سالن زیبایی ثمین در تهران

سالن زیبایی ثمین در تهران : اما عادات و طرز فکر و احساسی که توسط برده داری ایجاد شده بود اساساً در سراسر جنوب یکسان بود. و فکر نمی‌کنم با این فرض که تغییراتی که در ویرجینیا مشاهده کرده‌ام، امروز در همه ایالت‌های دیگر به بیراهه بروم.

رنگ مو : اولین موردی که من را تحت تأثیر قرار داد و بسیار مورد قبول بود، چیزی بود که می توانم آن را رهایی بنامم که گفتگو و روابط اجتماعی با شمالی ها انجام شده بود.

سالن زیبایی ثمین در تهران

سالن زیبایی ثمین در تهران : در سال ۱۸۵۷، لحن تقریباً همه کسانی که با آنها در تماس بودم، هر چند با حجاب ادب پوشیده شده بود، تا حدی تحریک‌پذیر و سرکش بود. میزبانم و من هیچ گاه مدتی قبل از آتش سوزی غروب نگذشته بودیم که متوجه نشدم او حوصله صحبت در مورد برده داری را ندارد، به من مشکوک است که از آن بیزارم، و با این حال او آرزو دارد که من بفهمم که او اهمیتی نمی دهد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

و هیچ کس در جنوب دو سنت برایم مهم بود که من در مورد آن چه فکر می‌کنم، و اینکه در من که خیلی کمی از سیاهپوستان می‌شناختم، کمی گستاخانه بود که اصلاً در مورد آن نظر داشته باشم. من هم موظف بودم که در درون اعتراف کنم که بدخلقی او توجیه خوبی دارد. من، غریبه‌ای کنجکاو بودم.

که در کشورش پرسه می‌زدم و در هیئتش غذا می‌خوردم، و در تمام مدت مخفیانه یا آشکار از روابط او با کارگران و خدمتکارانش و در واقع کل طرح زندگی خانگی‌اش انتقاد یا محکوم می‌کردم. من همدم خوشایندی نبودم و هیچ چیز نمی‌توانست مرا یکی کند، و صرف نظر از اینکه صحبت‌های ما در چه موضوعاتی اجرا می‌شد.

با نظرات ما در مورد موسسه رنگ آمیزی داشت. او تقریباً به همه چیز در سیاست و جامعه از دیدگاهی می‌نگریست که می‌توان آن را برده‌دار نامید، و از سوی دیگر به من مشکوک شد که در ستایش شمال یا فرانسه یا انگلیس، سرزنش جنوب و نهادهای آن را پنهان می‌کنم.

من ممکن است به زبان بیاورم. به‌طوری‌که در بحث‌های ما تندی و احساس محدودیت‌ها و اندوخته‌های قوی و عمیقی وجود داشت، تا حدودی مانند آنچه در صحبت‌های یک پروتستان انجیلی پارسا با یک کاتولیک پارسا احساس می‌شود.

در ویرجینیا امروزی از تغییر عجیب جو آگاه بودم، گویی پنجره های یک اتاق نزدیک به طور ناگهانی باز شده است. دریافتم که در کشوری هستم که همه چیز قابل بحث است و نباید مراقب آسیب‌پذیری‌ها باشم.

سیاهپوست هم که قبلاً باید خیلی مراقب او بودم و وقتی در مزرعه می ماندم صحبت نکردن خصوصی یا جدا از اربابش را برای او افتخار می کردم، در حال پرسه زدن بود. چنین بود، و به نظر می‌رسید که هیچ کس بیشتر از هیچ مرد فقیری به او اهمیت نمی‌دهد. دیدم هر جنوبی که با او صحبت می‌کردم، همان‌قدر آماده است.

که درباره‌اش درباره‌ی گوسفند یا گاو صحبت کنم، تا به شما اجازه بدهم نظرات خود را درباره‌ی او داشته باشید، همانطور که درباره‌ی گوسفند یا گاو. بعلاوه، به جای دیدگاه کلیشه‌ای ارتدوکسی درباره مکان و ظرفیت او که در سال ۱۸۵۷ حاکم بود، دیدم که نظرات مختلفی درباره او وجود داشت، که اکثراً تحقیرآمیز است.

