اینستاگرام سالن زیبایی سرمه وسمه

اینستاگرام سالن زیبایی سرمه وسمه : آنها سنگین به نظر می رسیدند، انگار با خواب، و با این حال بین درپوش هایشان دو چاه عمیق و عمیق بودند، و انگار همه چیزهایی را که تا به حال فکر می کردم یا در خواب دیده بودم در خود جای می دادند.

رنگ مو : آن در، آقا، دوباره باز بود. گذاشتمش به سمت اتاق نور رفتم و دست به کار شدم. بدلم آنجا بود، آقا، بدلام را جیغ می زد، اما من توجهی نکردم. چشمانم را پایین نگه داشتم. من آن هفت فتیله را مرتب کردم، آقا، مثل همیشه مرتب شده بودند. برنج را جلا دادم تا درخشید و لنز را گردگیری کردم.

اینستاگرام سالن زیبایی سرمه وسمه

اینستاگرام سالن زیبایی سرمه وسمه : تا زمانی که این کار انجام نشد، به خودم اجازه دادم به عقب نگاه کنم تا ببینم چه کسی آنجا ایستاده است، نیمه دور از چشم در چاه. او بود آقا “از کجا اومدی؟” من پرسیدم. یادمه صدایم تند بود. او گفت: از نردبان یعقوب بالا، و شربت او مانند شربت گل بود.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

سرم را تکان دادم. من وحشی بودم قربان “نردبان برده شد.” او با لبخند گفت: “من آن را کنار گذاشتم.” گفتم: «پس حتماً وقتی من خواب بودم آمدی.» فکر دیگری مثل یک تن سرب به ذهنم خطور کرد. “و او کجاست ؟” گفتم: قایق کجاست؟ او به همین راحتی گفت: “او غرق شده است.” “و من قایق را رها کردم.

وقتی تماس می گرفتم صدایم را نمی شنوید.” من گفتم: “اما اینجا را نگاه کن. اگر از اتاق انبار آمدی، چرا مرا بیدار نکردی؟ این را به من بگو!” به اندازه کافی احمقانه به نظر می رسد، من مانند یک وکیل در دادگاه ایستاده ام و سعی می کنم ثابت کنم که او نمی تواند آنجا باشد.

یه لحظه جواب نداد حدس می‌زنم او آهی کشید، اگرچه من نمی‌توانستم صدای باد را بشنوم، و چشمانش نرم شدند، آقا، خیلی نرم. او گفت: “نتوانستم.” “تو خیلی آرام به نظر می رسید عزیز.” گونه ها و گردنم داغ شد آقا، انگار اتو گرمی روی آن ها گذاشته بودند. نمی دانستم چه بگویم. شروع کردم به لکنت گفتن، “منظورت چیست…” اما او از پله ها پایین می آمد، دور از چشم.

خدای من و من قبلاً فکر نمی کردم او خوش قیافه است! شروع کردم به دنبالش. میخواستم بدونم منظورش چیه بعد با خودم گفتم: “اگر من نروم – اگر اینجا منتظر بمانم – او برمی گردد.” و من به سمت هوا رفتم و ایستادم و از پنجره به بیرون نگاه کردم. نه اینکه چیز زیادی برای دیدن وجود داشته باشد. هوا رو به تاریکی بود و هفت برادر شبیه یال یک اسب دوان بودند، اسبی بزرگ، وسیع و سفید که در باد می دوید.

هوا با آن تند و تیز بود. یک نگاهی به ماهیگیری گرفتم که دراز کشیده بود و سعی می کرد از طاقچه عبور کند و گفتم: “خدایا امشب به همه آنها کمک کن” و بعد با صدای آن “خدا” داغ شدم. با این حال من در مورد او حق داشتم. او دوباره برگشته بود. می‌خواستم قبل از اینکه برگردم، اول حرف بزند، اما این کار را نکرد. من نشنیدم بیرون رفت.

نمی‌دانستم او دارد چه کار می‌کند تا اینکه دیدم او در حال بیرون آمدن در پیاده‌روی، خیس شده بود. به لیوان زدم که بیاید داخل و احمق نباشد. اگر شنید هیچ نشانی از آن نداد. آنجا ایستاده بود، و من آنجا ایستاده بودم و او را تماشا می کردم.

