آرایشگاه زنانه در مرزداران

آرایشگاه زنانه در مرزداران : در اینجا من کشف کردم که حوله‌های مرتسی به دوران تاریکی تعلق دارند. روش به روز برای خشک کردن دست ها این است که آنها را قبل از انفجار هوا از لوله نگه دارید. به طبقه سوم بالا رفتیم. اینجا کلیساها بودند، اتاق هایی که ممکن بود برای پذیرایی از مخاطبان شیک که در سخنرانی های ادبی شرکت می کردند طراحی شده باشند.

رنگ مو : در ارتباط با آنها یک “مطالعه وزیر” کوچک، بی شباهت نیستپناهگاه یک استاد دانشگاه همچنین در اینجا سوئیت‌های کوچک هتل، هر کدام با حمام متصل، برای افراد داغدار خارج از شهر در دسترس است. در اینجا نیز فضایی مناسب برای بیداری وجود دارد. و یک اتاق بزرگ که در آن دوستان ممکن است برای آخرین دیدار با درگذشتگان بنشینند.

آرایشگاه زنانه در مرزداران

آرایشگاه زنانه در مرزداران : مبلمان غالب در این اتاق یک سالن امپراتوری است که ما می بینیم که از چهره مادام رکامیه در پرتره معروف دیوید پشتیبانی می کند. ظرافت کاملی در این طبقه به من نشان داده شد: تلفن‌هایی که در پشت پانل‌های دیوار پنهان شده بودند، بدون زنگی برای به هم زدن اعصاب بیش از حد امتحان شده، اما با یک کره کوچک قرمز برقی روی دیوار که به عنوان سیگنال روشن شود.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

طبقه بالا خوابگاهی برای کارمندان مرد است که تاثیر زیادی از اتاق‌های پسران در کالج دارد، کوسن‌های نرم همجنس‌گرایان، لوله‌ها و ماندولین‌های پراکنده در اطراف. قبل از رفتن در یک اتاق چوبی بلوط مانند کتابخانه یک باشگاه آقایان، درطول دود کشیدن و گپ زدن با میزبانم در طبقه همکف ماندم. من با این فکر (خیلی می ترسم) آمدم.

که می خواهم فردا برگردم و یکی از دوستانم را ببینم که به طرز رضایت بخشی از آن مکان دفن شده اند. فصل نهم نوشتن در اتاق ها به یاد دارم که وقتی ای وی لوکاس از اینکه تابستان گذشته چندین روز در اتاقم در هتلی که اتفاقاً هر دو در آن همزمان بودیم، در حال نوشتن بودم، تا حدودی متعجب شدم.

او با ابراز تنفر شدید اعلام کرد که نمی تواند در اتاق های هتل بنویسد. اما گفت که برای نوشتن در قطار مشکلی ندارد. این باعث شد که من اصلاً در قطار بنویسم. و احتمالاً به این دلیل که من از روش آسانی که او از انجام آن کار بسیار دشوار، نوشتن در قطار صحبت می‌کرد، ناراحت بودم، در پاسخ گفتم که هر کسی باید بتواند در هر اتاقی بنویسد.

اما من می دانم، آنچه هر نویسنده می داند، که اتاق خاصی که ممکن است در آن باشد، می تواند تفاوت زیادی در شیوه نوشتن ایجاد کند. البته به نظر می رسد درست است که نویسندگانی وجود دارند که در هر شرایطی می توانند در هر جایی بنویسند، ظاهراً با سهولت یکسان.و معیار مرسوم شایستگی آنها، هر چه که باشد.

من فکر می کنم خبرنگاران جنگ باید اینطور باشند و خبرنگاران روزنامه های روزانه. می دانیم که تعداد زیادی کتاب جنگی در گودال ها، سنگرها، جعبه های قرص، تانک ها، زیردریایی ها، بیمارستان ها، هواپیماها و غیره نوشته شده است. در مورد برخی از آنها من نباید مخالفت کنم که آنها حتی در پناهگاه ها نوشته شده اند.

