رنگ مو صدفی بدون دکلره

رنگ مو صدفی بدون دکلره : سپس به عقب افتاد، تاب می خورد و می شکند. توسط رشته های نامرئی حرکت می کرد. “من فکر می کنم، کینجرو، این یک چیز بد و وحشتناک است.

رنگ مو : اگرچه برف در آن زمان عمیق است. و هر مرد یک دسته گوهی و یک شمشیر برهنه را به عنوان هدیه به معبد می برد. و هر زن یک آینه فلزی حمل می کند. و در معبد، کاهنان از آنها پذیرایی می کنند و مناسک کنجکاو را انجام می دهند. زیرا کاهنان، طبق رسوم باستانی، خود را مانند مردان مریض می‌پوشند، دراز می‌کشند و ناله می‌کنند و معجون‌های گیاهی می‌نوشند که به روش چینی تهیه می‌شود.

رنگ مو صدفی بدون دکلره

رنگ مو صدفی بدون دکلره : زیرا کسی که سرماخوردگی بسیار بدی می‌یابد، به خدای یابوجینجا دعا می‌کند تا آن را درمان کند، و نذر می‌کند که در زمان ماتسوری برهنه به معبد زیارت کند. “برهنه؟” بلی: حجاج فقط ورجی می پوشند و کمی پارچه دور کمرشان. و بسیاری از مردان و زنان برهنه از میان برف به معبد می روند.

اما آیا برخی از زائران از سرما نمی میرند، کینجرو؟ نه: دهقانان ایزومو ما سرسخت هستند. علاوه بر این، آنها به سرعت می دوند، به طوری که آنها را گرم به معبد می رسند. و قبل از بازگشت جامه های گرم و ضخیم به تن کردند. اما گاهی اوقات، در راه، آنها را می بینند. ثانیه ۲ هر طرف خیابان منتهی به میا با ردیفی از فانوس های کاغذی با نمادهای مقدس روشن شده بود.

و صحن عظیم معبد به شهری از غرفه ها و مغازه ها و تئاترهای موقت تبدیل شده بود. با وجود سرما، جمعیت فوق العاده بود. به نظر می رسید همه جاذبه های معمول ماتسوری و تعدادی از موارد غیرمعمول وجود دارد. در میان طعمه های آشنا، من در این جشنواره فقط دختری را که مارهای زنده به تن داشت از دست دادم. احتمالا هوا برای مارها خیلی سرد شده بود.

چندین فالگیر و شعبده باز بودند. آکروبات ها و رقصنده ها بودند. مردی بود که از ماسه عکس می گرفت. و یک باغ‌خانه حاوی یک از استرالیا و چند خفاش بزرگ از جزایر لو چو وجود داشت – خفاش‌هایی که برای انجام چندین کار آموزش دیده بودند. من به خدایان احترام گذاشتم و اسباب بازی های خارق العاده ای خریدم. و بعد رفتیم دنبال اجنه. آنها در یک ساختمان دائمی بزرگ ساکن بودند.

که در مناسبت‌های خاص به شومن‌ها اجاره داده می‌شد. شخصیت‌های غول‌پیکر به معنای که روی تابلوی ورودی نقاشی شده‌اند، تا حدودی به ماهیت نمایشگاه اشاره می‌کنند. تا حدودی با “شکل های مومی” غرب ما مطابقت دارد. اما ساخته های ژاپنی به همان اندازه واقعی از مواد بسیار ارزان تری ساخته شده اند. پس از خریدن دو بلیط چوبی به ازای هر سن، وارد شدیم و از پشت پرده رد شدیم.

رنگ مو صدفی بدون دکلره : در راهرویی طولانی با غرفه‌ها یا بهتر است بگوییم محفظه‌های مات شده به اندازه اتاق‌های کوچک یافتیم. هر فضا که با مناظر متناسب با موضوع تزئین شده بود، توسط گروهی از پیکره‌هایی در اندازه واقعی اشغال شده بود. نزدیکترین گروه به ورودی، که نماینده دو مرد در حال نواختن سامیسن و دو گیشا در حال رقصیدن بودند، به نظر من بدون بهانه بود، تا اینکه کینجرو یک پلاکارد کوچک را قبل از آن ترجمه کرد و اعلام کرد.

