رنگ مو مش جلو سر

رنگ مو مش جلو سر : آویزها، ملافه و ملحفه های میز به خیابان ها پرتاب شد. و اثاثیه زیبا، تختخواب، کمد لباس، بوفه، میز، صندلی، عکس، “پیانو”، روزنامه می گوید، با درد به پنجره های طبقه سوم کشیده شده، به بیرون پرتاب شده و شکسته شده است – “هزار تکه شده” – روی آن. زمین زیر زیرزمین‌ها خالی شد و کف‌ها، بالکن‌ها و بالکن‌های آهنی تا جایی که می‌توانستند آسیب دیدند.

رنگ مو : اوایل بعدازظهر ساعت شام آن زمان ها فرا رسید و گذشت و جمعیت همچنان خیابان را پر کرده بود، اما هنوز هیچ کاری نکرده بودند. در حال حاضر، درست در میان ازدحام جمعیت، کالسکه او طبق عادت معروف روزانه اش در آن ساعت به طرف در آمد و در همان لحظه مادام لالوری جذاب، با تمام رفتارهای زیبا و شیرین خود، به سرعت قدم برداشت. از پیاده رو عبور کرد و وارد خودرو شد.

رنگ مو مش جلو سر

رنگ مو مش جلو سر : لنگر انداخته و آماده حرکت به سمت ماندویل در بعدازظهر روزی است که مادام لالوری، در حال فرار از اوباش» و غیره. زیرا در آن بعد از ظهر، وقتی مردم خانه را محاصره کردند و برای انتقام گریه می کردند، به نظر می رسد که او هرگز حیله گری خود را از دست نداد. او و کالسکه سیاه و براقش با هم مشورت کردند و نقشه فرار او پذیرفته شد.

جمعیت کاملاً غافلگیر شده بود. وقتی هوش و ذکاوت خود را جمع کرد، درب کالسکه بسته شده بود و اسب ها شروع به حرکت کردند. سپس جسارت او فهمیده شد. “او در حال فرار است!” فریاد بود و جمعیت به سوی او هجوم آوردند. “اسب ها را بگیرید!” آنها فریاد می زدند و به ضرب و جرح می کوبیدند. راننده سیاه‌پوست به جانورانش خبر داد و با شلاق مربی‌اش به صورت کسانی که به جلو می‌پریدند شلاق زد.

اسب ها بزرگ شدند و غوطه ور شدند، بند نگه داشته شدند و تجهیزات خاموش بودند. جمعیت با آن رفتند. “مربی را برگردان!” آنها گریه می کنند و تلاش می کنند، اما شکست می خورند. “او را بکشید بیرون!” آنها سعی می کنند این کار را بارها و بارها انجام دهند، اما بیهوده. دور آن جغجغه می کند! دور چشمک می زند! پایین خیابان بیمارستان، از کنار بوربن، دوفین، بورگوندی و بامپارت، با جمعیتی که فریاد می‌زدند.

رنگ مو مش جلو سر : اما به سرعت لاغر و لاغرتر می‌شدند. او را بس کن ! بیهوده! روی آن می چرخد! در جاده بایو، سم‌های نوازنده و چرخ‌های زمزمه‌کننده – نه به طرز وحشیانه، بلکه با بیشترین سرعتشان – به کل مجموعه چرخان نیواورلئان شیک برای پخش بعدازظهر آن می‌آیند. گذشته از این تجهیزات؛ گذشته از آن یکی؛ از نیم دوجین گذشته؛ یک دوجین؛ یک امتیاز! زندانیانشان با هر حال و هوای بر سر حس و حال روز می نشینند و چت می کنند.

چه زمانی – این چیست؟ هجوم از پشت، گردابی از گرد و غبار سفید، و – “همانطور که من زندگی می کنم، او اکنون می رود، در رانندگی معمولی اش! چه سرعت مفتضحانه ای! و – اینجا را ببینید! آنها به دنبال او هستند!” پنجاه کنسرت و مربیان گذشته. از صد گذشته اطراف این پیچ طولانی جاده؛ اطراف اون یکی خداحافظ، تعقیب کنندگان! هرگز فرصتی برای قطع کردن او نیست.

مرداب برای همیشه در سمت راست، بایو در سمت چپ. او دارد دور می شود، دور می شود! جمعیت کیلومترها عقب است! به دریاچه رسیده است. جاده به پایان می رسد. بعدش چی؟ مربی به سمت لبه خلیج می رود و می ایستد. چرا فقط اینجا؟ آه! زیرا همین جا و نزدیک دهانه بایو، یک اسکله روبه روی بانک قرار دارد. آیا دست دکتر لالوری در این کار است.

کالسکه دار لحظه ای با استاد کالسکه صحبت می کند و کیفی از طلا را به او می دهد. درب اتوبوس باز می شود، خانم پیاده می شود و در حال حاضر روی عرشه کشتی است. خطوط کنار گذاشته می‌شوند، بادبان‌های بزرگ بالا می‌روند، معدود تماشاگران بدون اشاره به او آنجا هستند و هیچ وقفه‌ای ارائه نمی‌دهند. کمی هل دادن با تیرها به باد اجازه می دهد بوم را پر کند.

رنگ مو مش جلو سر : و ابتدا به آرامی و بی صدا، و سپس به سرعت و با صدای قدردانی از طناب و تیغه، کشتی از کنار فانوس دریایی، از دهانه باریک عبور می کند و به سمت شمال می ایستد. افق، زیر آن، حدود سی مایل دورتر، محل آبیاری کوچک ماندویل با جاده‌هایی قرار دارد که تا آنجا که ممکن است برای پرواز انتخاب شود به سمت شمال منتهی می‌شوند. مادام لالوری رفته است!

کالسکه سوار شجاع – نمی توان از تحسین بی حیایی شرور خودداری کرد – برگشت و به سمت شهر برگشت. برنامه او بیشتر مشخص نیست. جای تعجب نیست که او فکر می‌کرد می‌تواند دوباره به همان اوباش ضربه بزند. اما او اشتباه کرد. او دوباره به شهر نرسیده بود که جمعیت با او برخورد کردند. این بار آنها موفق تر بودند. آنها اسب ها را متوقف کردند – آنها را کشتند.

آنچه آنها با راننده انجام دادند گفته نشده است. اما می توان حدس زد کالسکه را تکه تکه کردند. سپس به خانه برگشتند. حدود ساعت ۸ شب به آنجا رسیدند. دو دختر تازه از پنجره فرار کرده بودند. تمام خانه قفل و مسدود بود. “لابیل” صبح روز بعد می گوید: “به صورت هرمتیک مهر و موم شده است.” طوفان انسانی بر آن فرود آمد و «پیک» می‌گوید: «در چند دقیقه، درها و پنجره‌ها شکسته شد.

رنگ مو مش جلو سر : جمعیت هجوم آوردند و کار تخریب آغاز شد». «آنهایی که عجله می‌کنند از هر طبقه و رنگی هستند» ادامه می‌دهد «پیک» روز بعد. اما “نه، نه!” یکی از بازماندگان امروز که آنجا بود و شرکت کرد، می گوید. “ما اجازه نمی دادیم!” در یک ساعت همه چیز متحرک ناپدید یا از بین رفت. مکان پر از جواهرات و بشقاب بود. چین شکسته شد. نرده های پلکانی تکه تکه بیرون کشیده شدند.