رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن

رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن : اما به طرز وحشتناکی سوخت را هدر می داد. برای هزاران سال پیروزی ناوبری فضایی بود. مثل دنده دوم ماشین های زمینی باستانی بود. و درایو فرستنده ابداع کیم سرعت بالا و تقریباً بی نهایت سرعت داشت – اما نمی توان از آن در منظومه شمسی استفاده کرد. خیلی سریع بود. کیم به مدار دورتر رانندگی کرد و سپس به سمت سیاره نواری زیرین سقوط آزاد طولانی، آهسته و آزاد کرد.

مو : اما راحت…». ۳ مخاطب! در واقع کمتر از یک لیتر سوخت در مخازن وجود داشت . کیم آن را به خوبی می دانست. این کشتی کوچک را با سرعت بین سیاره ای شاید برای شش ساعت حرکت دهد. در اوردران معمولی – دویست سرعت نور – فقط یک هفتم سال نوری را برای او ارسال می کرد و منظومه های ستاره ای در هر دو کهکشان اول و دوم به طور میانگین هشت سال نوری از هم فاصله داشتند.

رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن

رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن : باید بتواند ده هزار ستاره استارشاین را از بین ببرد . بنابراین وقتی بدون هیچ سلاحی به آنها حمله کنیم . آنها اصلاً نمی‌دانند چه کنند.» دو مهمان به سادگی به او خیره شدند. “تو باید هافنیوم بگیری! باید سوخت بگیری! نمی توانی با کشتی جنگی روبرو شوی!” کیم گفت: «اما، کشتی‌های جنگی سوخت دارند و هافنیوم هم دارند. این خطرناک است.

البته، در حرکت فرستنده – سرعت عملا بی نهایتی که استارشاین به تنهایی در تاریخ به آن دست یافته بود – ممکن است کشتی با یک لیتر سوخت، کیهان را دور بزند. اما صرفاً برخاستن از یک سوم آن را مصرف می کند و فرود بر روی هر سیاره دیگری یک سوم دیگر طول می کشد. در واقع کشتی کوچک در موقعیتی قرار داشت که می توانست تقریباً به همه جا برود، اما اصلاً امیدی به بازگشت نداشت.

با این حال، تنها سه روز پس از مشخص شدن وضعیت اضطراری، از افزایش یافت. چند ابزار کوچک در هواپیما وجود داشت – که با عجله در هفتاد و دو ساعت گذشته ساخته شد – اما هیچ چیز کشنده ای نبود – چیزی که واقعاً بتوان آن را یک سلاح نامید. استارشاین از جو سیاره کهکشان دوم فراتر رفت. با دویست سرعت نور به یک فاصله ایمن از منظومه سیاره ای رفت.

رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن : سپس در فضای معمولی متوقف شد، بدون اینکه برای سرعت بیشتر تحت فشار قرار گیرد. کیم آن را با دقت بی‌نهایت به پرواز درآورد تا اینکه مستقیماً به سمت دریچه‌ی کوچک نور سحابی که اولین کهکشان بود، که هزاران سال نوری از ما دورتر بود، غیرقابل تصور بود. بالاخره راضی بود. او دکمه میدان فرستنده را فشار داد – و به نظر می رسید که تمام فضا در اطراف کشتی می چرخد.

در لحظه ای که میدان فرستنده ادامه داشت، استارشاین دارای سرعت بیست مایل در ثانیه و جرمی حدود دویست تن بود. انرژی جنبشی آن توسط این دو واقعیت ثابت شد. اما، وقتی میدان فرستنده آن را در بر گرفت، جرم آن کاهش یافت – تقسیم بر فاکتوری که به بی نهایت نزدیک می شد. و سرعت آن لزوماً به نسبت دقیق افزایش یافت زیرا انرژی جنبشی آن کاهش نیافته بود.

در فضایی پرتنش محصور شده بود که در آن سرعت بی نهایت امکان پذیر بود. در مسیر اصلی خود به آن سرعت بی نهایت نزدیک شد. به نظر می رسید که فورا زنگ خطر به صدا درآمد و کیهان دوباره پیچید. ناگهان نور خیره کننده ای در درگاه های دید رو به جلو ریخت. میلیون‌ها ستاره بی‌شمار در اطراف وجود داشت و تقریباً روبه‌رو، خورشید هیولایی و تپنده قیفاووسی با عصبانیت در پوچی شنا می‌کرد.

