آرایشگاه زنانه مرزداران ناهید

آرایشگاه زنانه مرزداران ناهید : نمی‌توانست هیچ توضیح معقولی درباره تأخیر طولانی او به ناشران بدهد. آنها را بارها و بارها با بهانه های پاهای فلج یکی پس از دیگری به تعویق می انداخت، به این امید که او بیاید. موضوع مایه ننگ شد.

رنگ مو : هنوز موارد عجیب و غریب تر از آن را می دانم. دوستی که یک بار با من آپارتمان مشترک داشت. وقتی طبق قانون پذیرفته شده طبیعت، ذهن او باید در وضعیت بسیار بدی قرار می گرفت.

آرایشگاه زنانه مرزداران ناهید

آرایشگاه زنانه مرزداران ناهید : پس همیشه در بهترین حالت خود بود. پس از داشتن یک زندگی منظم و سالم برای مدتی، ذهن او کسل‌کننده، کهنه و بی‌سود می‌شود. زمانی که پس از دوره ای بسیار متفاوت،با تمام عقل باید با سر شکافته، چشمی متورم و دستی لرزان از خواب بیدار می شد، تقریباً یک روز صبح با ارواح لطیف، ذهنش مانند زنگ روشن و با میل شدید به کار، از خواب بیدار می شد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

پس می تواند مانند یک خط بنویسد. اما آیا ویلیام جیمز در جایی به چنین موضوعی اشاره نمی کند؟ و استیونسون، چقدر اشتباه متوجه شد! او از سالهای شاگردی تا نویسندگی به ما چه می گوید: تنها پس از سالها چنین ژیمناستیک است که بالاخره می توان نشست، لشکرهایی از کلمات به صدا در می آیند.

ده ها نوبت عبارت به طور همزمان برای انتخاب او پیشنهاد می کنند، و او خودش می داند که چه می خواهد انجام دهد و (در محدوده محدود). توانایی یک مرد) قادر به انجام آن است. همین دیشب بود که داشتم با جسی لینچ ویلیامز صحبت می کردم.

او چیزی از “لشکرهای کلماتی که به ندای او ازدحام می‌کنند” نگفت، بلکه اشاره ای به “ده‌ها نوبت عبارتی که به طور همزمان برای انتخاب او مطرح می‌شوند” نیست. در عوض، او پرسید که آیا با گذشت زمان متوجه شدم که نوشتن آسان‌تر می‌شود؟ گفت نه، به نظرش می رسید که نوشتن سخت تر و سخت تر می شود.

اینکه مدتها بود هر کاری کرده بود پاره کرده بود. همیشه پارادوکس! باز هم مردان هستندکه با سهولت حیرت انگیز یا حداقل با سرعتی شگفت انگیز می نویسند و خوب می نویسند. چندی پیش رمانی را با همکاری نویسنده‌ای آغاز کردم که از ساحلی به ساحل دیگر شناخته شده و مورد تحسین قرار می‌گرفت، یکی از همکاران مکرر کتاب‌من و یکی از بهترین‌ها. ما قرار بود این کار را انجام دهیم.

یک فصل توسط من، سپس یک فصل توسط او و غیره. حدود ده روز سر فصل اول زحمت کشیدم. زحمت کشیدم و ناله کردم. وقتی تموم شد خرج شدم دستنوشته را به او دادم. آن را در جیب پالتویش فرو کرد و با سوت دور شد. ظرف چند روز برگشت و یک دسته از کپی را که فکر می کنم سه فصل بود به من داد. دوباره در عرق پیشانی ام زحمت کشیدم. یک فصل دیگر به او داد.

آرایشگاه زنانه مرزداران ناهید : وقتی بعد از چند هفته یا چیزی شبیه به آن، او برگشت و من کارهایی که او انجام داده را خوانده بودم، متوجه شدم که او با افرادی ازدواج کرده است که من نمی دانستم هنوز متولد شده اند. همکاری به هم خورد دوست عالی من دوست ندارد من این داستان را تعریف کنم، زیرا فکر می کند این داستان من را به عنوان یک هنرمند وظیفه شناس و او را به عنوان یک خط نویس کم عمق نشان می دهد.

