رنگ مروارید در جدول

رنگ مروارید در جدول : او قبلاً پنج دلار داده بود، و آیا همه نمی‌دانستند که جوکوباس صدویلاس فروشگاه اغذیه‌فروشی‌اش را به قیمت دویست دلار رهن کرده است.

رنگ مو : بیست میله یا بیشتر از آن وجود داشت و وقتی به پایان رسید دوباره شروع کردند. تقریباً هر ده دقیقه یک بار در شروع دوباره شکست می‌خوردند، اما در عوض خسته به عقب فرو می‌رفتند. شرایطی که همیشه صحنه‌ای دردناک و وحشتناک را به وجود می‌آورد و پلیس چاق را با ناراحتی در محل خوابش پشت در به هم می‌زند. همه ماریا برچینسکاس بود. ماریجا یکی از آن ارواح گرسنه ای بود.

رنگ مروارید در جدول

رنگ مروارید در جدول : که با ناامیدی به دامن موسی که در حال عقب نشینی بود می چسبید. در تمام طول روز او در حالت تعالی شگفت انگیز بود. و حالا داشت می رفت – و او اجازه نمی داد برود. روح او با کلمات فاوست فریاد زد: “بمان، تو انصافی!” چه با آبجو، چه با فریاد، یا با موسیقی، یا با حرکت، منظور او این بود که نباید برود. و او به تعقیب آن برمی‌گشت – و به محض شروع به کار، ارابه‌اش از مسیر پرتاب می‌شد.

به اصطلاح، به دلیل حماقت آن سه نوازنده ملعون. هر بار، ماریجا زوزه می کشید و به سمت آنها پرواز می کرد، مشت هایش را در صورتشان تکان می داد، روی زمین می کوبد، بنفش و بی ربط از خشم. بیهوده تاموسیوس هراسان سعی می‌کرد صحبت کند، تا محدودیت‌های جسمانی را مطرح کند. بیهوده پوناهای پف کرده و نفس گیر جوکوباس اصرار دارند.

بیهوده تتا الزبیتا التماس می کند. “سزالین!” ماریا فریاد می زد. «پالوک! isz kelio! بچه های جهنمی برای چه پولی می گیرید؟» و بنابراین، در وحشت محض، ارکستر دوباره دست به کار شد و ماریا به جای خود بازگشت و وظیفه خود را بر عهده گرفت. او اکنون تمام بار جشن ها را به دوش می کشد. اونا با هیجانش بیدار بود، اما همه زنان و بیشتر مردان خسته بودند.

روح ماریجا به تنهایی تسخیر نشده بود. او روی رقصنده ها راند – چیزی که قبلاً حلقه بود، اکنون به شکل گلابی بود، ماریجا در ساقه آن، یک طرف را می کشید و طرف دیگر را هل می داد، فریاد می زد، مهر می زد، آواز می خواند، آتشفشان بسیار انرژی. گاه و بیگاه شخصی که وارد یا بیرون می شد در را باز می گذاشت و هوای شب خنک بود.

ماریا همینطور که رد می شد پایش را دراز می کرد و به دستگیره در لگد می زد و به در می رفت! زمانی این عمل عامل فاجعه ای بود که سباستیوناس صدویلاس قربانی بدبختی آن بود. سباستیوناس کوچولو، سه ساله، غافل از همه چیز سرگردان بود و بطری مایع معروف به «پاپ»، صورتی رنگ، سرد و خوشمزه را روی دهانش گرفته بود.

با عبور از در ورودی، در او را پر کرد و فریادی که به دنبالش آمد، رقص را متوقف کرد. ماریجا که صد بار در روز تهدید به قتل وحشتناک می کرد و بر جراحت یک مگس گریه می کرد، سباستیوناس کوچک را در آغوش گرفت و با بوسیدن او را خفه کرد. استراحت طولانی برای ارکستر و نوشیدنی های فراوان وجود داشت، در حالی که ماریا داشت صلح خود را با قربانی خود برقرار می کرد.

رنگ مروارید در جدول : او را روی میله می نشست و در کنار او ایستاده بود و یک آبجو کف آلود را به لب هایش می گرفت. در همین حین، در گوشه ای دیگر از اتاق، کنفرانسی مضطرب بین تتا الزبیتا و دده آنتاناس و چند تن از دوستان صمیمی تر خانواده در جریان بود. گرفتاری بر سرشان آمد. یک جمع و جور است، فشرده ای است که بیان نمی شود، اما بنابراین فقط برای همه الزام آورتر است . سهم هر کس متفاوت بود.

