رنگ موی پلاتینه فوق روشن خاکستری

رنگ موی پلاتینه فوق روشن خاکستری : زمانی که من در مرخصی بودم – یک معتاد. حالا او در پانتئون است. به عنوان سرایدار. او آن را برای من آماده کرده بود، بنابراین -” بنابراین، هر کدام بار کوچک خود را از حکایات تاریخی باز می کند. همه آنها شبیه هم هستند.

رنگ مو : یکی از آنها نیست بلکه می گوید: “اما من مانند دیگران نیستم.” پس از سفارش! او مردی است قد بلند و پهن با گوساله های چاق. ظاهری راحت و مثل یک پلیس تمیز و مرتب. او در بدخلقی است. دستورات جدید هست و الان باید هر روز تا مقر گردان برود.

رنگ موی پلاتینه فوق روشن خاکستری

رنگ موی پلاتینه فوق روشن خاکستری : وقتی تاف ها همه با لباس های کاملاً جدید و چرم و آهن فروشی پوشیده می شوند و با تمام وسایل خود برای کشتن حیوانات کوچک بیچاره خودنمایی می کنند! سه یا چهار پویلوس که کاملاً بدون تجهیزات خود بودند، در زیر زمین ناپدید شدند. بقیه طوری نشسته اند که انگار فلج هستند. حتی لوله‌ها هم خاموش می‌شوند و چیزی جز غوغای صحبت‌های افسران و مهمانانشان شنیده نمی‌شود.

بارک با لحن زیرین می‌گوید: «گردشگران سنگر» و سپس با صدای بلندتر به شیوه‌ی آن لحظه. “چک کن!” فرفادت زمزمه می کند که می ترسد زبان بدخواه بارک توجه شخصیت های قدرتمند را جلب کند. برخی از سران گروه اکنون به سمت ما برگشته اند. یک آقایی که خود را جدا می کند و می آید بالا، کلاه نرم و کراوات گشاد به سر می گذارد.

او ریش بزی سفید دارد و ممکن است هنرمند باشد. دیگری با کت مشکی، کلاه کاسه‌دار سیاه، ریش سیاه، کراوات سفید و عینک به دنبال او می‌آید. جنتلمن اول می گوید: “آه، آه! تعدادی پولوس هستند.” “در واقع اینها مواد مخدر واقعی هستند.” او کمی ترسو به مهمانی ما می‌آید، انگار در باغ‌های جانورشناسی است.

و دستش را به نزدیک‌ترین کسی که به او نزدیک‌تر است می‌دهد – نه بدون ناهنجاری، همانطور که یک تکه نان به فیل می‌دهد. او می گوید: “او، او! آنها در حال نوشیدن قهوه هستند.” مرد زاغی تصحیح می کند: «آنها به آن «آب میوه» می گویند. “خوبه دوستان؟” سرباز هم که از این دیدار بیگانه و غیرعادی شرمنده شده بود، غرغر می کند و می خندد و سرخ می شود و آقا می گوید: او، او! سپس با یک حرکت خفیف سر به سمت عقب عقب می رود.

مجموعه، با سایه‌های خنثی‌اش از پارچه‌های غیرنظامی و پاشیدن رنگ‌های نظامی روشن – مانند گل شمعدانی و هورتنسیا در خاک تیره یک گلستان – نوسان می‌کند، سپس می‌گذرد و برعکس مسیری که آمده حرکت می‌کند. شنیده شد که یکی از افسران می گوید: “ما هنوز چیزهای زیادی برای دیدن داریم.

آقایان روزنامه نگار.” وقتی منظره تابناک محو شد، به هم نگاه می کنیم. کسانی که به چاله های فانک فرار کرده بودند، اکنون به تدریج و ابتدا خودشان را از بین می برند. گروه خود را بهبود می بخشد و شانه های خود را بالا می اندازد. تیرت می گوید: «آنها روزنامه نگار هستند. “روزنامه نگاران؟” “چرا، بله، افرادی که روزنامه ها را منتشر می کنند.

