رنگ مو بلوند موکا

رنگ مو بلوند موکا : گوچوها فکر می کنند که سرخپوستان درخت را خود خدا می دانند. اما محتمل تر به نظر می رسد که آنها آن را محراب می دانند. تنها دلیلی که می توانم برای این انتخاب تصور کنم، نقطه عطفی بودن آن در یک گذرگاه خطرناک است.

رنگ مو : و وقتی در طول تابستان طولانی، سطح آن به یک لایه جامد از نمک سخت می شود، سرنوشت این کرم ها چه می شود؟ تعداد قابل توجهی فلامینگوها در این دریاچه زندگی می کنند و در اینجا، در سرتاسر پاتاگونیا، در شمال شیلی، و در جزایر گالاپاگوس زاد و ولد می کنند. من آنها را اینجا دیدم که به دنبال غذا می گردند.

رنگ مو بلوند موکا

رنگ مو بلوند موکا : قسمت‌هایی از دریاچه که از فاصله‌ای کوتاه دیده می‌شد، رنگی مایل به قرمز به نظر می‌رسید، و این احتمالاً به دلیل وجود برخی حیوانات انفوزوریال بود. گل و لای در بسیاری از جاها توسط تعدادی کرم یا حیوان حلقوی پرتاب می شد. چقدر تعجب آور است که هر موجودی باید بتواند در آب نمک وجود داشته باشد و در میان بلورهای سولفات سودا و آهک بخزد!

احتمالاً برای کرم هایی که در گل و لای نقب می زنند. و این دومی احتمالاً از انفوزوریا یا کنفرانس تغذیه می کنند. بنابراین ما یک دنیای زنده کوچک در درون خود داریم که با این دریاچه های داخلی آب نمک سازگار شده است. گفته می‌شود که یک جانور سخت پوست کوچک به تعداد بی‌شماری در آب‌نمک‌های لیمینگتون زندگی می‌کند.

اما فقط در آن‌هایی که مایع از تبخیر قدرت قابل‌توجهی پیدا کرده است – یعنی حدود یک چهارم یک پوند نمک به یک پیمانه آب. خوب ممکن است ما تأیید کنیم که هر قسمت از جهان قابل سکونت است! چه دریاچه های آب نمک، چه آن دریاچه های زیرزمینی که در زیر کوه های آتشفشانی پنهان شده اند – چشمه های معدنی گرم – وسعت وسیع و اعماق اقیانوس – نواحی بالای جو، و حتی سطح برف دائمی – همه از موجودات ارگانیک پشتیبانی می کنند.

که چگونه تمام شرایط مرتبط با دریاچه های نمک در سیبری و پاتاگونیا مشابه است. سیبری، مانند پاتاگونیا، به نظر می رسد اخیراً بر فراز آب های دریا قرار گرفته است. در هر دو کشور، دریاچه های نمک فرورفتگی های کم عمق دشت ها را اشغال می کنند. در هر دو گل روی مرزها سیاه و کثیف است. در زیر پوسته نمک معمولی، سولفات سودا یا منیزیم به شکل ناقص متبلور شده است.

و در هر دو، ماسه گل آلود با عدس گچ مخلوط شده است. در دریاچه های نمک سیبری جانوران سخت پوست کوچک زندگی می کنند. و فلامینگوها به همین ترتیب آنها را پر می کنند. از آنجایی که این شرایط، ظاهراً بسیار ناچیز، در دو قاره دور اتفاق می‌افتد، ممکن است مطمئن باشیم که آنها نتایج ضروری علل مشترک هستند.

در شمال ریو نگرو، بین آن و کشور مسکونی در نزدیکی بوئنوس آیرس، اسپانیایی ها تنها یک سکونتگاه کوچک دارند که اخیراً در باهیا بلانکا تأسیس شده است. فاصله در یک خط مستقیم تا بوئنوس آیرس بسیار نزدیک به پانصد مایل بریتانیا است. قبایل سرگردان سرخپوستان اسب، که همیشه بخش اعظم این کشور را اشغال کرده‌اند و اخیراً استان‌های دورافتاده را بسیار آزار داده‌اند.