که یکی از چهره ها یک فرد زنده است. بیهوده چشمک یا تپش قلب را تماشا می کردیم. ناگهان یکی از نوازندگان با صدای بلند خندید، سرش را تکان داد و شروع کرد به نواختن و آواز خواندن. فریب کامل بود. گروه‌های باقی‌مانده، بیست و چهار نفر، از نظر شیوه‌ی خاص خود بسیار تأثیرگذار بودند، که عمدتاً نمایانگر سنت‌های مشهور مشهور یا اسطوره‌های مقدس بودند.

قهرمانی های فئودالی که خاطره آنها قلب هر ژاپنی را به هیجان می آورد. افسانه های فرزند پرستی; معجزات بودایی و داستان های امپراتوران از جمله موضوعات بود. با این حال، گاهی اوقات، واقع گرایی وحشیانه بود، همانطور که در یک صحنه نشان دهنده بدن زنی بود که در حوضچه خون افتاده بود، با مغزهایی که با ضربه شمشیر پراکنده شده بودند.

این ناخوشایند با احیای معجزه آسا او در محفظه مجاور جبران نشد، جایی که او دوباره با تشکر در معبد نیچیرن ظاهر شد و قتلگاه خود را که بر اثر تصادفی غیرعادی اتفاق افتاده بود، در همان زمان به آنجا تبدیل کرد. در انتهای راهرو یک پرده سیاه آویزان بود که از پشت آن صدای جیغ به گوش می رسید. و بالای پرده سیاه پلاکاردی بود.

رنگ مو صدفی بدون دکلره : که روی آن وعده هدیه دادن به هر کسی که بتواند بدون ترس از رازها عبور کند وجود داشت. کینجرو گفت: “استاد، اجنه داخل هستند.” ما نقاب را برداشتیم و خود را در یک نوع مسیر بین پرچین ها دیدیم و پشت پرچین ها مقبره هایی را دیدیم. ما در یک قبرستان بودیم علف های هرز و درختان واقعی و سوتوبا و هاکا وجود داشت و تأثیر آن کاملاً طبیعی بود.

علاوه بر این، از آنجایی که سقف بسیار بلند بود و با چیدمان هوشمندانه نورها نامرئی می ماند، همه فقط تاریک به نظر می رسید. و این به انسان حس بیرون بودن در زیر شب را می‌دهد، احساسی که با سردی هوا بیشتر می‌شود. و اینجا و آنجا می‌توانستیم شکل‌های شوم را تشخیص دهیم، اکثراً با قامتی مافوق بشری، برخی ظاهراً در مکان‌های تاریک منتظر می‌مانند.

برخی دیگر بر فراز قبرها شناور هستند. خیلی نزدیک ما، بالای پرچین سمت راست ما، یک کشیش بودایی بود که پشتش را به سمت ما برگردانده بود. یامابوشی، جن گیر؟ من از کینجورو پرسیدم. کینجرو گفت: نه. ببین قدش چقدره من فکر می کنم که باید یک باشد. شکل کشیشی است که توسط اجنه-گورکن (تانوکی) به منظور فریب دادن.

رنگ مو صدفی بدون دکلره : مسافران دیرهنگام به سمت نابودی در نظر گرفته شده است. ادامه دادیم و به صورتش نگاه کردیم. این یک کابوس بود – چهره او. کینجرو گفت: «در حقیقت یک تانوکی-بوزو است. “استاد محترمانه در مورد آن چه فکر می کند؟” به جای پاسخ دادن، عقب پریدم. برای این چیز هیولایی ناگهان به بالای پرچین رسیده بود و با ناله به من چنگ زده بود.