سالن زیبایی شیمر

سالن زیبایی شیمر : که به نظر می رسید منتظرش بود. تخت‌خواب‌های قدیمی با چهار پوستر در سه اتاق – پرده‌های کم‌رنگ و کتانی بی‌لکه – صندوق‌های بلوط قدیمی و ماشین‌های چوب ماهون قرار داشتند.

رنگ مو : یک بی نظمی دیوانه وار در افکارم وجود داشت – غوغایی غیرقابل رفع. آیا واقعاً می تواند روونای زنده باشد که با من روبرو شد؟ آیا واقعاً می‌تواند روونا باشد – لیدی روونا تروانیون با موهای روشن و چشم آبی از ترمین؟ چرا، چرا باید شک کنم؟ پانسمان به شدت در اطراف دهان قرار داشت – اما ممکن است دهان بانوی در حال تنفس نباشد؟ و گونه‌ها – مثل ظهر زندگی‌اش گل‌های رز بودند.

سالن زیبایی شیمر 

سالن زیبایی شیمر : بله، اینها واقعاً می‌توانند گونه‌های زیبای بانوی زنده ترمین باشند. و چانه، با فرورفتگی‌هایش، مثل سلامتی، ممکن است مال او نباشد؟ – اما آیا بعد از این بیماری، قدش بلندتر شده بود؟ چه جنون وصف ناپذیری مرا با این فکر گرفتار کرد؟ یکی بسته و من به پایش رسیده بودم! او که از لمس من کوچک شده بود، سیمان های مخوفی را که آن را محدود کرده بودند، رها کرد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

بدون شل شدن، از سرش بیفتند و به فضای تند اتاق توده های عظیمی از موهای بلند و ژولیده سرازیر شدند. سیاه تر از بال های زاغ نیمه شب بود. و حالا به آرامی چشمان چهره ای را که جلوی من ایستاده بود باز کرد. من با صدای بلند فریاد زدم: “حداقل اینجا،” هرگز نمی توانم – هرگز اشتباه نکنم – اینها چشمان پر و سیاه و وحشی عشق گمشده من هستند.

با اجازه هارپر و برادرز و ریچارد لو گالین. یک بار دیگر بهار در جهان بود. هنگامی که در جنگل های دور برای خود آواز می خواند، صدایش حتی به گوش شهر می رسید، خسته از زمستان طولانی. نرگس‌ها در ورودی‌های مترو گل می‌دادند، ون‌های اسباب‌کشی خیابان‌های فرعی را مسدود می‌کردند.

بچه‌ها مثل شکوفه‌ها روی درب خانه‌ها جمع شده بودند، ماشین‌های باز در حال حرکت بودند، و فریاد مرد «کلو پول نقد» بار دیگر در زمین شنیده شد. آری، بهار بود، و شهر با غم‌انگیزی رویای یاس بنفش و لوله‌های شبنم‌آمیز پرندگان در درختان سیب کهنسال، از چوب سگی که با نقره‌ای ناگهانی، چوب‌های ضخیم‌شده را روشن می‌کردند.

از گیاهان آبی که طومارهای براق خود را در حوض‌های صبح باز می‌کردند. خنکی. صبح‌های یکشنبه، قطارهای خروجی مملو از زائران مشتاق بودند که به سرعت از شهر بیرون می‌رفتند تا یک بار دیگر شگفتی باستانی بهار را تماشا کنند. و غروب‌های یکشنبه، پایانه‌های راه‌آهن پر از پرچم‌هایی از شکوفه‌های جنگل‌های تفنگ‌دار و باغ‌های میوه بود که در دستان زائرانی که بازمی‌گشتند.

چشمانشان از جادوی بهاری می‌درخشید، و در گوش‌هایشان آواز پریان همچنان می‌خواند. و وقتی این نشانه‌های اعتدال بهاری را دیدم، می‌دانستم که من نیز باید موسیقی را دنبال کنم، آژیر زیبایی را که شهر می‌نامیم، کنار بگذارم، و در سکوت‌های سبز، یک بار دیگر با دلبندم تنهایی ملاقات کنم. وقتی قطار از گرند سنترال خارج می شد.

برای خودم زمزمه کردم: “من یک دوشیزه تمیزتر و شیرین تر، در سرزمینی سرسبزتر و تمیزتر دارم” و از این رو با شهر خداحافظی کردم و با قلب تپنده به استقبال چشمه رفتم. از گوشه‌ای تقریباً فراموش‌شده در ساحل جنوبی کانکتیکات گفته شده بود، جایی که من و بهار می‌توانستیم در تنهایی بی‌نظمی زندگی کنیم.