دولت بوئنوس آیرس مدتی پس از آن ارتشی به فرماندهی ژنرال روزاس برای نابودی آنها تجهیز کرد. . اکنون نیروها در سواحل کلرادو اردو زده بودند. رودخانه ای که در حدود هشتاد مایلی شمال ریو نگرو قرار دارد. هنگامی که ژنرال روزاس بوئنوس آیرس را ترک کرد، در یک خط مستقیم در سراسر دشت های ناشناخته حمله کرد.

و از آنجایی که کشور به خوبی از سرخپوستان پاک شده بود، در فواصل زمانی وسیع، گروه کوچکی از سربازان را با یک لشکر اسب پشت سر گذاشت . posta )، تا بتوان ارتباط خود را با پایتخت حفظ کرد. همانطور که بیگل قصد داشت در باهیا بلانکا تماس بگیرد، تصمیم گرفتم از طریق زمینی به آنجا بروم. و در نهایت برنامه‌ام را تمدید کردم تا کل مسیر را با پستا به بوئنوس آیرس طی کنم.

رنگ مو بلوند موکا : یک انگلیسی ساکن پاتاگونس، یک راهنما، و پنج گاوچو که برای تجارت به ارتش می رفتند، همراهان من در این سفر بودند. کلرادو، همانطور که قبلاً گفتم، نزدیک به هشتاد مایل فاصله دارد: و همانطور که آهسته سفر می کردیم، دو روز و نیم در جاده بودیم. کل کشور به سختی سزاوار نامی بهتر از نام یک کویر است. آب فقط در دو چاه کوچک یافت می شود. تازه نامیده می شود.

اما حتی در این زمان از سال، در فصل بارانی، کاملاً شور بود. در تابستان این باید یک گذر ناراحت کننده باشد. در حال حاضر به اندازه کافی متروک بود. دره ریو نگرو، به همان اندازه که وسیع است، فقط از دشت ماسه سنگی حفاری شده است. زیرا بلافاصله بالای ساحلی که شهر بر روی آن قرار دارد، یک کشور هموار آغاز می شود که تنها با چند دره کوچک و فرورفتگی قطع می شود.

همه جا منظره همان جنبه عقیم را دارد. یک خاک شنی خشک از توده ها پشتیبانی می کند علف های پژمرده قهوه ای و بوته های کم ارتفاع پراکنده، مسلح به خار. اندکی پس از گذر از اولین بهار، به درخت معروفی رسیدیم که هندی ها آن را به عنوان محراب احترام می گذارند. در قسمت بلندی از دشت واقع شده است. و از این رو یک نقطه عطف قابل مشاهده در فاصله بسیار زیاد است.

به محض اینکه قبیله ای از سرخپوستان به آن می رسند، با فریادهای بلند ستایش خود را تقدیم می کنند. خود درخت کم ارتفاع، بسیار منشعب و خاردار است: قطر آن درست بالای ریشه حدود سه فوت است. بدون هیچ همسایه ای به تنهایی می ایستد و در واقع اولین درختی بود که دیدیم. پس از آن، با چند نفر دیگر از همین نوع ملاقات کردیم، اما آنها چندان معمول نبودند.

درخت که در فصل زمستان بود، برگ نداشت، اما در جای خود تارهای بی شماری داشت که با آن هدایای مختلف مانند سیگار، نان، گوشت، تکه پارچه و غیره آویزان شده بود. هندی های بیچاره که چیز بهتری ندارند فقط یک نخ از پانچوهایشان بیرون می آورند و به درخت می بندند.

سرخپوستان ثروتمندتر به ریختن ارواح و جفت گیری در یک سوراخ خاص عادت دارند و به همین ترتیب به سمت بالا سیگار می کشند و به این فکر می کنند که تمام لذت ممکن را به بدهند. برای تکمیل صحنه، درخت توسط استخوان‌های سفید شده اسب‌هایی که به عنوان قربانی ذبح شده بودند، احاطه شد. همه سرخپوستان در هر سن و جنس، هدایای خود را ارائه می کنند.

رنگ مو بلوند موکا : پس گمان می کنند که اسب هایشان خسته نمی شوند و خودشان رستگار خواهند شد. گائوچو که این را به من گفت، گفت که در زمان صلح او شاهد این صحنه بوده است، و او و دیگران منتظر می‌ماندند تا هندی‌ها از آنجا بگذرند تا نذورات را از بدزدند.