رنگ مو قرمز ماهاگونی

رنگ مو قرمز ماهاگونی : می توان آنها را با هر معقولی مرتبط با فساد عصر خود دانست. اگر آن فساد باعث می شد که حس لذت و شور و مناظر طبیعی که به عنوان نقص به آنها نسبت داده می شود را در آنها خاموش کند، آخرین پیروزی شر حاصل می شد. زیرا غایت فساد اجتماعی از بین بردن تمام حس لذت است. و بنابراین، فساد است. از تخیل و عقل در هسته آغاز می شود، و خود را از آنجا به عنوان زهر فلج کننده.

رنگ مو : نسبتاً خودشناسی و احترام به خود را می آموزد. نه چشم و نه ذهن نمی توانند خود را ببینند، مگر اینکه در مورد چیزی که شبیه آن است تأمل شود. درام تا زمانی که به بیان شعر ادامه می‌دهد، آیینه‌ای منشوری و چند وجهی است که درخشان‌ترین پرتوهای طبیعت انسان را جمع‌آوری می‌کند و آن‌ها را از سادگی این قالب‌های ابتدایی جدا و بازتولید می‌کند.

رنگ مو قرمز ماهاگونی

رنگ مو قرمز ماهاگونی : حتی جنایت نیز با نشان دادن به عنوان پیامد مرگبار از نیمی از وحشت و همه سرایت آن خلع سلاح می شود.[۱۳۷] عوامل غیر قابل درک طبیعت؛ بدین ترتیب خطا از عمد بودنش سلب می شود. مردان دیگر نمی توانند آن را به عنوان خلقت انتخابی خود گرامی بدارند. در نمایشی با درجه عالی، غذای کمی برای سرزنش یا نفرت وجود دارد.

با عظمت و زیبایی آنها را لمس می‌کند. و هر آنچه را که منعکس می کند چندین برابر می کند و به آن قدرت می بخشد که مانند خود را در هر کجا که بیفتد منتشر کند. اما در دوره های زوال زندگی اجتماعی، درام با آن زوال همدردی می کند. تراژدی به تقلیدی سرد از شکل شاهکارهای بزرگ دوران باستان بدل می‌شود که از تمام همراهی هماهنگ هنرهای خویشاوندی بی بهره است.

و غالباً همان شکلی که اشتباه فهمیده می شود، یا تلاشی ضعیف برای آموزش برخی آموزه ها، که نویسنده آن را حقایق اخلاقی می داند. و معمولاً چیزی بیش از چاپلوسی های واهی از برخی بدی ها یا ضعف های فاحش نیست که نویسنده، به طور مشترک با حسابرسانش، به آن آلوده است. از این رو چیزی که درام کلاسیک و خانگی نامیده می شود. کاتوی آدیسون یک نمونه از آن است.

رنگ مو قرمز ماهاگونی : و آیا ذکر نمونه های دیگری زائد نیست! شعر را نمی توان تابع چنین اهدافی کرد. شعر شمشیری است از رعد و برق که همیشه از غلاف بیرون نیامده است که غلافی را که در آن وجود دارد می بلعد. و به این ترتیب مشاهده می کنیم که تمام نوشته های نمایشی از این نوع در درجه ای منحصر به فرد فاقد تخیل هستند. آنها بر احساسات تأثیر می گذارند و[۱۳۸] شور و اشتیاق، که از تخیل بی بهره است.

نام های دیگری برای هوس و اشتها است. دوره‌ای در تاریخ خود ما از بدترین انحطاط درام، دوران سلطنت چارلز دوم است، زمانی که همه اشکالی که شعر در آنها به بیان عادت داشت، به سرودهای پیروزی قدرت پادشاهی بر آزادی و فضیلت تبدیل شد. میلتون تنها ایستاد و عصری را که شایسته او نبود روشن کرد.