مکانی خالی از سکنه به جز پرندگان و شکوفه‌ها، جنگل‌ها و علف‌های انبوه، و گاه یک کشاورز ساکت با نفس و درخشش صدا شایعات هم دروغ نگفتند، زیرا وقتی قطار مرا به مقصد رساند، در شگفت‌انگیزترین سکوت سبز قدم گذاشتم، سکوتی برگ‌دار سابتی که از میان آن، قطار، همانطور که در مسیرش جلوتر می‌رفت، به نظر می‌رسید که تا آنجا که ممکن بود بی‌صدا دزدی می‌کرد.

از ترس شکستن طلسم پس از یک زمستان در شهر، افتادن ناگهانی در خلوت شدید حومه روستا تأثیری تقریباً شبح‌آلود بر آدم می‌گذارد، مانند سکوتی مسحورکننده، سکوتی که گوش می‌دهد و تماشا می‌کند اما هرگز حرف نمی‌زند. در مورد هر چیزی که چشم بر آن می افتد کیفیتی طیفی وجود دارد.

جنگل ها، مانند ابرهای سبز بزرگ، گل های کنار راه، خانه های مزرعه ای ساکن نیمه گمشده در شکوفه های باغی – به نظر می رسد همه در یک رویا وجود دارند. همه چیز خیلی ساکن است، همه چیز به طور ماوراء طبیعی سبز است.

سالن زیبایی شیمر : هیچ چیز تکان نمی‌خورد یا حرف نمی‌زند، جز صدای آرام باد بهاری که جوانه‌های جوان را در آسمان آرام تکان می‌دهد، یا پرنده‌ای هرازگاهی، یا نهر کوچکی که در میان هجوم‌های شلوغ برای خودش آواز می‌خواند. اگرچه، از خانه‌هایی که اینجا و آنجا می‌بینید، به وضوح ساکنان انسانی در این سکوت سبز وجود دارند، هیچ کدام دیده نمی‌شوند.

من اغلب به این فکر کرده‌ام که مردم روستا خود را کجا پنهان می‌کنند، زیرا ساعت‌ها به ساعت راه می‌رفتم، از مزرعه و مزرعه و حیاط‌های خلوت گذر می‌کردم و هرگز چهره انسانی را ندیدم. اگر بخواهی راه را بپرسی، کشاورز مثل سنجاب خجالتی است، و اگر در خانه مزرعه ای را بکوبی، همه مثل خرگوش خرگوش ساکت است.

همانطور که در سکون طلسم شده قدم می زدم، به یک خانه مزرعه قدیمی و عجیب رسیدم – از نظر معماری “استعماری قدیمی” – منقش به یاس بنفش سفید، و احاطه شده توسط باغی از درختان سیب باستانی که سایه بزرگی بر آن می افکندند.

چمن عمیق بهاری این باغ دارای تأثیرگذاری آن بیشه‌های مذهبی قدیمی بود که به پرستش عجیب خدایان سیلوان اختصاص داشت، خدایانی که اکنون فقط در هوراس یا کاتولوس یافت می‌شوند و در قلب شاعران جوانی که لغت زیبای لاتین قدیمی هنوز برایشان عزیز است. خانه قدیمی قبلاً محل سکونت تنهایی به نظر می رسید.

سالن زیبایی شیمر : در حالی که چفت دروازه سفید را برداشتم و روی چمن های فراموش شده راه می رفتم و به ایوانی که قبلاً پر از ویستاریا بود رفتم و به پنجره نگاه کردم، تنهایی را دیدم که کنار پیانوی قدیمی نشسته بود، که هیچ آهنگسازی دیرتر از باخ روی آن نشسته بود. تا به حال پخش شده است به عبارت دیگر، خانه خالی بود; و به سمت عقب رفتم، جایی که انبارها و اصطبل‌های قدیمی به هم تکیه داده بودند، انگار که خوابم می‌برد.

شیشه‌ای شکسته پیدا کردم، و به این ترتیب بالا رفتم و از اتاق‌هایی که پژواک می‌گفتند قدم زدم. خونه خیلی خلوت بود. ظاهراً هیچ کس برای مدت طولانی در آن زندگی نکرده بود. با این حال همه چیز برای برخی از ساکنان آماده بود.