استارشاین در زمانی که باید بر حسب ضربان قلب اندازه گیری شود، از شکاف بین کهکشان ها جهش کرده بود و میدان فرستنده زمانی که مقدار کل تشعشعات وارد شده به صفحه حساس قبل از او به مقدار معینی رسید، پرتاب شد . دونا با غرق در تماشای کیم مشاهدات خود را تماشا کرد و تقریباً موقعیت خود را ثابت کرد. شهردار مشکوک به آن نگاه کرد. “این چیه؟” کیم توضیح داد: “موقعیت خود را پیدا کنیم.

رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن : از کهکشان دوم، بهترین چیزی که می‌توانستیم به آن امیدوار باشیم این بود که به جایی در کهکشان اول ضربه بزنیم. ما خیلی خوب عمل کردیم. ما حدود شصت قرن نوری با آدس فاصله داریم.» “این خوب است، نه؟” شهردار صورتش را پاک کرد. “آیا برای رسیدن به آنجا سوخت خواهیم داشت؟” کیم استارشاین را به خط جدیدی رساند. او سوئیچ تابشی را روی یک مقدار جدید تنظیم کرد تا سریعتر از قبل از زمین خارج شود.

دوباره دکمه زمین را فشار داد. فضا یک بار دیگر پیچید و گونگ ها به صدا درآمدند و آنها در اعماق کهکشان بودند. خورشید بنفش مهیبی به شدت در سمت چپ می درخشید. کیم یک جوکی دیگر برای خط شروع کرد. او با تأمل گفت: «خیو پنج حدود یک هفته پیش پرتو شد. “ما در حال حاضر به سمت آنجا می رویم. فکر می کنم یک کشتی جنگی در اطراف آویزان باشد.

اگر فقط در شب به استراتوسفر بیفتد و برنامه های پخش را دریافت کند یا یک یا دو جاسوس را رها کند. دونا، شما خود را دارید. مچ دست؟ دونا بدون لبخند دستش را بالا گرفت. یک دستبند کنجکاو محکم به گوشت چسبیده بود. به ساعدش هم نگاه کرد. کپی پوشید. شهردار با گیج غرش کرد. کیم با عصبانیت به او گفت: “اینها تیرهای جنگ را از کشتن ما باز می دارند.

رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن : و شما هم همینطور. اما آنها مثل دیکنز درد خواهند کرد. اما وقتی آنها ضربه می زنند، این مچ دست ها رله ای را می زنند که ما را به درایوهای فرستنده می اندازد و ما در هزارم ثانیه از آنجا دور می شویم. پرتوها به سادگی برنده می شوند.” وقت نداریم ما را بکشی. اما آنها صدمه خواهند دید!” او تنظیمات دیگری را انجام داد – روی یک سوئیچ تازه نصب شده روی تخته ابزار. “اکنون – ما می بینیم.

که آیا به برمی گردیم.” او برای بار سوم دکمه فرستنده درایو را فشار داد. ستاره ها دیوانه وار می چرخیدند، با همه رنگ هایشان تغییر می کرد. سپس آنها هنوز بودند. و خورشید حلقه دار خیو با خانواده سیاراتش در اطراف آن قرار داشت. به راحتی توسط نوارهای گسترده و مستقیم از پوشش گیاهی آبیاری شده در سراسر وسط بیابان خود، جایی که آب یخ های ذوب شده به نیمکره زمستانی آن پمپ می شد.

رنگ مو نسکافه ای طلایی روشن : قابل تشخیص بود. با این حال ، این در سمت دور مدار خود از محل توقف ستاره شاین قرار داشت و کیم برای رسیدن به آن بیش از حد حرکت کرد. این سوخت به اندازه تمام سفر از کهکشان دوم مصرف می کرد. سه برد سرعت اگر کیم آن را می دانست – بسیار شبیه سه سرعت ماشین های زمینی با احتراق داخلی باستانی بود. راندن بین سیاره ای سرعت پایینی بود که برای برخاستن و فرود لازم بود.