در چنین دوره‌هایی، اصل محاسبه بر تمام اشکال نمایش‌های نمایشی حاکم است و شعر بر آن‌ها بیان نمی‌شود. کمدی جهانی بودن ایده آل خود را از دست می دهد: شوخ طبعی موفق به طنز می شود. ما به جای لذت از خودراضی و پیروزی می خندیم. بدخواهی، کنایه و تحقیر، موفق به شادی دلسوز می شود.

ما به سختی می خندیم، اما لبخند می زنیم. فحاشی که همیشه کفر به زیبایی الهی در زندگی است، از همان حجابی که به خود می گیرد، اگر کمتر نفرت انگیزتر باشد، فعال تر می شود: هیولایی است که فساد جامعه برای همیشه برایش غذای جدیدی می آورد که در آن می بلعد. راز. درام آن شکلی است که در آن تعداد بیشتری از شیوه‌های بیان شعر نسبت به هر شکل دیگری مستعد ترکیب شدن است.

رنگ مو قرمز ماهاگونی : پیوند شعر و خیر اجتماعی در درام بیشتر از هر شکل دیگری قابل مشاهده است. و مسلم است که عالی ترین کمال جامعه بشری تا کنون با عالی ترین تعالی نمایشی مطابقت داشته است. و اینکه فساد یا انقراض نمایش در ملتی که زمانی در آن شکوفا شده است، نشانه فساد اخلاق و انقراض انرژی هایی است که روح زندگی اجتماعی را حفظ می کند.

اما، همانطور که ماکیاولی در مورد نهادهای سیاسی می گوید، این زندگی ممکن است حفظ و تجدید شود، اگر انسان ها[۱۳۹] می توانند درام را به اصول خود بازگردانند. و این در مورد شعر به معنای گسترده آن صدق می کند: همه زبان ها، نهادها و قالب ها نه تنها مستلزم تولید، بلکه پایداری آن هستند: منصب و شخصیت شاعر در ذات الهی از نظر مشیت مشارکت دارد.

نه کمتر. نسبت به خلقت جنگ داخلی، غنایم آسیا، و برتری مرگبار اول مقدونیه و سپس اسلحه رومی، نمادهای بسیاری از انقراض یا تعلیق استعداد خلاق در یونان بودند. نویسندگان بوکولیک، که تحت حمایت مستبدان نامه نگار سیسیل و مصر بودند، آخرین نمایندگان شکوهمندترین سلطنت آن بودند. شعر آنها به شدت آهنگین است. مانند بوی گل سرخ بر روح غلبه می کند.

با شیرینی بیش از حد آن را بیمار می کند. در حالی که شعر عصر پیشین مانند چمنزار ماه ژوئن بود که عطر همه گلهای مزرعه را در هم می آمیزد و روحی تسریع کننده و هماهنگ کننده خود را می افزاید که به حس قدرت حفظ افراط خود را می بخشد. لذت بسیار. ظرافت بوکولیک و اروتیک در شعر مکتوب با آن نرمی در مجسمه سازی، موسیقی و هنرهای خویشاوندی، و حتی در آداب و نهادها، همبستگی دارد.

رنگ مو قرمز ماهاگونی : که دوره ای را که اکنون به آن اشاره می کنم، متمایز می کند. همچنین این خود قوه شعری یا هر گونه کاربرد نادرست آن نیست که این خواست هماهنگی به آن نسبت داده شود. حساسیت یکسانی نسبت به تأثیر حواس و عاطفه در نوشته‌های هومر و سوفوکل یافت می‌شود: اولی، به‌ویژه، تصاویر حسی و رقت‌انگیز را با جاذبه‌های مقاومت‌ناپذیر پوشانده است.

برتری آنها بر این نویسندگان بعدی در حضور افکاری است که متعلق به آنهاست[۱۴۰] به قوای درونی طبیعت ما، نه در غیاب آنهایی که با بیرون مرتبط هستند: کمال غیرقابل مقایسه آنها در هماهنگی اتحاد همه است. این چیزی نیست که شاعران اروتیک دارند، بلکه چیزی است که ندارند و نقص آنها در آن است. نه از آن جهت که شاعر بودند، بلکه از آن جهت که شاعر نبودند.