رنگ مو پلاتینه مرواریدی

رنگ مو پلاتینه مرواریدی : که با صدای کوچک جیغ خود پرسید: “چه کاری می توانم برای دوستانم انجام دهم؟” دوروتی گفت: ما راه خود را گم کرده ایم. «می‌توانید به ما بگویید شهر زمرد کجاست؟» ملکه پاسخ داد: “مطمئنا” “اما این راه بسیار خوبی است.

رنگ مو : شیر را آنقدر با نوک دم پاک می کرد که کاملاً خیس می شد و ناچار شد به حیاط برود و آن را در آفتاب نگه دارد تا خشک شود. وقتی دوروتی گفتن تمام اتفاقاتش را به پایان رساند، گفت: «اگر مترسک را دوباره با خودمان داشتیم، من باید خیلی خوشحال باشم.» دختر گفت: ما باید سعی کنیم او را پیدا کنیم. پس ویکی ها را صدا کرد تا به او کمک کنند و آنها تمام آن روز و بخشی از روز بعد را پیاده روی کردند.

رنگ مو پلاتینه مرواریدی

رنگ مو پلاتینه مرواریدی : تا اینکه به درخت بلندی رسیدند که میمون های بالدار در شاخه های آن لباس مترسک را پرت کرده بودند. درخت بسیار بلندی بود و تنه آن چنان صاف بود که هیچکس نمی توانست از آن بالا برود. اما مرد چوبی فوراً گفت: “من آن را خرد می کنم و سپس می توانیم لباس مترسک را بگیریم.” حالا در حالی که حلبی‌سازها مشغول تعمیر چوب‌دار بودند.

یکی دیگر از وینکی‌ها که زرگر بود، یک دسته تبر از طلای جامد درست کرده بود و آن را به‌جای دسته شکسته قدیمی به تبر چوب‌دار نصب کرده بود. برخی دیگر تیغه را صیقل دادند تا زمانی که تمام زنگ زدگی آن از بین رفت و مانند نقره درخشان می درخشید. به محض صحبت کردن، چوب‌دار حلبی شروع به خرد کردن کرد و در مدت کوتاهی درخت با برخوردی به زمین افتاد و لباس مترسک از شاخه‌ها افتاد و روی زمین غلتید.

دوروتی آنها را برداشت و از وینکی‌ها خواست که آنها را به قلعه برگردانند، جایی که با نی تمیز و تمیز پر شده بودند. و ببین! اینجا مترسک مثل همیشه خوب بود و بارها و بارها از آنها برای نجات او تشکر می کرد. حالا که آنها دوباره به هم پیوستند، دوروتی و دوستانش چند روز شاد را در قلعه زرد گذراندند، جایی که هر چیزی را که برای راحتی آنها لازم بود پیدا کردند.

اما یک روز دختر به خاله ام فکر کرد و گفت: “باید به اوز برگردیم و قول او را بپذیریم.” مرد چوبی گفت: “بله، بالاخره قلبم را به دست خواهم آورد.” مترسک با خوشحالی افزود: “و من مغزم را به دست خواهم آورد.” شیر متفکرانه گفت: “و من شجاعت خود را خواهم گرفت.” دوروتی با کف زدن فریاد زد: «و من به کانزاس باز خواهم گشت. “اوه، بگذارید فردا برای شهر زمرد شروع کنیم!” آنها تصمیم گرفتند این کار را انجام دهند.

روز بعد آنها وینکی ها را با هم صدا کردند و از آنها خداحافظی کردند. وینکی ها از رفتن آنها متاسف بودند و آنقدر به مرد چوب حلبی علاقه مند شده بودند که از او التماس کردند که بماند و بر آنها و سرزمین زرد غرب حکومت کند. وینکی ها که متوجه شدند مصمم به رفتن هستند، به توتو و شیر هر کدام یک قلاده طلا دادند. و به دوروتی یک دستبند زیبا که با الماس پوشانده شده بود اهدا کردند.

و به مترسک عصای سر طلایی دادند تا از لغزش جلوگیری کند. و به مرد قلع‌دار قوطی روغنی نقره‌ای که با طلا و جواهرات گرانبها تزئین شده بود، تقدیم کردند. هر یک از مسافران در عوض برای وینکی ها سخنرانی زیبایی کردند و همگی با آنها دست دادند تا اینکه بازوانشان درد گرفت. دوروتی به سمت کمد جادوگر رفت تا سبدش را پر از غذا برای سفر کند و در آنجا کلاه طلایی را دید.

