رنگ مو ارغوانی

رنگ مو ارغوانی : و بدون نیاز به دستور، شرکت خود را در امتداد جاده در یک خط بی ادب و ناهموار پخش کرد. هر مردی در حالی که سرش بالا بود، شانه‌هایش را به عقب انداخته بود و دست‌ها را به پهلو می‌گرفت.

مو : گاهی اوقات آنها در مورد یکدیگر می شنیدند، اما در طول سالهای طولانی هرگز آنها را ملاقات نکردند. اوانجلین داشت پیر می‌شد و موهایش رگه‌های کم رنگ خاکستری را نشان می‌داد که سرانجام به خانه‌اش در فیلادلفیا رفت. او خواهر رحمت شد و روز و شب به بیماران و در حال مرگ خدمت می کرد. آفتی بر شهر فرود آمد و فقیر و ثروتمند را با خود برد. اوانجلین با محبت از فقیرترین افراد مراقبت می کرد.

رنگ مو ارغوانی

رنگ مو ارغوانی : صبح کار سوار شدن به کشتی تمام شد و به سمت شب کشتی ها از بندر خارج شدند و مردگان را در ساحل و روستا را ویران کردند. آکادی ها در سراسر زمین از شمال تا جنوب و از سواحل تاریک اقیانوس حتی تا کرانه های رودخانه می سی سی پی پراکنده بودند. اوانجلین از جایی به جای دیگر به دنبال گابریل لاژونس می گشت و گابریل با جدیت به دنبال اوانجلین می گشت.

هر روز با دستور رحمت خود به صدقه خانه می رفت. یک روز صبح به پالتی رسید که پیرمردی لاغر و خاکستری روی آن افتاده بود. همانطور که او به او نگاه می کرد، به نظر می رسید که چهره او شکل مردانگی قبلی را به خود می گیرد. با گریه روی زانوهایش افتاد. جبرئیل، حبیب من! پیرمرد صدا را شنید و او را به خانه دوران کودکی خود، به سوی شادی و اوانجلین برد. چشمانش را باز کرد.

اوانجلین در کنار او زانو زده بود. بالاخره با هم بودند. توسط رالف دی پین “پوه، تو آنقدر قد نداری که بخواهی یک تفنگ حمل کنی! با طبل ها برو، و به آن پنجه ای که در نبرد ساراتوگا دمیدی، بچسب. دور تو، جابز کوچولو، وقتی که مردان بزرگی مثل من گریه می کنند، برای یک شاخ پودر می گریند. در میان آنها یک کیسه برای یک بار شارژ پودر نداشته باشید!” یک ورمونتر قد بلند و لاغر که یونیفرمش یک روتختی پشمی بود.

که تا زانوهایش بسته شده بود، در حالی که این طعنه ها را به سرباز ژولیده می زد، از دری کلبه چوبی خود بلند می خندید. کمی پایین‌تر از خیابان برفی این کابین‌های بی‌رحم، گروهی از رفقای ژنده‌پوش در پاشنه‌های مردی که پیش‌بند چرمی را با هر دو دستش به سینه‌اش بغل کرده بود، ازدحام می‌کردند. جابز راکول برای پیوستن به تعقیب و گریز عجله داشت.

با این حال، او دیگر بر سر منتقدش گریه نکرد: “دروغ است! من در ساراتوگا فیفم را در جیبم گذاشتم و با تفنگی به بلندی و زشتی خودت جنگیدم. و کت قرمزی به بازویم شلیک کرد. اگر قصاب اردوگاه شاخ های پودری برای تقدیم داشته باشد، من لیاقت یک نفر بیشتر از آن سربازان خام شبه نظامی را دارید، پس صبر کنید تا یک کهنه سرباز در خط کانکتیکات شوید.

رنگ مو ارغوانی : قبل از اینکه به ما سربازان قدیمی بخندید.” جوان خم شد تا پارچه های دست و پا چلفتی را که برای کفش به کار می برد، سفت کند و با عجله به دنبال جمعیت کوچک فریاد زده ای که قصاب را دنبال کرده بود تا دامنه شیب دار دره فورج، جایی که او با پشت به صخره در خلیج ایستاده بود، رفت. . فراری چاق پف کرد: «شما سی نفر از شرورهای ناامید هستید.

