رنگ موی شرابی با مش صورتی

رنگ موی شرابی با مش صورتی : جایی که بسیاری از آنها، بدون کالا، پول، یا حتی سرپناه، و غریبه به آن مکان و زبان، به گدایی نان تنزل داده شدند. اما مدتی بعد یک کلمه آرامش بخش آمد. دولت برای هر بازرگان یا ناخدای کشتی که آنها را به آمریکا می برد سی هزار گلدر – حدود دوازده هزار دلار – جایزه تعیین کرد و گراندشتاینر خاصی این کار را پذیرفت. برای مدتی آنها را در آمستردام نگه داشت، اما هر از گاهی، با دلهایی که دوباره زنده شده بودند، دوباره به کشتی رفتند.

رنگ مو : یک کشتی بزرگ، ناپاک و قدیمی روسی که مردی به قصد خریده بود. آن را پر از مهاجران به آمریکا کنید. او انتظار داشت اینها را پیدا کند و ناامید نشد. صدها نفر از آلزاس پاسخ دادند. برخی در خود استراسبورگ، و بسیاری از روستاهای اطراف، مزارع غلات و تاکستان‌های اطراف. آنها در حال حاضر نهصد نفر بودند، شوهر، زن و فرزند. خانواده ای به نام توماس وجود داشت که با یکی از بازماندگان آن در سال ۱۸۸۴ صحبت کردم.

رنگ موی شرابی با مش صورتی

رنگ موی شرابی با مش صورتی : اشتیاق گسترده ای در میان آنها وجود داشت که به دنبال سرزمین دیگری باشند که در آن مردان و زنان و کودکان محکوم به تغذیه جاه طلبی شاهزادگان اروپایی نباشند. در تابستان ۱۸۱۷، در بندر هلدر هلدر دراز کشیده بود – زیرا کانال کشتی بزرگی که اکنون بزرگترین کشتی‌ها را از آمستردام خارج می‌کند هنوز ساخته نشده بود.

اوا کروپ، خواهرزاده هیلسلر، و شوهرش، با دختر پانزده ساله شان، به نام مادرش بودند . همچنین مارگارت خواهر اوا کروپ و همسرش که نامشان درج نشده است. و کوئلهوفر و همسرش و فراو شولتزایمر بودند. نیازی به یادآوری روابط دقیق نیست. همه اینها به جز توماس ها از لانگن سولتز بودند. هنگامی که آنها از روستای دیگری در حدود سه مایلی دورتر می گذشتند.

خانواده ای به آنها ملحق شدند که نامشان ذکر نشده است، اما مادر آنها را با نام شوهر دوم، مادام فلیکنر، می شناسیم. و همچنین یک واگنر وجود داشت که دو نسل از نوادگانش هر کدام یک روزنامه‌نگار برجسته را به نیواورلئان می‌فرستادند. من کوچک‌تر از این‌ها را در کودکی‌ام، مثلاً یک مرد پنجاه ساله می‌شناختم. و فرانک شوبر جوان، یک همکار خوب، قوی دل و شاد بود که دو سال بعد شوهر اوا کروپ کوچکتر شد.

او اهل استراسبورگ بود. من با نوه اش صحبت کرده ام. و سرانجام در میان گروه لانگن سولتز دو خانواده به نام مولر وجود داشت. برادران جوان هنری و دانیل مولر متولد باواریایی بودند. آنها در خانواده هیلسلر با دو خواهر اوا و مارگارت ازدواج کرده بودند. آنها در روستا به عنوان مولر قفل ساز و مولر کفاش شناخته می شدند. همسر دانیال، کفاش، دوروتیا بود.

رنگ موی شرابی با مش صورتی : همسرش دو پسر داشتند که بزرگترشان ده ساله بود و به نام عمویش دانیل، کفاش، نامگذاری شد. دانیل و دوروتیا چهار فرزند داشتند. بزرگ‌ترین آنها یک پسر کوچک هشت ساله، کوچک‌ترین آنها یک نوزاد بود، و بین آنها دو دختر کوچک، دوروتیا و سالومه بودند. و به این ترتیب روستاییان همه از نزدیک به هم متصل بودند، همانطور که روستاییان مستعد هستند.

