رنگ مو قرمز مخملی بدون دکلره

رنگ مو قرمز مخملی بدون دکلره : که از این تاج و تخت وسیع ترین سلطه خود کناره گیری کرده باشند. کسانی که قوه شعری در آنها، هرچند بزرگ، کمتر است، مانند اوریپید، لوکان، تاسو، اسپنسر، غالباً بر یک هدف اخلاقی تأثیر گذاشته اند و تأثیر شعر آنها دقیقاً به نسبت درجه ای که ما را مجبور می کنند کاهش می یابد. برای این منظور تبلیغ کنند.

رنگ مو : همان طور که او به همه زمان ها تعلق دارد، باید از همتایان او تشکیل شود: زمان باید از میان برگزیدگان خردمند نسل های مختلف، آن را تحت فشار قرار دهد. شاعر بلبلی است که در تاریکی می نشیند و آواز می خواند تا تنهایی خود را با صداهای شیرین شاد کند. بازرسان او مانند مردانی هستند که مجذوب ملودی یک نوازنده نادیده می شوند.

رنگ مو قرمز مخملی بدون دکلره

رنگ مو قرمز مخملی بدون دکلره : زیرا به شیوه ای الهی و غیر قابل درک، فراتر و فراتر از آگاهی عمل می کند. و برای نسل‌های آینده محفوظ است که با تمام قدرت و شکوه اتحادشان، علت و معلول قدرتمند را بیندیشند و بسنجند. حتی در دوران مدرن، هیچ شاعر زنده‌ای هرگز به شهرت کامل خود نرسید. هیئت منصفه ای که به قضاوت یک شاعر می نشیند.

که احساس می کنند متاثر و نرم شده اند، اما نمی دانند از کجا و چرا. اشعار هومر و معاصرانش لذت یونان نوزاد بود. آنها عناصر آن نظام اجتماعی بودند که ستونی است که تمام تمدن های بعدی بر آن قرار گرفته است. هومر کمال ایده آل عصر خود را در شخصیت انسانی مجسم کرد. و همچنین نمی توانیم شک کنیم که کسانی که ابیات او را می خوانند.

با آرزوی شبیه شدن به آشیل، هکتور و اولیس بیدار شده اند: حقیقت و زیبایی دوستی، میهن پرستی و وفاداری پایدار به یک شی، تا اعماق این جاودانه ها آشکار شده است. خلاقیت ها: احساسات حسابرسان باید با همدردی با چنین شخصیت های بزرگ و دوست داشتنی پالایش و بزرگتر شده باشد، تا زمانی که از تحسین آنها تقلید می کنند و از تقلید خود را با اهداف خود یکی می دانند.

رنگ مو قرمز مخملی بدون دکلره : تحسین همچنین نباید اعتراض کرد که این شخصیت ها از کمال اخلاقی دور هستند و به هیچ وجه نمی توان آنها را الگوهای تربیتی برای تقلید عمومی در نظر گرفت. هر دوره ای، تحت نام هایی کم و بیش خاص، خطاهای عجیب خود را خدایی کرده است. انتقام بت برهنه پرستش عصر نیمه بربریت است. و خودفریبی، سیمای محجوب شری ناشناخته است که تجمل و سیری در برابر آن سجده می کند.

اما شاعری رذیلت های هم عصر خود را لباسی موقتی می داند که باید آفریده هایش در آن آراسته شود و تناسبات ابدی زیبایی آن ها را پوشانده باشد. یک شخصیت حماسی یا نمایشی در نظر گرفته می‌شود که آن‌ها را بر روی روح خود می‌پوشاند، همان‌طور که ممکن است زره باستانی یا یونیفورم مدرن دور بدنش را بپوشاند. در حالی که به راحتی می توان لباسی برازنده تر از هر دو را تصور کرد.

زیبایی طبیعت درونی را نمی‌توان تا این حد با لباس تصادفی آن پنهان کرد، اما روح شکل آن باید خود را با همان مبدل ارتباط دهد و شکلی را که از نحوه پوشیدنش پنهان می‌کند نشان دهد. یک فرم باشکوه و حرکات برازنده خود را از طریق وحشیانه ترین و بی مزه ترین لباس نشان می دهد. تعداد کمی از شاعران از بالاترین طبقه انتخاب کرده اند که زیبایی تصورات خود را در حقیقت و شکوه عریان آن به نمایش بگذارند.

و تردید وجود دارد که آیا آلیاژ لباس، عادت، و غیره برای تعدیل این موسیقی سیاره ای برای گوش های فانی ضروری نباشد. با این حال، کل اعتراض به غیراخلاقی بودن شعر بر اساس تصور نادرست از شیوه ای است که در آن شعر برای ایجاد بهبود اخلاقی انسان عمل می کند. علم اخلاق عناصری را که شعر آفریده است تنظیم می کند و طرح هایی را ارائه می دهد و نمونه هایی از مدنی و مدنی را ارائه می کند.

رنگ مو قرمز مخملی بدون دکلره : زندگی خانگی: و نه به دلیل کمبود آموزه های تحسین برانگیز است که مردم از آن متنفرند، و آنها را تحقیر می کنند، و سرزنش می کنند، و فریب می دهند و یکدیگر را تحت سلطه خود در می آورند. اما شعر به گونه ای دیگر و الهی عمل می کند. خود ذهن را بیدار و بزرگ می کند و آن را به ظرف هزاران ترکیب فکری درک نشده تبدیل می کند.

شعر حجاب را از زیبایی پنهان جهان برمی دارد و اشیای آشنا را چنان می کند که گویی آشنا نیستند. همه آنچه را که نشان می دهد بازتولید می کند، و تجسم هایی که در نور الیزی آن پوشیده شده اند، از این پس در ذهن کسانی که زمانی به آنها فکر کرده اند، به عنوان یادگاری از آن محتوای لطیف و متعالی که خود را بر همه افکار و اعمالی که با آنها همزیستی می کند گسترش می دهد.

راز بزرگ اخلاق عشق است; یا بیرون رفتن از طبیعت خودمان، و همذات پنداری خودمان با زیبایی که در اندیشه، عمل یا شخص وجود دارد، نه خودمان. یک مرد برای اینکه بسیار خوب باشد، باید به شدت و جامع تصور کند. او باید خود را به جای دیگری و جای بسیاری دیگر بگذارد. دردها و لذت های نوع او باید از آن او شود. ابزار بزرگ خیر اخلاقی، تخیل است. و شعر با عمل به علت، اثر را اداره می کند.

رنگ مو قرمز مخملی بدون دکلره : شعر، دور تخیل را با پرکردن آن با افکار لذتی جدید، که قدرت جذب و جذب تمام افکار دیگر را به طبیعت خود دارند، و فواصل و فاصله‌های تازه‌ای را تشکیل می‌دهند که خلأ آن همیشه میل به غذای تازه است. شعر قوه ای را که ارگان فطرت اخلاقی انسان است تقویت می کند، همان گونه که ورزش اندام را تقویت می کند. بنابراین، یک شاعر در تجسم تصورات خود از درست و نادرست، که چنین است.

که در زمان و مکان او هستند، در آفرینش های شعری او که در هیچ کدام شرکت نمی کنند. با این پیش فرض مقام پایین تفسیر اثر، که شاید در نهایت ممکن است خود را تبرئه کند، اما به طور ناقص، با شکوه در مشارکت در علت استعفا دهد. خطر کمی وجود داشت که هومر یا هر یک از شاعران ابدی تا کنون خود را به اشتباه درک کرده باشند.