سامبره مو بلند

سامبره مو بلند : او در یک استقلال کوچک زندگی کرد، و با کسی ارتباط نداشت اکبرت مکرراً با او در خانه اش شرکت می کرد پیاده روی منزوی؛ سال به سال دوستی صمیمانه‌تری در این میان شکل گرفت آنها را [۲۸]مقدمه مقدماتی برای در ص. ۳۳۰، جلد. VI. از کارها (جلد اول از متفرقه). [صفحه ۱۶۰] ساعاتی وجود دارد.

رنگ مو : که در آن مرد احساس غم و اندوه می کند که باید یک رازی از دوستش که تا آن زمان ممکن است با خسیس نگه داشته باشد اضطراب؛ آرزوی مقاومت ناپذیری در قلب ما وجود دارد که خود را باز کند به طور کامل، تا عمیق ترین فرورفتگی های آن را برای دوستمان فاش کنیم.

سامبره مو بلند

سامبره مو بلند : تا او بتواند باز هم بیشتر دوست ما شو در چنین لحظاتی است که روح های لطیف خود را آشکار کنند و رو در رو بایستند. و گاهی این اتفاق خواهد افتاد، که یکی با ترس از چهره دیگری عقب می نشیند. اواخر پاییز بود، وقتی اکبرت، یک غروب ابری، نشسته بود.

لینک مفید : سامبره مو

با دوستش و همسرش برتا، کنار آتش‌سوزی سالن. شعله ریخته شد درخشش قرمز رنگ در اتاق، و بر روی سقف ورزش می کرد. شب با عبوس از پنجره ها به داخل نگاه کرد و درختان بدون خش خش به داخل نگاه کردند سردی مرطوب والتر از راه طولانی که باید طی کند شکایت کرد.

و اکبرت به او پیشنهاد کرد که در همانجا بماند و نیمی از آن را دور کند شب در صحبت دوستانه، و سپس به تخت در خانه تا صبح. والتر موافقت کرد و همه چیز به سرعت تنظیم شد: توسط و توسط شراب و شام آوردند. هیزم تازه روی آتش گذاشته شد. را گفتگو زنده تر و محرمانه تر شد.

اکبرت پارچه را برداشت و خدمتکاران رفتند دست دوست و به او گفت: “حالا باید بگذاری همسرم به تو بگوید.” تاریخچه جوانی او؛ به اندازه کافی کنجکاو است و شما باید آن را بدانید.” “با تمام وجودم” والتر گفت و حزب دوباره به دور آن کشیده شد اجاق. اکنون نیمه شب بود.

ماه از میان شکاف‌های ماه با تناسب نگاه می‌کرد راندن ابرها «نباید من را یک غرغرو حساب کنید” خانم شروع کرد “من شوهر می گوید تو آنقدر ذهن سخاوتمندی داری که در نظر ما درست نیست چیزی را از شما پنهان کند با این حال، فقط روایت من را افسانه نگیرید عجیب ممکن است.

به نظر برسد “من در روستایی کوچک به دنیا آمدم. پدرم یک گله دار فقیر بود. ما شرایط از بهترین نبود. اغلب نمی‌دانستیم کجا خودمان را پیدا کنیم نان روزانه. اما چیزی که خیلی بیشتر از این ناراحتم کرد، دعوا بود که پدر و مادرم اغلب در مورد فقر و تلخی خود داشتند سرزنش هایی که بر یکدیگر می اندازند.

از خودم هم چیزی نشنیدم اما بیمار؛ آنها برای همیشه به من می گفتند که من یک کودک احمق هستم، که نمی توانستم ساده ترین کار را انجام دهم. و در حقیقت من بودم فوق العاده بی خبر و درمانده؛ اجازه دادم همه چیز سقوط کند. من نه یاد گرفتم دوختن و چرخاندن؛ من هیچ فایده ای برای پدر و مادرم نداشتم.