به نظر نمی رسد که شما به این موضوع دست پیدا کنید، فربه. “پس اینها هستند که جمجمه های ما را پر می کنند؟” مارترو می گوید. بارک یک تریبل تند می‌گیرد و وانمود می‌کند که روزنامه‌ای جلوی دماغش دارد، می‌گوید: «ولیعهد دیوانه است، پس از کشته شدن در آغاز مبارزات انتخاباتی، و در همین حین او همه بیماری‌هایی را دارد که می‌توانید نام ببرید.

ویلیام امروز عصر و فردا دوباره خواهد مرد با تفنگ های آویزان، اگر بتوان چند روز بیشتر صبر کرد، دیگر تمایلی به رها کردن زندگی سنگرها وجود نخواهد داشت. آدم در آنجا خیلی راحت است، با آب و گاز گذاشته شده و در هر قدم دوش گرفتن. تنها اشکالش این است که در زمستان خیلی گرم است. الان پانزده ماه است که همینطور است.

رنگ موی پلاتینه فوق روشن خاکستری : و می‌توانید بشنوید که سردبیر به کاتبانش می‌گوید: «حالا، بچه‌ها، وارد این کار شوید! راهی پیدا کنید که در عرض پنج ثانیه دوباره آن را برای من بازگو کنم، و کاری کنید که همه جا پخش شود. آن چهار ورقه سفید لعنتی که باید آنها را کثیف کنیم.» “آه، بله!” فولا می گوید. “اینجا را نگاه کن سرجوخه، داری مسخره اش می کنی.

آیا حرف من درست نیست؟” “حقیقت کمی در آن نهفته است، اما تو خیلی به پسرهای بیچاره می زنی، و اگر مجبور بودی بدون کاغذ بروی، اولین نفری هستی که در موردش آهنگ می سازی. اوی، وقتی کاغذبردار می رود چرا همه فریاد می زنید، “اینجا، اینجا”؟ “و چه فایده ای می توانید از همه آنها بگیرید؟” بابا بلر گریه می کند. “اگر دوست دارید آنها را در کنار غبار بخوانید.

اما مانند من انجام دهید – آنها را باور نکنید!” اوی، اوی، بس است در مورد آنها. گفتگو در حال قطع شدن است. علاقه به آن به دنبال همین است و پراکنده است. چهار پویلوس به یک بازی مانیل می پیوندند، که تا زمانی که شب کارت ها را سیاه کند ادامه خواهد داشت. ولپات سعی می‌کند برگه‌ای از کاغذ سیگار را بگیرد که از انگشتانش فرار کرده است.

مانند پروانه‌ای شکننده در امتداد دیواره سنگر می‌پرد و در باد طفره می‌رود. کوکون و تیرت در حال یادآوری خاطرات خود از زندگی در سربازخانه هستند. تأثیراتی که از آن سال‌های آموزش نظامی در ذهن آنها به جا مانده است غیرقابل توصیف است. ده، پانزده یا بیست سال است که در آن گنجینه سوغاتی‌های فراوان، رنگ‌های ماندگار و خدمات فوری، آن‌ها عادت داشته‌اند برای موضوعات گفتگوی خود فرو بروند.

به طوری که آنها حتی پس از یک سال و نیم جنگ واقعی در تمام اشکال آن، هنوز هم به آن مراجعه می کنند. من می توانم برخی از صحبت ها را بشنوم و بقیه آن را حدس بزنم. زیرا همیشه همان داستانی است که آنها از گذشته نظامی خود بیرون می‌آیند؛ – راوی یک بار یک افسر بدخلق را با کلمات بسیار مناسب و جسورانه ساکت کرد. ترسی نداشت، با صدای بلند و قوی حرف می زد!

رنگ موی پلاتینه فوق روشن خاکستری : چند تکه از آن به گوش من می رسد – “الورز، فکر می‌کنی وقتی ننویل این حرف را به من زد، پریدم؟ نه کمی، پسرم. همه رفیق‌ها آرواره‌هایشان را بسته بودند، جز من؛ من به زبان آوردم، “مون کمکی”، می‌گویم، “ممکن است، اما جمله‌ای دنبال می‌شود که نمی‌توانم آن را تضمین کنم – «اوه، تو گفتن، همین‌طور، من آن را گفتم. به همین خوبی، با من.” “درست مثل من، با دودور، “جوازنده سیزدهم.