رنگ مو پلاتینه مرواریدی : او آن را روی سر خودش امتحان کرد و متوجه شد که دقیقاً برای او مناسب است. او چیزی در مورد جذابیت کلاه طلایی نمی دانست، اما دید که زیباست، بنابراین تصمیم گرفت آن را بپوشد و کلاه آفتابی خود را در سبد حمل کند. سپس، در حال آماده شدن برای سفر، همه آنها به سمت شهر زمرد حرکت کردند. و وینکی ها به آنها سه تشویق و آرزوهای خوب بسیاری دادند تا با خود داشته باشند.

فصل چهاردهم میمون های بالدار به یاد دارید که بین قلعه جادوگر شریر و شهر زمرد هیچ جاده ای وجود نداشت – حتی یک مسیر. وقتی چهار مسافر به جستجوی جادوگر رفتند، او آنها را دید که در حال آمدن هستند، و بنابراین میمون های بالدار را فرستاد تا آنها را نزد او بیاورند. یافتن راه بازگشت از میان مزارع بزرگ گلپرها و گل های مروارید زرد بسیار سخت تر از حمل آن بود.

آنها می دانستند، البته، باید مستقیماً به شرق، به سمت طلوع خورشید بروند. و از راه درست شروع کردند. اما هنگام ظهر که آفتاب بالای سرشان بود، نمی دانستند کدام مشرق و کدام مغرب است و همین باعث شده بود که در کشتزارهای بزرگ گم شوند. با این حال آنها به راه رفتن ادامه دادند و شب ماه بیرون آمد و به شدت درخشید.

بنابراین آنها در میان گلهای زرد خوشبو دراز کشیدند و تا صبح آرام خوابیدند – همه به جز مترسک و مرد چوبی حلبی. صبح روز بعد خورشید پشت ابر بود، اما آنها شروع کردند، گویی کاملا مطمئن بودند که به کدام سمت می روند. دوروتی گفت: “اگر به اندازه کافی راه برویم، مطمئنم که روزی به جایی خواهیم رسید.” اما روز به روز از دنیا رفتند.

و آنها هنوز چیزی جز مزارع قرمز رنگ در مقابل خود ندیدند. مترسک کمی شروع به غر زدن کرد. او گفت: «ما مطمئناً راه خود را گم کرده‌ایم، و اگر دوباره به موقع آن را پیدا نکنیم تا به شهر زمردی برسیم، هرگز به ذهنم نخواهم رسید.» مرد چوبی حلبی گفت: «نه من قلبم». “به نظر من به سختی می توانم صبر کنم تا به اوز برسم.

و باید اعتراف کنید که این سفر بسیار طولانی است.” شیر ترسو با ناله گفت: “می بینی، من شهامت این را ندارم که تا ابد لگدمال کنم، بدون اینکه اصلاً به جایی برسم.” سپس دوروتی دلش را از دست داد. او روی چمن ها نشست و به همراهانش نگاه کرد و آنها نشستند و به او نگاه کردند و توتو متوجه شد که برای اولین بار در زندگی خود آنقدر خسته است.

رنگ مو پلاتینه مرواریدی : که نمی تواند پروانه ای را که از جلوی سرش می گذرد تعقیب کند. پس زبانش را بیرون آورد و نفس نفس زد و به دوروتی نگاه کرد که انگار می خواهد بپرسد که بعداً چه کاری باید انجام دهند. او پیشنهاد کرد: «فرض کنید ما موش های صحرایی را صدا می کنیم. آنها احتمالاً می توانند راه رسیدن به شهر زمرد را به ما بگویند.

مترسک فریاد زد: “برای اینکه مطمئن شوند می توانند.” “چرا قبلاً به آن فکر نکردیم؟” دوروتی سوت کوچکی را که از زمانی که ملکه موش ها آن را به او داده بود، دور گردنش می زد. در چند دقیقه صدای نوک پاهای ریز را شنیدند و بسیاری از موش های کوچک خاکستری به سمت او آمدند. در میان آنها خود ملکه بود.