رنگ مو مسی تنباکویی

رنگ مو مسی تنباکویی : دیگران به دنبال این بودند که او را از پا درآورند، که در کمال تاسف، آقای دامپری، نجار ساکت، برخاست و اعلام کرد که این درخواست کاملاً معقول به نظر می رسد. او هفت ردیف ذرت، خودش و لوبیا داشت، و فکر می‌کرد که این قرارداد حداقل باید حاوی مضامینی باشد که اولین چاه باید در زمینی که کاشته نشده بود حفر شود تا به باغداران فرصت درو بدهد.

رنگ مو : بعد با الهام از یک کنجکاوی بدخیم جدید به داخل می رفتی و راه پله و فرود را مطالعه می کردی و متوجه می شدی که راه به جایی نبرده اند، زیبایی آنها بهانه خودش بود برای بودن. خانم گروتی در کنار میز وسط اتاق نشیمن خود ایستاده بود و منتظر ورود شرکت مورد انتظار بود. روی این میز یک کاسه گل رز در گلدانی قرار داشت و بلافاصله در جلوی آن، که زیر چراغ برق نمایان بود.

رنگ مو مسی تنباکویی

رنگ مو مسی تنباکویی : شما این را مسلم می دانید که این پلکانی است مانند همه راه پله های دیگر که قصد دارد شما را به داستان دوم برساند. شما ممکن است صد بار به خانه گروتی بروید و آن را هم روز و هم شب ببینید، قبل از اینکه به ذهنتان خطور کند که مشکلی وجود دارد. اما ناگهان – در یک روز بیکار بیرون ایستاده بودی – از روی تو چشمک می زد که خانه گروتی سقفی مسطح در تمام وسعتش دارد و در هیچ قسمتی داستان دومی وجود ندارد.

یک جلد زیبا با پارچه آبی بسته شده بود و با حروف طلایی مهر شده بود: «راهنمای خانم ها: راهنمای عملی جوانمردی.» این تنها کتاب در خانه گروتی بود، و تنها دو روز آنجا بود. یک کارمند باهوش در فروشگاه بزرگ، پس از فروش ردای ساتن، به «ملکه نفت» آینده وجود این معامله در بخش ادبیات را ذکر کرده بود. خانم گروتی در لحظات فراغت مشغول مطالعه این حجم بود و اکنون آن را به عنوان نمایشگاهی از فرهنگ معرفی کرده بود.

اولین کسی که وارد شد، بیوه مورچی بود، که فقط باید از انتهای بلوک می آمد، جایی که در خانه ای کوچک با دو فرزندش زندگی می کرد. او ضعیف و ترسو بود و مچ بندهای مشکی می‌بست. او به خاطر لباس خانم گروتی به وجد آمد و به او به خاطر خوش شانسی اش در حضور در دامنه جنوبی تپه، جایی که می توان لباس های خوب پوشید، تبریک گفت. در سمت شمال، جایی که بادهای غالب نفت را وزیده بود.

هر بار که بیرون می رفتی کفش هایت را خراب می کردی. برخی از مردم از ترس انفجار هنوز جرات نداشتند آتش آشپزخانه خود را روشن کنند. سپس والتر بلکز، آقا و خانم و پسر بالغشان، صاحبان بخش جنوبی گوشه، آمدند. آنها در املاک و مستغلات شهر بودند. آقای بلک یک کت و شلوار چکش دار، حالتی گسترده و یک حیوان طلایی محافظ خیرخواهانه به عنوان ساعت مچی در جلوی وسیع خود می پوشید.

خانم بلک، که هم فراوان بود، در خانه لباس‌هایی به خوبی لباس خانم گروتی داشت، اما رفتارش می‌گفت که آن‌ها را نپوشیده بود تا به کلم بیاید. آنها توسط آقای دامپری، نجار، که یک کلبه کوچک در پشت گرارتی، روبروی جاده الدورادو، آن طرف بلوک داشت، دنبال شدند. آقای دامپری مرد کوچولوی ساکتی بود، شانه‌های خمیده و دست‌هایش در اثر یک عمر زحمت به هم گره خورده بود.

در ارقام خیلی خوب نبود و از این عدم قطعیت های ناگهانی که به زندگی او هجوم آورده بود مضطرب بود. بعد از آن رایتل ها آمدند که در شهر شیرینی فروشی داشتند، زوج جوانی بسیار مهربان، مشتاق جلب رضایت همه و بسیار مضطرب چون تا کنون ثابت شده بود که این کار غیرممکن بوده است. آنها صاحب یکی از “لات های کوچک” بودند.

سپس آقای هنک، مردی لاغر و لاغر با صدایی خشمگین. او مالک «لات کوچک» بعدی بود و از آنجایی که او معدنچی طلا بود، خود را در اجاره نامه های نفتی صاحب اختیار می دانست. پس از او دشمنش، آقای دیبل، وکیل، که نماینده مالک غایب گوشه شمال غربی بود، آمد و با اصرار بر بسیاری از نکات فنی، درک آن برای غیر وکلا مشکل ایجاد کرده بود.

رنگ مو مسی تنباکویی : او تلاش زیادی کرده بود تا نیمه شمالی بلوک را جدا کند و از نظر نیمه جنوبی به عنوان یک خائن شناخته شد. سپس آقای گولایتی، یکی از «لات های متوسط» آمد. شغل او شناخته شده نبود، اما او با پوشش و رفتار با فرهنگش همه را تحت تأثیر قرار داد. او یک آشتی‌گر بود، با صدایی لطیف و لطیف، و حرف‌های زیادی می‌زد.

تنها مشکلش این بود که وقتی از شما عبور کرد، از آنچه گفته بود مطمئن نبودید. بروملی ها رسیدند، یک زن و شوهر سالخورده، سوار یک ماشین بزرگ. آنها لولکرها را با خود آوردند، دو خیاط کوچک یهودی، که معمولاً فقط در خیاطی با آنها صحبت می کردند. اما با این متحدان، آنها چهار قطعه از «متوسط» را کنترل کردند.

که برای یک سایت حفاری کافی بود، و برش درست در سراسر بلوک، آنها را قادر ساخته بود که بقیه را با اجاره جداگانه تهدید کنند. پشت سر آنها سیوون ها آمدند که از خانه خود در گوشه شمال شرقی راه می رفتند. آنها مردمی پرمدعا بودند که به بقیه محله به چشم تحقیر نگاه می کردند – و بدون هیچ دلیلی، چون یک ماشین دست دوم رانندگی می کردند.

سه سال قدیمی. آن‌ها افرادی بودند که این اجاره‌نامه را دریافت کرده بودند، و همه مطمئن بودند که در کنار آن‌ها یک «جلوگیری» بزرگ دریافت می‌کنند. اما هیچ راهی برای اثبات آن وجود نداشت، و هیچ کاری نمی‌توانستید در مورد آن انجام دهید، به این دلیل که به همه کسانی که پیشنهادهای لیزینگ را ارائه کرده بودند، مخفیانه وعده داده شده بود که یک «تحرک» مشابه داشته باشند.

رنگ مو مسی تنباکویی : با آنها آقای سهم، یک گچ کار، آمد که در یک “گاراژ خانه” موقت در “قطعه کوچک” مجاور سیون ها زندگی می کرد. مسکن او چیزی نبود، با این حال او کسی بود که شدیداً فریاد می زد که خانه ها باید با هزینه اجاره دهنده جابه جا شوند. او حتی سعی کرده بود برای ردیف‌های لوبیا و گوجه‌فرنگی که در زمین خود کاشته بود، غرامتی در نظر بگیرد.