رنگ موی دلفینی روی دکلره

رنگ موی دلفینی روی دکلره : جرقه های کوچکی در محل برخورد آنها وجود داشت. شکل آویزان تشنج به نظر می رسید. سست شد، اما نیفتاد. هزینه های بیشتری به آن سرازیر شد.

مو : آنها هوا را در جایی که برخورد می کنند یونیزه می کنند. همین. آنها هوا را به مقاومت بالایی تبدیل می کنند. هادی چیزی بیشتر از این نیست.” سفیر گفت: “یک روش قدیمی برای ساختن اوزون وجود داشت…” وقتی هدان با کمی تعجب سر تکان داد، سفیر گفت: “به هر حال ادامه دهید. شما باید بتوانید قطعاتی را از گیرنده بینایی اتاق خود دریافت کنید. من. ابزارهایی به شما می دهند.

رنگ موی دلفینی روی دکلره

رنگ موی دلفینی روی دکلره : اما فکر می کنم آنها تلاش خواهند کرد.” سفیر گفت: «به احتمال زیاد. “ما اقدامات احتیاطی را انجام خواهیم داد.” هدان گفت: «من می‌خواهم چیزی بسازم – نه کشنده – فقط در صورت امکان. “اگر می توانید به من اعتماد کنید که پرتوهای مرگبار تولید نکنم، من می خواهم یک مولد مایکروویوهای عجیب و غریب بسازم. آنها در کتاب های درسی توضیح داده شده اند.

وی سپس افزود: “دیپلماسی باید چیزهایی را درک کند که رویدادها را کنترل می کند. زمانی موقعیت اجتماعی بود. مدتی سلاح بود. سپس تجارت بود. اکنون فناوری است. اما من تعجب می کنم که چگونه از یونیزه شدن هوا برای استفاده استفاده می کنید. از خودت در برابر آدم ربایان محافظت کن، به من نگو ​​که ترجیح می دهم حدس بزنم! او دستش را به نشانه اخراج صمیمانه تکان داد و یک خدمتکار سفارت هدان را به اتاقش نشان داد.

ده دقیقه بعد یک کارمند دیگر ابزارهایی را که برای کار روی مجموعه بینایی لازم بود برای او آورد. او تنها ماند. او با ظرافت مجموعه را در اتاقش جدا کرد و شروع کرد به چیدن برخی از قسمت ها به شکلی بدیع اما کاملاً منطقی. علم الکترونیک، مانند علم ریاضیات، از حدی پیش رفته بود که همه آن کاربردهای عملی داشت. می توان تمام عمر را صرف یادگیری چیزهایی کرد که تحقیقات در گذشته کشف کرده بودند.

صنعت هرگز برای آنها کاربرد پیدا نکرده بود. در زان، هدان که به سختی کتاب‌های دزدی را می‌خواند، نمی‌دانست که کاربرد آن کجا متوقف شده است. او مدت‌ها پس از اینکه یک مرد عملی برای یافتن شغلی با درآمد دست از مطالعه کشید، به یادگیری ادامه داده بود. هر مهندس الکترونیکی می توانست دستگاهی را که اکنون مونتاژ کرده است بسازد. فقط نیاز بود که خواسته شود.

رنگ موی دلفینی روی دکلره : و ظاهراً او اولین کسی بود که آن را می خواست. از این نظر مانند گیرنده ای بود که او را به دردسر انداخته بود. اما وقتی قطعات کوچک را کنار هم می گذاشت، احساس تنهایی خاصی می کرد. یک مرد هم سن و سال هودان نیاز دارد که هر از گاهی دختری او را تحسین کند. اگر ندا جلوی او به صورت چهار زانو نشسته بود و در حین توضیح دادن با صدای بلند گوش می داد.

احتمالا هدان کاملاً خوشحال می شد. اما او نبود. بعید بود که او هرگز چنین شود. هدان اخم کرد. در عرض یک ساعت او یک پروژکتور هدایت موج با اندازه دستی پنج وات از امواج به شکل غیرعادی ساخته بود. در پرتو آن پروژکتور هوا یونیزه شد. هوا در زمان و مکان ارسال امواج مایکروویو توسط پروژکتور به یک هادی با مقاومت بالا تبدیل شد که با سیم نیکروم قابل مقایسه بود.

او در حال پیچیدن نوار دور قبضه تپانچه بود که خدمتکار یک یادداشت خط خورده برای او آورد. در دروازه سفارت توسط زنی تحویل داده شده بود که پس از ترک آن متواری شد. شبیه دست خط ندا بود. شبیه عبارت ندا بود. به نظر می رسد که توسط شخصی در حالت بسیار احساسی نوشته شده است. اما کاملاً – نه کاملاً – قانع کننده نبود. رفت تا سفیر را پیدا کند. یادداشت را تحویل داد.

سفیر آن را خواند و ابروهایش را بالا انداخت. “خوب؟” هدان اعتراف کرد: “این می تواند معتبر باشد.” سفیر گفت: “به عبارت دیگر، مطمئن نیستید که این یک تله انفجاری است – دعوت به قرار ملاقات با پلیس؟” هدان گفت: مطمئن نیستم. “فکر می کنم بهتر است گاز بگیرم. اگر بعد از امروز صبح توهمی برایم باقی مانده است، بهتر است آن را بفهمم. فکر می کردم ندا من را بسیار دوست دارد.

رنگ موی دلفینی روی دکلره : سفیر گفت: “من هیچ نظری نمی دهم.” “آیا می توانم به شما کمک کنم؟” هدان گفت: “من باید سفارت را ترک کنم، و عملاً صف محکمی از پلیس بیرون از دیوارها وجود دارد. آیا می توانم چند لباس کهنه، چند بالش و طناب بلندی قرض بگیرم؟” نیم ساعت بعد یک طناب در تاریک ترین گوشه بیرونی دیوار سفارت باز شد. به زمین آویزان شد. این در پشت محوطه سفارت بود.

شب پر از ستارگان بود و برج های شهر با نورهای فراوان می درخشیدند. اما اینجا تقریباً سیاهی کامل بود و آن سکوت شهری که گاهی آنقدر همنشین است. طناب از دیوار آویزان ماند. آنجا نوری به زمین نرسید. هلال کوچک دورترین قمر والدن درخشش کافی نداشت. هیچ چیز از آن دیده نمی شد. طناب بالا رفت، گویی آن را پایین آورده اند تا مطمئن شوند که برای هدفش به اندازه کافی بلند است.

سپس دوباره فرود آمد. این بار شکلی به انتهای آن آویزان بود. پایین آمد، کمی تکان خورد. به سیاه ترین قسمت سایه در پایه دیوار رسید. آنجا ماند. هیچ اتفاقی نیفتاد. شکل به سرعت بالا آمد، با کشیدن سریع طناب به بالا. سپس خط دوباره پایین آمد و دوباره یک رقم پایین آمد. اما این رقم حرکت کرد. طناب تکان می خورد و نوسان می کرد. این رقم تا نیمه به زمین رسید. مکث کرد.

رنگ موی دلفینی روی دکلره : سپس با حرکت زیاد تا دو سوم راه از بالا پایین آمد. به نظر می رسید چیزی آن را هشدار می دهد. با تاب خوردن شدید طناب شروع به بالا آمدن کرد. صعود کرد – صدای تق تق می آمد. یک تپانچه شوکر. به نظر می رسید این رقم با دیوانگی بیشتری بالا می رود. ترقه های بیشتر یک دوجین – یک دوجین صدای تیز و کوبنده. آنها تپانچه های بیهوش کننده بودند.