اینستاگرام سالن زیبایی سرمه وسمه : آیا این فقط این بود که من هرگز چشمی برای دیدن نداشتم؟ یا زنانی هستند که شکوفه می دهند؟ لباس‌هایش مانند حکاکی روی او می‌درخشید، و موهایش مانند پرده‌ای طلایی که در باد پرتاب می‌شود، پایین افتاده بود، و او با لب‌های نیمه باز ایستاده بود، می‌نوشید، و چشمانش نیمه بسته بود، و مستقیماً به آن خیره می‌شد.

هفت برادر، و شانه هایش تاب می خورد، انگار با باد و آب و همه خرابی ها هماهنگ است. و وقتی به دستان او از روی ریل نگاه کردم، آقا، آنها در یکدیگر حرکت می کردند که گویی حمام می کردند و بعد یادم آمد آقا. وحشت سردی مرا گرفت. حالا می دانستم چرا دوباره برگشته است. او یک زن نبود، او یک شیطان بود. پشتم را به او کردم.

با خودم گفتم: “زمان روشن شدن است. باید روشن شوی” – بارها و بارها، با صدای بلند. دستم می‌لرزید و به سختی می‌توانستم کبریت پیدا کنم. و هنگامی که آن را خراش دادم، فقط یک ثانیه شعله ور شد و سپس در قسمت پشتی در باز شد. او در آستانه در ایستاده بود و به من نگاه می کرد. عجیب است، قربان، اما من احساس می کردم کودکی که گرفتار شیطنت شده است.

بالاخره موفق شدم بگویم: “من – من – قرار بود روشن شوم.” “چرا؟” گفت او نه، من نمی توانم آن را مانند او بگویم. گفتم : « چرا؟ » خدای من! او نزدیک تر آمد، می خندید، انگار با ترحم، کم، می دانید. “خدای تو؟ و خدای تو کیست؟ خدا چیست؟ در چنین شبی چیزی چیست؟” از او عقب نشینی کردم.

تنها چیزی که می توانستم در مورد آن بگویم نور بود. “چرا تاریکی نه؟” گفت او “تاریکی ملایم تر از نور است – لطیف تر – عزیزتر از نور. از تاریکی اینجا، دور از اینجا در باد و طوفان، می توانیم کشتی ها را تماشا کنیم، من و تو. و تو من را خیلی دوست داری. تو عاشق شده ای. من خیلی وقته، ری.” “من هرگز نداشتم!” من به او ضربه زدم. “من نه! صدایش پایین تر از همیشه بود.

اما همان ترحم خنده در آن وجود داشت. “اوه بله، شما دارید.” و او دوباره نزدیک من بود. “من دارم؟” داد زدم “نشونت میدم! اگه داشته باشم بهت نشون میدم!” من یک کبریت دیگر گرفتم، آقا، و آن را روی برنج خراشیدم. من آن را به فتیله اول دادم، فتیله کوچکی که داخل تمام فتیله های دیگر است. مثل گل زرد شکوفا شد. “من دارم ؟” داد زدم و دادم به نفر بعدی.

اینستاگرام سالن زیبایی سرمه وسمه : سپس سایه‌ای بود، و دیدم که کنار من تکیه داده بود، دو آرنجش روی برنج، دو دستش دراز بالای فتیله‌ها، ساعدها و مچ‌ها و دست‌های برهنه‌اش. نفسی کشیدم: “مراقب باش! آنها را می سوزانی! به خاطر خدا…” نه تکان می خورد و نه حرف می زد. کبریت انگشتانم را سوزاند و بیرون رفت و تنها کاری که می توانستم بکنم این بود که بی اختیار به آن بازوان او خیره شوم.

من قبلاً هرگز متوجه بازوهای او نشده بودم. آنها گرد و برازنده بودند و مانند نفسی از طلا با پایینی نرم پوشیده شده بودند. بعد شنیدم که نزدیک گوشم صحبت می کند. او گفت: “بازوهای زیبا.” “بازوهای زیبا!” چرخیدم. چشمانش به چشمان من دوخته شده بود.