و با این حال هر کس کاملاً می‌دانست که سهم او چیست و تلاش می‌کرد تا کمی بیشتر بدهد. اما اکنون، از آنجایی که آنها به کشور جدید آمده بودند، همه اینها در حال تغییر بود. به نظر می‌رسید که باید سمی لطیف در هوا وجود داشته باشد که در اینجا نفس می‌کشید – این همه مردان جوان را به یکباره تحت تأثیر قرار داد.

آنها در جمعیت می آمدند و خود را با یک شام خوب پر می کردند و سپس یواشکی می رفتند. یکی کلاه دیگری را از پنجره پرت می کرد و هر دو بیرون می رفتند تا آن را بیاورند و دیگر هیچ کدام دیده نمی شدند. یا هرازگاهی چند نفر از آنها دور هم جمع می‌شدند و آشکارا راهپیمایی می‌کردند، به شما خیره می‌شدند، و شما را مسخره می‌کردند.

برخی دیگر، بدتر از آن، در بار ازدحام می‌کردند، و به قیمت میزبان، خود را خیس می‌نوشیدند، و کمترین توجهی به کسی نمی‌کردند، و می‌گذاشتند فکر کنند که یا قبلاً با عروس رقصیده‌اند یا قصد داشتند. به بعد همه این چیزها الان ادامه داشت و خانواده با ناراحتی درمانده شده بودند. آنقدر زحمت کشیده بودند و چنین هزینه ای کرده بودند!

اونا با چشمان گشاد شده از وحشت کنار ایستاد. آن اسکناس‌های وحشتناک – چگونه او را آزار می‌دادند، هر کالایی که تمام روز روحش را می‌خورد و شب‌ها استراحتش را خراب می‌کرد. هر چند وقت یکبار آنها را یکی یکی نام می برد و وقتی سر کار می رفت به آنها فکر می کرد – پانزده دلار برای سالن، بیست و دو دلار و یک چهارم برای اردک ها، دوازده دلار برای نوازندگان، پنج دلار در کلیسا، و علاوه بر این، برکت باکره – و غیره بدون پایان! بدتر از همه، صورتحساب وحشتناکی بود که هنوز از برای آبجو و مشروباتی که ممکن بود مصرف شود می آمد.

هیچ‌وقت نمی‌توان بیش از حدس زدن در این مورد از جانب یک سالن‌دار پیش‌دستی کرد – و بعد، وقتی زمانش فرا می‌رسید، همیشه به سمت شما می‌آمد و سرش را می‌خرید و می‌گفت که خیلی کم حدس زده است. اما تمام تلاشش را کرده است. -مهمانان شما خیلی مست شده بودند. مطمئناً توسط او بی رحمانه فریب خورده اید.

و این در حالی است که شما خود را عزیزترین دوست در بین صدها دوست او می دانید. او از یک بشکه که نیمه پر بود شروع به پذیرایی از میهمانان می کرد و با یک بشکه که نیمه خالی بود به پایان می رساند و سپس دو بشکه آبجو از شما دریافت می شد. او می پذیرفت که کیفیت خاصی را با قیمت مشخصی سرو کند، و زمانی که زمانش فرا می رسید.

رنگ مروارید در جدول : شما و دوستانتان سم هولناکی می نوشید که قابل توصیف نیست. ممکن است شکایت کنی، اما برای دردهایت چیزی جز یک عصر ویران به دست نمی آوری. در حالی که در مورد رفتن به قانون در مورد آن، ممکن است یکباره به بهشت ​​بروید.

سالن نگهدار با تمام مردان بزرگ سیاست در منطقه ایستاده بود. و وقتی یک بار فهمیدی که به دردسر افتادن با چنین افرادی به چه معناست، آنقدر بلد بودی که آنچه را که بهت گفته شده بود پرداخت کنی و خفه شوی. چیزی که همه این ها را دردناک تر می کرد این بود که برای عده معدودی که واقعاً بهترین تلاش خود را کرده بودند بسیار سخت بود. مثلاً جوکوباس پوناس فقیر و فقیری بود.