سالن زیبایی ملکه شهرک گلستان

سالن زیبایی ملکه شهرک گلستان : اگر فقط بتوان به آن رسید. ( هوستون دیلی پست ، صبح یکشنبه، ۱۹ آوریل ۱۸۹۶.) مدرسه عملی روزنامه نگاری بینکلی بعدازظهر سه‌شنبه گذشته مردی ژنده‌پوش و بدنام در گوشه‌ای از خیابان اصلی دیده شد. چند نفری که فرصت داشتند برای بار دوم از خیابان عبور کنند، او را در بازگشت دیدند که هنوز آنجا ایستاده است. انگار منتظر کسی بود.

رنگ مو : سرانجام مرد جوانی از پیاده رو پایین آمد و مرد ژنده پوش بدون اینکه حرفی بزند به سمت او آمد و او را درگیر جنگی شدید کرد. مرد جوان تا جایی که می توانست از خود دفاع کرد، اما قبل از اینکه اطرافیان بتوانند آنها را از هم جدا کنند، به شدت با او برخورد کردند. البته هیچ پلیسی در دید نبود و ماجرا با همان سر و صدا و سردرگمی کم به پایان رسید.

سالن زیبایی ملکه شهرک گلستان

سالن زیبایی ملکه شهرک گلستان : مرد جوان با چشمی سیاه و گونه‌ای کبود از خود دور شد و مرد ژنده‌پوش با ظاهری از رضایت شدید در یک خیابان فرعی خاموش شد. مرد پستی که این حادثه را مشاهده کرده بود، با چیزی خارق‌العاده در ظاهر مرد برخورد کرد و با رضایت از اینکه در موقعیت بیش از آنچه در ظاهر آن به نظر می‌رسید وجود داشت، متجاوز را تعقیب کرد. وقتی پشت سرش آمد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

مرد بدنام با صدایی بلند با صدایی که بیانگر شادی عمیق و پیروزمندانه بود گفت: «این آخرین مورد است. به هر حال، دنبال انتقام بیشتر از رسیدن به آن لذت می بخشد. هدفش را از وجودم ربودم.» مرد مسیر خود را ادامه داد و به روشی که با شهر ناآشنا بود، به شیوه‌ای مردد پیچید و پس از مدتی وارد سالنی مبهم در خیابان کنگره شد.

مرد پست هم وارد شد و با جرعه جرعه جرعه ای آب که از مرد سالن التماس کرد، مرد ژنده پوش را دید که خودش پشت میز کوچکی نشسته است. اگرچه لباسش بد و پاره بود، و موهایش ژولیده و بی‌مراقبت بود، اما چهره‌اش شواهدی از هوش فراوان نشان می‌داد که لباس ناخوشایندش را رد می‌کرد. مرد پست که از کنجکاوی برانگیخته شده بود.

روی میز صندلی گرفت. به زودی با درایت و ابتکار پیشه خود غریبه مرموز را درگیر گفتگو کرد و او را همانطور که انتظار داشت مردی با تحصیلات و آداب یافت. با تکان برازنده دستش گفت: «وقتی به من می گویی که روزنامه نگار هستی، اعتماد من را وادار می کنی. من داستانم را به شما می گویم یک بار خودم روزنامه ای را اداره می کردم.» روی میز رپ زد و وقتی پیشخدمت آمد.

از ته پارچه هایش یک دفتر جیبی لاغر برداشت که از آن یک دلار روی میز تکان داد. این را به پیشخدمت داد و گفت: “یک بطری از بهترین شراب شما و چند سیگار خوب.” مرد پست در حالی که دو انگشتش را در جیب جلیقه‌اش می‌گذاشت، گفت: «واقعاً، من نمی‌توانم اجازه بدهم – باید به من اجازه بدهی.» مرد ژنده پوش با وقار گفت: «اصلاً من دستور داده ام.» مرد پست با بی حوصلگی منتظر روایت سرگرم کننده عجیبش بود.

مرد ژنده پوش گفت: «اسم من بینکلی است. من بنیانگذار مدرسه عملی روزنامه نگاری بینکلی هستم: دلاری که اخیرا خرج کردم آخرین دلاری است که در دنیا دارم و مردی که شهر را لیس زدم آخرین نفر از اعضای تحریریه و گزارشگر روزنامه من است که من به همین ترتیب رفتار کرده اند. حدود یک سال پیش من ۱۵۰۰۰ دلار پول نقد برای سرمایه گذاری داشتم.