اما همچنان از نظر درجه و نوع متفاوت است. دشوار است که به کسی که هرگز تجربه ای از جامعه بردگان قدیمی نداشته است، تصوری از تفاوت این موضوع در موقعیت یک غریبه در جنوب داد. به طور خلاصه، همانطور که یکی از جنوبی‌ها به من گفت: «بله، قربان، ما با بقیه جهان متمدن وارد روابط فکری و اخلاقی شده‌ایم». همه موضوعات اکنون در جنوب در گفتگو باز است.

آیا این درست است؟ احتمالاً با توجه به اواخر جنگ سؤال خواهد شد. آیا می توانید آزادانه در مورد آن صحبت کنید؟ نه دقیقا؛ اما محدودیت‌های گفتمان شما در این مورد مختص جنوب نیست. آنها به گونه ای هستند که در گفتمان دو طرف در یک رقابت خونین در هر کشور متمدن بین مردان یا زنان خوش تربیت مطرح می شوند. شما می توانید آزادانه درباره وقایع جنگ صحبت کنید.

سالن زیبایی ثمین در تهران : اما به سختی می توانید سربازان یا افسران جنوبی را محکوم کنید، یا آنها را به “شورش” متهم کنید، یا فرض کنید که آنها برای انگیزه های پست یا شیطانی جنگیده اند. علاوه بر این، به یک معنا، همه جنوبی‌ها هنوز «شورشیان پشیمان» هستند. بدون شک، با توجه به نتیجه، آنها تصدیق خواهند کرد که جنگ یک اشتباه بزرگ بود.

اما متوجه شدم که اگر به دنبال پذیرشی می‌گشتم که اگر قرار بود همه چیز دوباره تکرار شود، دعوا نمی‌کردند، روی یک نکته بسیار حساس دست می‌زدم و به آرامی اما محکم دفع می‌شد. دلیل آن به اندازه کافی روشن است.

با اعتراف به این، فکر می‌کنند که اعتراف می‌کنند که پسران، برادران و پدرانشان در مبارزه‌ای بی‌دلیل که هرگز نباید وارد آن می‌شدند، به طرز فجیعی جان باختند، و این، البته، برای خاطره‌شان بدگویی می‌ماند. و یاد آنها پس از گذشت دوازده سال هنوز بسیار مقدس و بسیار عزیز است.

من شک دارم که بسیاری از مردم شمال درک کافی از شدت احساساتی که جنوبی ها با آن به جنگ نگاه می کنند داشته باشند. و منظور من احساسات لطیف و نه انتقام جویانه یا بدخیم است.

تلفات میدان نبرد عمیقاً در شمال احساس می شد – در بسیاری از خانواده ها تا ریشه های زندگی. اما در مجموع بر جمعیتی بزرگ و مرفه افتادند، بر جامعه‌ای که به نظر می‌رسید در انبوهی از نبرد در حال جمع‌آوری ثروت بود.

که هنگام جنگیدن شادی می‌کرد و از نبرد پیروزمندانه، شادمانه و قدرتمند بیرون آمد. در جنوب، جمعیتی اندک را با جستجوگرانه‌ترین ویرانی‌ها در نوردیدند.

و وقتی همه چیز تمام شد، باید در خانه‌های ویران و در میان جامعه‌ای که از بالا تا پایین ویران شده بود، گریه می‌کردند و همه اقوام و خویشاوندان در آن بودند. دوستان در کنار هم به هلاکت رسیده بودند.

چنین فاجعه دیگری در تاریخ وجود نداشته است. دولت‌های بزرگ قبلاً فتح شده‌اند، اما فتح به معنای انقلاب اجتماعی ناگهانی و ویران‌کننده نبود. به طوری که برای یک جنوبی از دست دادن بستگان در میدان جنگ یا در بیمارستان با از دست دادن همه چیز همراه است.

سالن زیبایی ثمین در تهران : آقایی به من گفت که در پایان جنگ، روز یکشنبه به کلیسای کوچکی در کارولینای جنوبی رفت و دید که آنجا پر از زنان بود که همگی سیاه پوش بودند و در حین آواز گریه می کردند.