آرایشگاه زنانه در مرزداران : من مردانی از آن نوع ذهن را می‌شناختم و به خوبی می‌شناختم که به نظر می‌رسید آنقدر کاملاً تحت کنترل هستند که به میل خود می‌توان آن را روشن یا خاموش کرد، مثلاً مانند جریان آب از یک شیر آب. دوست من جویس کیلمر چنین سر و گردنی داشت.

گفته شده است که چگونه برخی از تکان دهنده ترین شعرهای او – مثلاً «سفید کشتی ها و سرخ ها» – حاصل تکالیف عجولانه روزنامه بود: چگونه می توانست شعری را در وسط سرودن آن بگذارد، بیرون برود و ناهار بخورد. به مدت دو ساعت برگرد و نگارش آن را تمام کن. چقدر در اوایل کارش ساعت دو بامداد اتاقی از خانه‌اش در حومه نیوجرسی را بالا و پایین می‌کرد.

به همسرش دیکته می‌کرد در حالی که کودکی خشمگین گریان را در آغوش داشت. چگونهیکی از بهترین «داستان‌های یکشنبه» او مستقیماً پس از انتقال سه دنده بر اثر اصابت قطار کموتیشن به بیمارستان دیکته شد – و چقدر بیشتر. یک مرد جوان با مغز در شرایط کار عملی عالی. اما حتی او نیز از ترفندهای مرموز نویسندگی خلاقانه رها نبود.

زیرا می دانیم که پس از یک دور روزانه که برای چندین سال بهره وری بالا دوام آورد، زمانی که او وارد جنگ شد، که الهام بخش بسیاری از افراد دیگر برای شروع نوشتن شد، او به طور ناگهانی عملاً نوشتن را متوقف کرد. شاعران و آموزش‌های بلند، دوستم کشیش ادوارد F. Garesche، SJ را به ذهنم می‌آورد که به دلیل روش آهنگسازی، منبع سرگرمی بسیاری از دوستانش بود.

او مدام در سفر است. او اغلب خود را از گروهی که با آنها صحبت می کند معذور می کند، به صندلی خود می رود، از باربر می خواهد که یک میز کارت برای او بیاورد، ماشین تحریر مسافرتی خود را بیرون می آورد، چندین شعر را به صدا در می آورد، به مهمانی خود باز می گردد و گفتگو را از سر می گیرد. جایی که ترک کرده بود برخی از شعرهای او بسیار خوب است.

برخی (متاسفم که باید بگویم) – چندان خوب نیستند. و به این ترتیب دوباره به موضوع نوشتن در اتاق ها می رسیم. ما می دانیم که چگونه غرفه تارکینگتونمی نویسد: در چیزی که او آن را «ولگردی کاری» می نامد، در اتاقی در طبقه بالای خانه، انبوهی از مدادهای تازه تراشیده آماده روی دستانش – و بدون شک، اگر او بود نمی توانست چیزی در دفتر بنویسد.

آرایشگاه زنانه در مرزداران : به دلیل انجام ندادن آن به دار آویخته شوند. (احتمالاً هرگز به دفتر نمی رود.) مردیت نیکلسون، از سوی دیگر، اعلام می کند که تنها راه ممکن برای نوشتن این است که هر روز ساعت نه صبح به طور منظم به دفتری که در مرکز شهر دارد برود. جایی که او به هر کسی که ممکن است از طریق تلفن بپرسد می گوید که تا پنج بعد از ظهر آنجا خواهد بود.

افرادی هستند که دوست دارند در حین نوشتن، دیگران را در اطراف خود داشته باشند. و افرادی در آنجا هستند که لازم است خود را قفل کنند و نمی توانند هیچ کس دیگری را در اتاق داشته باشند. اگرچه در برخی موارد، چنین افرادی از صدای کوبیدن بیس در آن طرف در مهم نیستند.