من می‌توانستم آن را روی چیزهای زیادی سرمایه‌گذاری کنم که مطمئن بودند و درصد منصفانه‌ای پرداخت می‌شد، اما متاسفانه ایده اصلی برای ایجاد یک معامله خوب بیشتر به ذهنم رسید. من کار روزنامه را درک می کردم، زیرا هشت یا ده سال در یک مجله درجه یک خدمت کرده بودم قبل از اینکه وارث ۱۵۰۰۰ دلار در مرگ عمه شوم.

متوجه شده بودم که هر روزنامه در کشور با جوانان جاه طلبی محاصره شده است که خواهان موقعیتی هستند تا بتوانند روزنامه نگاری را بیاموزند. آنها اکثراً فارغ التحصیلان دانشگاه هستند و بسیاری از آنها به حقوق مرتبط با موقعیت ها اهمیت چندانی نمی دهند. آنها به دنبال تجربه هستند. «این ایده به من تعجب کرد که آنها مایلند برای موقعیت‌هایی که می‌توانند از هنر روزنامه‌نگاری عملی که در یک دفتر روزنامه درجه یک یافت می‌شود.

سالن زیبایی ملکه شهرک گلستان : هزینه گزافی بپردازند. چندین مدرسه روزنامه نگاری قبلاً در کشور راه اندازی شده بودند و به خوبی موفق بودند. من معتقد بودم که مدرسه ای با این ماهیت، همراه با یک روزنامه زنده و پررونق که تیراژ خوبی داشته باشد، معدن طلا را برای سازنده اش ثابت می کند. در مدرسه ای فقط می توانستند یک نظریه یاد بگیرند.

در مدرسه من هم تئوری و هم عمل دست در دست هم می رفتند. “این یک ایده عالی بود. روزنامه ای پیدا کردم که تمام می شد. در یک شهر بزرگ جنوبی بود: برایم مهم نیست که نامش را بگویم. مالک حالش بد بود و می خواست کشور را ترک کند. این کارخانه خوبی بود و سالانه ۳۰۰۰ دلار بالاتر از هزینه ها را پاک می کرد.

من آن را با ۱۲۰۰۰ دلار پول نقد گرفتم، ۳۰۰۰ دلار در بانک گذاشتم و نشستم و یک تبلیغ کوچک و منظم نوشتم تا خبرنگاران جوان بالقوه را دستگیر کنم.

من این تبلیغات را برای برخی از روزنامه های بزرگ شمال و شرق فرستادم و منتظر پاسخ بودم. «مقاله من به خوبی شناخته شده بود، و به نظر می‌رسید که ایده کسب جایگاهی در آن برای یادگیری روزنامه‌نگاری، مردم را کاملاً مورد توجه قرار دهد.

من تبلیغ کردم که از آنجایی که فقط تعداد محدودی مکان برای پر کردن وجود دارد، باید درخواست‌ها را در قالب پیشنهادات در نظر بگیرم و کسی که بالاترین قیمت را برای هر موقعیت پیشنهاد داده بود، آن را دریافت کرد. اگر تعداد پاسخ هایی که گرفتم را بگویم، باور نمی کنید. حدود یک هفته همه چیز را ثبت کردم، و سپس به منابعی که برایم فرستادند نگاه کردم.

قیمت ها را اندازه گرفتم و نیروی خود را انتخاب کردم. به آنها دستور دادم در یک روز معین گزارش بدهند و آنها سر وقت بودند و مشتاق رفتن سر کار بودند. من هفته ای ۵۰ دلار از نویسنده سرمقاله ام دریافت می کردم.

سالن زیبایی ملکه شهرک گلستان : ۴۰ دلار از ویرایشگر شهر من. هر کدام ۲۵ دلار از سه خبرنگار. ۲۰ دلار از یک منتقد نمایشی. ۳۵ دلار از ویراستار ادبی و ۳۰ دلار هر کدام از ویراستاران شب و تلگراف. من همچنین سه نویسنده خاص را پذیرفتم. که هر هفته ۱۵ دلار برای انجام تکالیف ویژه به من دستمزد می دادند.