من فقط ده شاخ دارم که از گاوهای برگزیده ای که در این دو ماه کشته ام نجات یافته ام. چاقوی پوستی اینجا برای دفاع از خودم. اگر راه دیگری برای پایان دادن به این شورش وجود ندارد، مرا به مقر ببرید. من برای شاخ ها پولی نمی خواهم. آنها هدیه من به سربازان هستند، اما، بهشت ​​کمکم کنید! چه کسی تصمیم می گیرد چگونه آنها را بین این همه تقسیم کنیم؟” او را روی سر طاسش بایست و شاخ ها را از پیش بند باز کن.

یکی از مهمانی های پر سر و صدا فریاد زد. “همه آنها را به هوا پرتاب کنید و بگذارید برای آنها بجنگیم.” قصاب بدبخت با ناراحتی فزاینده ای به دور او خیره شد. با این سرعت نیمی از ارتش آمریکا به زودی دور او فریاد می زدند و این شانس را داشت که به تجهیزات ضعیف خود بیفزاید. در این زمان جابز راکول زیر بازوهای سربازان فریاد می زد و مانند یک مارماهی فعال غیر معمول می پیچید تا اینکه به قصاب سرخ رنگ نزدیک شد.

جوان با هوشیاری آماده نقشه ای را برای شکستن بن بست طراحی کرد: “تو می گویی، سی نفر هستیم که تو را شکست دادیم، استاد ریتر. بگذارید ده شاخ را به قید قرعه تقسیم کنیم. سپس می توانید با پوست کامل و وجدان پاک به آغل گاو خود بازگردید.” “در آن لاشه کوچک شما بیشتر از همه آن سربازان بزرگ و حجیم وجود دارد که می توانند مانند گنجشک شما را روی سرنیزه تف کنند!” استاد ریتر غرش کرد.

رنگ مو ارغوانی : قرعه کشی چگونه انجام می شود؟” “قرعه کشی خود را دور کن!” فریاد زد یک تفنگدار تنومند که پیراهن شکاری بلندش در باد تلخ شلاق می خورد. “جاده بالا دره به خوبی شکسته شده است. فورج قدیمی نیم مایل دورتر است. آیا یک خط مشخص می کنی، جک گاو کش پیر، و ما برای جان خود فرار می کنیم. ده نفر اول که دیوار سنگی را لمس می کنند. اسمیتی ده جایزه را خواهد گرفت.” برخی فریاد تایید زدند.

برخی دیگر به شدت مخالفت کردند و دعواها بلندتر از قبل بود. استاد ریتر که قلبش را کنده بود، با احتیاط از دامنه تپه شروع به دزدی کرد، به این امید که از سردرگمی فرار کند. دوجین دست یقه و پیش بند چرمی او را چنگ زدند و او را با سر به مشاجره کشاندند. جابز جوان تا بالای نزدیک‌ترین تخته سنگ به تکاپو افتاد و مانند خروس بوقلمون در حالی که دست‌هایش را تکان می‌داد تا توجه را جلب کند.

از اهمیت بالایی برخوردار بود. او اعلام کرد: “نگهبان بیرون خواهد آمد و ما با سرد کردن پاشنه های خود در کلبه های زندان روی تپه به این درگیری پایان خواهیم داد.” “اگر ما یک مسابقه پیاده روی کنیم، چه کسی باید بگوید کدام یک از ما برای اولین بار به فورج می رسد؟ باز هم، – و من می گویم که هرگز در زمان جنگیدن تحت فرماندهی ژنرال آرنولد در ساراتوگا، با چنین سربازانی که زیر نظر ژنرال آرنولد می جنگیدند.

رنگ مو ارغوانی : خدمت نکرده ام. پاهای آنها نسبت به آنهایی که در تکه های پارچه و تکه های ناهموار پوست بسته شده اند برتری دارند. جمعیت خوش اخلاق، سخنور پسر را تشویق کردند، و او را با چنان ضربات دلچسبی از جایگاهش بیرون کشیدند که می ترسید او را به دو نیم کنند. ناگهان سر و صدا خاموش شد، گویی که مجادله‌گران خنگ شده‌اند. سرهای خزدار به سمت پایین دره پیچ در پیچ چرخید.