را به گردنش آویزان می‌کند و صورتش پوسته می‌شود، و فریاد وحشیانه‌ای برمی‌آورد. من به طور تصادفی به مردی برخوردم که در ورودی یک گودال خمیده است. با خمیازه کشیدن و خائنانه از دریچه سیاه عقب نشینی می کند و با دست چپش روی تیری ثابت می ماند.

در دست راست خود و برای چند ثانیه بمبی را نگه می دارد که در حال انفجار است. در سوراخ ناپدید می شود، فورا می ترکد و پژواک وحشتناک انسانی از دل زمین به او پاسخ می دهد. مرد بمب دیگری را به دست می آورد. مرد دیگری با کلنگی که در آنجا پیدا کرده است به دهانه یکی دیگر از حفر شده ها ضربه می زند و می شکند و باعث رانش زمین می شود و ورودی مسدود می شود.

بلوند پلاتینه اتوسا : سایه های متعددی را می بینم که بالای قبر زیر پا می گذارند و اشاره می کنند. از میان گروه ژنده‌دار زنده‌ای که تا این حد پیش رفته و پس از دویدن در برابر طوفان گلوله‌ها و گلوله‌های شکست ناپذیری که برای مقابله با آن‌ها پرتاب می‌شود، به این سنگر رسیده است، من به سختی می‌توانم کسانی را که می‌شناسم بشناسم، درست مثل همه چیزهایی که قبلاً گذشته است.

زندگی ما ناگهان بسیار دور شده بود. تغییراتی در آنها وجود دارد. یک هیجان دیوانه کننده همه آنها را از خودشان بیرون می کند. “برای چی اینجا توقف می کنیم؟” یکی می گوید دندان هایش را به هم می سایند. “چرا ما به سراغ بعدی نمی رویم؟” یک ثانیه با عصبانیت از من می پرسد. “حالا ما اینجا هستیم.

با چند پرش در آنجا خواهیم بود!” “من هم می‌خواهم ادامه دهم.” – “من هم. آه، گرازها!” مثل بنرها خودشان را تکان می دهند. آنها شانس بقای خود را مانند شکوه حمل می کنند. آنها تسلیم ناپذیر، کنترل نشده، سرمست با خود هستند. ما منتظر می مانیم و در اثر ضبط شده مهر می زنیم، این راه تخریب شده عجیب که در امتداد دشت می پیچد.