دختر کوچک اوا کروپ، ایوا، مادرخوانده سالومه بود. فراو کوئلهوفر در مزرعه ای حدود یک ساعت پیاده روی مولرها زندگی می کرد و آنها را نمی شناخت. اما فراو شولتزایمر دوست صمیمی بود و هم مدرسه ای و همسایه مادر سالومه بود. شوهر او که بعداً مادام فلیکنر بود، برادرزاده برادران مولر بود، فرانک شوبر پسر عمویش بود و غیره. II. شش ماه در لنگر. به این ترتیب که تمام خانواده‌ها و با خانواده‌های برادران و خواهران در سمت راست و چپ، می‌توانیم.

با خیال راحت بگوییم که وقتی آخرین بوسه‌ها به بازماندگان داده شد و آخرین نگاهی که به صحنه‌های کودکی انداختند، به جلو فشار آوردند. درخشان، پر از شجاعت و امید. آن‌ها فقیر بودند، اما به سرزمینی بسته بودند که هیچ سربازی قرار نبود مهره‌ها را ببرد و از گردن یک کودک کوچک عبور کند، همانطور که یکی از ناپلئون با یکی از بچه‌های توماس انجام داده بود.

رنگ موی شرابی با مش صورتی : آنها در راه آمریکای طلایی بودند. از طریق فیلادلفیا به سرزمین های بکر غرب بزرگ. در اوایل ماه اوت آنها به آمستردام رسیدند. در آنجا آنها هزینه عبور خود را از قبل پرداخت کردند، و به هلدر منتقل شدند، جایی که با گذاشتن آذوقه خود، سوار شدند و آماده حرکت شدند. اما هیچ بادبانی راه اندازی نشد. در عوض شنیده شد.

که به کسی که کشتی را فروخته بود قیمت آن پرداخت نشده و کشتی را توقیف کرده است. تأخیرهای قانون، زمانی که زمان موضوع ثروت یا تباهی بود، تهدید می کرد. و به زودی خبرهای بسیار بدتری آمد. مهاجران تا زمانی که جای شک وجود داشت از باور آنها خودداری کردند. هنری و دانیل مولر – برای مولر قفل ساز، به گفته واگنر بیست و هفت سال بعد در جایگاه شاهد، “مردی شجاع بود.

در انجام هر کاری که لازم بود برای مسافران انجام می داد” – به آمستردام بازگشتند تا ببینند آیا چنین چیزی وجود دارد یا خیر. خبر می‌توانست درست باشد و تنها برای تایید ناامیدی بازگشت. مردی که پول عبور دویست خانواده – نهصد جان – به او پرداخت شده بود، فرار کرده بود. نه می توانستند جلو بروند و نه عقب. روزها، هفته‌ها، ماه‌ها گذشت، و هنوز هم هالک بزرگ پر از جمعیتش بود و بیکار در حال لنگر زدن بود.

رنگ موی شرابی با مش صورتی : پدران با حسرت به سنگرهای بلند نگاه می کنند، مادرانی که به نوزادان خود شیر می دهند، و فرزندان، ایوا، دانیل، هنری، اندرو، دوروتیا، سالومه و بقیه صدها نفر. سالومه بچه ای زیبا بود، مثل پدر و مادرش تاریک، و خیلی شبیه مادرش بود. مخصوصاً موهای سیاه و چشمانش و چانه اش. یک دختر عموی کوچک، دختری هم سن و سال خودش، که بین سه تا پنج سال بود، با او بازی می‌کرد که چهره‌اش به طرز شگفت‌انگیزی شبیه چهره سالومه بود.

این او بود که در زندگی بعدی مادام کارل روف یا به عبارتی آشناتر، مادام کارل شد. آذوقه شروع به کاهش کرد، اندک شد و در نهایت از بین رفت. تابستان مهاجران به زمستان تبدیل شد. الان دسامبر بود پرونده آنها آنقدر رقت انگیز شد که توجه دولت هلند را به خود جلب کرد. تحت هدایت آن به آمستردام بازگردانده شدند.