خب، اینطور نبود. فصل های او به مراتب بهتر از من بود. با این وجود، نام او را نخواهم آورد. من فقط می گویم که بسیار صدای اسمی است که یکی از نمایشنامه نویسان الیزابتی به آن اطلاق می شود. سپس آن جور قطعه سر انسان وجود دارد که فقط زمانی می تواند بنویسد که کاملاً مجبور باشد. من به ابزار جادویی اجبار که به “تاریخ کپی” معروف است اشاره می کنم.

من افرادی را می شناسم، ده ها نفر از آنها، که یک ماه و نیم در پیش دارند تا در آن مقاله ای را بنویسند، احتمالاً نمی توانند آن را شروع کنند تا زمانی که برایشان خیلی دیر شده باشد که به موقع آن را دریافت کنند و به مطبوعات بروند. – وقتی دیوانگی دیوانه‌وار آنها را فرا می‌گیرد، بی‌حالی‌شان مانند غبار در برابر طلوع خورشید ناپدید می‌شود.

ذهنشان مثل گل باز می‌شود و همه چیز خوب است. و “بردگان گالی”، آن شیاطین بیچاره ای که سال ها زیر شلاق روز کپی زندگی می کنند. چگونه آنها رویای کارهای “واقعی” را می بینند که ممکن است انجام دهند، با توجه به زمان. اگر (آنها فکر می کنند) خداوند فقط به آنها یارانه می دهد! گاهی شیطان یکی از آنها را می گیرد و همین کار را می کند.

مرد شاد نوعی سینوکور می گیرد. تنها کاری که او باید انجام دهد این است که برود بنویسد. و (به احتمال زیاد) این تمام چیزی است که در آن داستان وجود دارد. او مانند آن چیزهایی است که رایلی درباره کسانی که “خودشان را غرغر می کنند” می گوید.

چیزی نوشته نمیشه با چی مینویسی و چرا در عوض با هر چیزی که با آن می نویسید می نویسیدبا چیز دیگری؟ چرا آقای هاولز (در تمام نوشته هایش که دیده ام) به جای ماشین حروف رومی از ماشین تحریر حروف اسکریپت استفاده کرده است؟ چرا آقای بسیاری از نسخه های خود (اگر نه همه آن) را با دست انجام می دهد؟ چرا آقای هونکر هرگز نمی تواند دیکته کند یا یاد بگیرد.

که یک ماشین تحریر را اجرا کند؟ چگونه ممکن است برای آن انگلیسی‌ها – مثلاً سوینرتون و بنت – در چند ماه رمان‌های کاملی را در دست راهب یک خانم روشن‌فکر به نمایش بگذارند؟ (من نسخه خطی اصلی «قصه همسران پیر» را دیده ام، که هر صفحه مانند حکاکی روی صفحه مسی است، و به سختی در سراسر آن تصحیح شده است.) و چرا به نظر من طبیعی ترین به نظر می رسد.

که برخی چیزها را با قلم بنویسم؟ دیگران با یک مداد، بیشتر چیزها را روی یک ماشین تحریر، و باز هم استفاده از هر سه ابزار را در یک ترکیب ترکیب می کنند؟ من نمی توانم به شما بگویم. برخی از نویسندگان، اگر قرار است درباره زاغه ای بنویسند، باید بروند و در زاغه زندگی کنند، در حالی که درباره زاغه می نویسند. نویسندگان دیگر، اگر قرار است در مورد زندگی در شهر اوهایو بنویسند.

آرایشگاه زنانه مرزداران ناهید : به ایتالیا می روند تا در مورد زندگی در شهر اوهایو بنویسند. کلایتون همیلتون در کتاب عالی خود “در مسیر استیونسون” می گوید: استیونسون در طول زندگی خود تا زمانی که در آن بود، به ندرت یا هرگز سعی نکرد مکانی را توصیف کند. او برای انتخاب جزئیات توصیفی خود همیشه بر هنر ناخودآگاه حافظه تکیه می کرد.