رنگ مو طلایی دودی تیره

رنگ مو طلایی دودی تیره : هدان شراب ترش می نوشید و فکر می کرد. او بسیار گرسنه و بسیار خسته بود و به نظرش رسید که از بعد جدیدی سرخورده شده است. به طرزی بیمارگونه، او یک سخنرانی مکرر از پدربزرگش درباره زن را به یاد آورد.

مو : هدان پس از دو ساعت سواری بر اسبی کوچک و مضحک بدون فنر داخلی، در مکان‌های زیادی که هرگز نمی‌دانست مالک آن است، صدمه دید. او و ثال در جهت نامشخصی با بریده‌ای نامنظم از کوه‌های کم ارتفاع که در برابر ستارگان ناآشنا نقش بسته بودند، سوار شدند. یک باد ولگرد شبانه وزید. تال گفته بود تا قلعه دون لوریس سه ساعت سواری است.

رنگ مو طلایی دودی تیره

رنگ مو طلایی دودی تیره : او آسمان را نادیده گرفت. در اینجا در دارث، او هیچ دوستی نداشت، اما تعدادی از شهروندان محلی بودند که اکنون بدون شک از پیچ تپانچه‌های بی‌حس‌کننده بیرون آمده‌اند و می‌خواستند او را با چاقوهای بزرگ کنده کنند. او احساس تنهایی نمی کرد، اما غریزه این که بداند کجاست، دوباره در کار بود. زمین سنگی و دور از سطح بود.

بعد از چیزی بیش از دو نفر از آنها، با تأمل گفت: او با کمک افزود: “فکر می کنم اگر می خواهید به من هدیه بدهید، آن را می گیرم و در ازای آن هدیه ای نمی دهم. شما می توانید سهم خود را از غارت قربانیان ما به من بدهید.” “چرا؟” هدان را خواستار شد. “چرا باید به شما هدیه بدهم؟” ثال توضیح داد: “اگر آن را می پذیرفتم و در ازای آن هیچ هدیه ای نمی دادم.

نگهدارنده شما می شدم. سپس این وظیفه من به عنوان یک جنتلمن دارتی است که در کنار شما سوار شوم، نصیحت کنم، نصیحت کنم، و در دفاع از شما بجنگم، و به طور کلی برای حفظ شأن و منزلت خود.” هدان به خود مشکوک بود که تاول‌هایی در جاهایی وجود داشته باشد که هیچ وقاری در آن وجود نداشت. با شک گفت: “دون لوریس چطور؟ تو نگهدارنده او نیستی؟” تال گفت: “بین ما دو نفر، او خسیس است.

هدایای او آنقدر که می‌توانست تجملاتی نیست. من می‌توانم بخشی از پولی را که در جنگ به دست آورده‌ایم به او هدیه بدهم. سپس من می توانم موجودی پول را از شما بپذیرم و نگهدارنده شما شوم. هدان گفت: اوه. تال گفت: “شما به شدت به نگهدارنده نیاز دارید.” “شما آداب و رسوم اینجا را نمی دانید. مثلاً بین دون لوریس و لرد قک جوان دشمنی وجود دارد. اگر لرد قک جوان آنقدر که باید مبتکر باشد.

برخی از نگهبانان او باید در کمین باشند تا گلوی ما را بردارند. وقتی به دژ دون لوریس نزدیک می شویم.” هدان با ناراحتی گفت: “هوم-مم.” اما تال آشفته به نظر می رسید. “این سیستم از هدایا و هدایا پیچیده به نظر می رسد. چرا دان لوریس به سادگی به شما یک سال، هفته یا هر چیز دیگری نمی دهد؟” تال صدای شوکه ای از خود در آورد. “این می تواند پرداخت باشد! یک جنتلمن دارتی در ازای دستمزد خدمت نمی کند!

ارائه آن به منزله توهین است!” سپس گفت: گوش کن! هدان به طرز ناشیانه ای از او الگو گرفت. بعد از یک یا دو لحظه ثال به اسبش کوبید و دوباره به راه افتاد. با تاسف گفت: چیزی نبود. “امیدوارم سوار کمین شده باشیم.” هدان غرغر کرد. ممکن است به او یک داستان بلند گفته شود. اما در فرودگاه فضایی، مردانی که با تکان دادن چاقوهای بزرگ به دنبال او آمدند، به اندازه کافی صمیمانه به نظر می رسیدند.