فقط تنگه هایشان من خیلی خوب فهمید اغلب من یک گوشه می نشستم، و[صفحه ۱۶۱]کوچک من را پر کن قلب با رویاها، چگونه به آنها کمک خواهم کرد، اگر یکباره رشد کنم ثروتمند؛ چگونه آنها را از نقره و طلا سرازیر می کردم و خود را جشن می گرفتم.

در شگفتی آنها؛ و سپس ارواح بالا آمدند و به من نشان دادند گنج هایی را دفن کرد، یا سنگریزه های کوچکی به من داد که تبدیل به گرانبها شدند سنگ ها؛ به طور خلاصه، عجیب ترین خیالات مرا به خود مشغول کرده بود، و زمانی که مجبور بودم برخیز و در هر کاری کمک کن، بی‌تخصصی من همچنان بیشتر بود.

سرش از این دیدهای رنگارنگ گیج شده بود. “به خصوص پدرم همیشه برای من بسیار متعصب بود. او مرا سرزنش کرد چنین باری برای خانه در واقع او اغلب از من استفاده می کرد ظالمانه، و خیلی به ندرت اتفاق می افتاد که یک کلمه دوستانه از او دریافت کنم. که در به این ترتیب من تا پایان سال هشتم سختی کشیده بودم.

سامبره مو بلند : و اکنون به طور جدی ثابت شد که باید شروع به انجام یا یادگیری چیزی کنم. من پدر همچنان معتقد بود که چیزی جز هوسبازی یا تنبلی در من نیست می‌خواهم روزهایم را در بیکاری بگذرانم: بر این اساس او بر من سوار شد تهدیدهای خشمگین؛ و چون اینها هیچ بهبودی نداشتند.

او یک روز به من داد ظالمانه ترین عذاب، و افزود که همان روز باید تکرار شود روز به روز، چون من چیزی جز یک تنبل بی فایده نبودم. “آن شب به وفور گریه کردم. خودم را کاملاً رها کرده بودم، آنقدر با خودم همدردی داشتم که حتی آرزوی مرگ داشتم.

من ترسیدم تعطیلات روز؛ روی زمین نمی دانستم باید چه کار کنم یا چه تلاشی کنم. ارزو داشتم از صمیم قلبم باهوش بودم و نمی‌توانستم بفهمم که چگونه باید بدتر از بچه های دیگر محل باشد. من در مرزهای ناامیدی “در سحرگاه برخاستم و به سختی می دانستم چه کرده ام.

بستم را باز کردم درب کلبه کوچک ما پا به میدان باز گذاشتم. دقیقه بعد من در جنگلی بود که نور صبح هنوز به سختی در آن نفوذ کرده بود. من دویدم، به دور نگاه نکردم. چون احساس خستگی نمی کردم و هنوز هم هستم فکر می‌کرد که پدرم مرا می‌گیرد.

در خشمش از پرواز من این کار را می‌کند من را بدتر از همیشه کتک زد “به آن طرف جنگل رسیده بودم و خورشید طلوع کرد راه قابل توجهی؛ دیدم چیزی تاریک جلوی من افتاده بود و مه غلیظی روی آن استراحت می کند خیلی وقت بود که مسیر من شروع به صعود کرد.

زمانی که من بودم بالا رفتن از تپه ها، در پیچ دیگری در میان صخره ها. و الان حدس زدم که من باید در میان کوه های همسایه باشد. فکری که مرا لرزاند در تنهایی من برای زندگی در کشور دشت، من هرگز ندیده بود تپه و وقتی صحبت از آنها شنیدم کلمه کوهها یک بود صدای وحشت به گوش جوان من. دلی برای برگشتن نداشتم.

سامبره مو بلند : ترس من خودش مرا به راه انداخت. اغلب وقتی با ترس به اطراف نگاه می کردم[صفحه ۱۶۲]نسیم ها خش خش بر سر من در میان درختان، یا سکته مغزی مرد چوبی دور از صبح آرام به صدا در آمد.

و زمانی که من شروع به ملاقات با زغال مردان و معدنچیان، و شنیدم شیوه های خارجی خود را در گفتار، من داشتم.