رنگ مو طلایی دودی تیره : او درخواست کرد. “و چرا به آن امیدواری؟” تال با خونسردی گفت: “سلاح های شما دشمنان ما را نابود می کند، و چیدن آنها خوب خواهد بود.” وی افزود: ما باید در کمین باشیم زیرا لیدی فانی از ازدواج با لرد گک خودداری کرد. او دختر دون لوریس است و امتناع از ازدواج با یک مرد طبیعتاً توهین مرگبار است. بنابراین او باید در هر فرصتی سرزمین های دون لوریس را ویران کند.

تا زمانی که او فرصتی پیدا می‌کند که بانو فانی را از بین ببرد و به زور با او ازدواج کند. هدان با کنایه گفت: می بینم. او این کار را نکرد. دو اسب بر فراز بلندی قرار گرفتند و در دوردست، نور زرد رنگی بود که مهی بالای آن مانند دود روشن بود. تال گفت: «این دژ دون لوریس است. او آهی کشید. به نظر می رسد که ممکن است در کمین نباشیم.» آنها نبودند.

آنجا که اسب ها از میان چوب برس به جلو می رفتند، هوا بسیار تاریک بود. همانطور که به جلو حرکت کردند، تک چراغ دو شد. آنها آتش‌های بزرگی بودند که در قفس‌های آهنی حدود چهل فوت در هوا می‌سوختند. آن قفس ها از نبردهای دیواری عظیم و سنگی برآمده بودند. هیچ جای دیگری زیر ستاره ها نور نبود. ثال تقریباً از زیر کرست ها سوار شد و فریاد زد.

صدایی جواب داد در حال حاضر دروازه ای باز شد و یک دهانه سیاه و غار مانند در پشت آن ظاهر شد. ثال با عظمت سوار شد و هدان هم به دنبالش آمد. حالا که به نظر می رسید سواری تمام شده بود، به خودش اجازه داد بفهمد که از ورزش غیرعادی دردش کجاست. هر کجا. او همچنین حدس زد که ابتدا قسمتی از پوستش که به تاول مالیده شده بود.

سپس ناراحتی گوشت خام زیر آن را حدس زد. دروازه به صدا در آمد. مشعل ها بالای سرمان تکان می خوردند. هودان متوجه شد که او و ثال به حیاط بسیار کوچکی رفته اند. بیست فوت بالاتر از آنها، یک دیوار نبرددار داخلی فرصت های بسیار خوبی را برای ساکنان قلعه فراهم می کرد تا چیزهایی را به سمت بازدیدکنندگانی که پس از پذیرش ناخواسته بودند.

رنگ مو طلایی دودی تیره : پرتاب کنند. تال هویت های بیشتری را فریاد زد، از جمله اعلامیه ای مباهات آمیز و کاملاً غیرواقعی مبنی بر اینکه او و هودان، با هم، بیست مرد را در یک مکان و سی مرد را در جای دیگر سلاخی کردند و آنها را در گور خود رها کردند. صداهایی که پاسخ می دادند تمسخر آمیز به نظر می رسید. یکی از طنابی پایین آمد و دروازه را از داخل بست. با شدت صدای جیر جیر، یک دروازه داخلی به سمت عرض چرخید.

مردانی از آن بیرون آمدند و اسب ها را گرفتند. هدان از اسب پیاده شد و به نظرش رسید که با صدای بلندی مانند دروازه جیرجیر می کند. تال دست به دست شد و سکه هایی را که از جیب مردانی که تپانچه های بیهوش کننده از کار انداخته بودند را به نمایش گذاشت. او با زیبایی به هدان گفت: “من می روم تا آمدنت را به دون لوریس اعلام کنم. اینها نگهبانان او هستند. آنها به شما نوشیدنی می دهند.

رنگ مو طلایی دودی تیره : او با مهربانی اضافه کرد: “اگر به شما غذا می دادند، بریدن گلوی شما شرم آور است.” او ناپدید شد. هدان کیسه کشتی خود را حمل کرد و مردی با پیراهن صورتی کثیف را به اتاقی با دیوارهای سنگی که شامل یک میز و یک صندلی بود دنبال کرد. با خیال راحت نشست تا کمرش استراحت کند. مردی که پیراهن صورتی به تن داشت یک پرچم شراب برای او آورد. او دوباره ناپدید شد.