سالن زیبایی مرجان زعیم پور

سالن زیبایی مرجان زعیم پور : آدم را به یاد صحنه‌ای در کلیسای جامع لیدن می‌اندازد، زمانی که مردم دور هم جمع شدند تا یک Te Deum را سر دهند.با شنیدن اینکه ارتش محاصره کننده رفته است. اما، موسیقی ناگهان خاموش شد، هوا پر از صداهای هق هق شد. لیدنرها مردمی ضعیف و نیمه گرسنه بودند که برای نجات بزرگی می گریستند.

رنگ مو : این ساکنان کارولینای جنوبی در برابر سوگ بی پایان و فقر ناامید کننده گریه می کردند. من بسیار شک دارم که آیا جامعه ای در دنیای مدرن تا این حد بی رحمانه با سخت ترین و سخت ترین چیز در زندگی بشر روبرو شده باشد. و کسانی از آنها که بدون تکان به آن نگاه کرده اند، چیزی دارند که هر یک از ما ممکن است به آنها حسادت کند.

سالن زیبایی مرجان زعیم پور

سالن زیبایی مرجان زعیم پور : اما فکر می‌کنم اشتباه است اگر فرض کنیم که جنوبی‌ها به سادگی غمگین از جنگ بیرون آمده‌اند. در پایان، و مدتی پس از آن، بدون شک در حالی که گریه می کردند، به شدت و تلخی احساس می کردند و متنفر می شدند. و این مشکل اولیه بازسازی بود. مکرراً در مکالمه، سخنان یا اعمال خشونت آمیزی را می شنیدم که بلافاصله پس از جنگ اتفاق می افتاد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

با توضیح پرانتزی، “می دانید، در آن زمان احساس بسیار تلخی داشتم.” اما، پس، من همیشه آن را از زبان افرادی شنیده‌ام که امروز خوش‌خلق، آشتی‌جو، و امیدوار و مایل به ایجاد روابط خوب با شمالی‌ها هستند. استنباط از آن، که بسیاری از سیاستمداران شمالی آن را به سختی می‌بلعند، آسان است.

یعنی زمان تأثیرات معمول خود را بر جنوبی‌ها ایجاد می‌کند. آنچه که آقای بوتول و بلین از ما می خواهند باور کنیم این است که جنوبی ها نژاد عجیبی از مردان هستند که زمان هیچ تأثیری بر آنها ندارد و به چیزهایی که بیست سال پیش رخ داده است احساس می کنند همانطور که نسبت به چیزهایی که یک ماه اتفاق افتاده است احساس می کنند.

پیش. با این حال، واقعیت این است که آنها از این نظر مانند بقیه نژاد بشر هستند. زمان همان کاری را که برای میدان های نبرد قدیمی ویرجینیا انجام داده، برای قلب و سر آنها انجام داده است. در سال ۱۸۶۵ حصاری بین پوتوماک و گوردونسویل وجود نداشت و تعداد کمی از خانه‌های آسیب‌دیده وجود نداشت. وقتی روز پیش از تقاطع ماناساس گذشتم.

یک میخانه مهمان نواز و چندین خانه در ایستگاه وجود داشت. گلها در حیاط شکوفه می دادند و انبوهی از مردان و زنان جوان با لباس های یکشنبه از کشور دور هم جمع شده بودند تا یک مسابقه بیس بال را ببینند و یک کشور کشاورزی خوب، حصارکشی شده و خندان جلوی چشمانم کشیده شده بود.

در هر جهت تنها اثری از دعواهای قدیمی، قبرستانی بی‌رحمانه بود که همان طور که تابلوی بزرگی به ما می‌گفت، با «مرده‌های کنفدراسیون» پر شده بود. بقیه راه به سمت چشمه‌ها، جاده از میان مزارع می‌گذرد که چنان آباد و آرام به نظر می‌رسند که گویی موج جنگ در طول صد سال گذشته روی آن‌ها غلبه نکرده است.

سالن زیبایی مرجان زعیم پور : و نمی‌توان ده دقیقه بدون دیدن با کشاورزان صحبت کرد. چقدر انسان و آنگلوساکسون هستند. جنگ با آنها تاریخ است – اگر بخواهید تاریخ لطیف، تأثیرگذار و قهرمانانه است، اما هیچ گونه ارتباطی با زندگی عملی امروز ندارد. برخی از ما در شمال فکر می‌کنیم که ذهنشان درگیر نقشه‌هایی برای ترور و غارت سیاه‌پوستان و یک «شورش جدید» است.

ذهن آنها واقعاً درگیر پول درآوردن است، و مزارع این را نشان می دهند، و طرح های آنها بر روی سیاهپوستان محدود به واداشتن او به کار با دستمزد کم است. دستمزد او کم است – چهل سنت در روز و جیره ده سنت – اما او به آن راضی است. من سیاهپوستانی را دیدم که به دنبال استخدام با این نرخ بودند و خوشحالم که آن را به دست آوردم.

و در انجام معامله، ظاهراً هیچ چیز تجاری تر از روابط طرفین نیست. آنها ظاهراً کارگر و کارفرمای یکدیگر بودند و نه بیشتر. وضعیت موجود در دو مزرعه ای که من از آنها بازدید کردم ممکن است به عنوان نمونه ای از روند بازسازی که در سراسر ویرجینیا در جریان است باشد.

دویست مایل از هم فاصله دارند. در یکی از دو هزار جریب، قبل از جنگ، حدود صد و پنجاه برده از همه اعصار وجود داشت. مالک، در هنگام رهایی، آنها را در واگن ها گذاشت و در اوهایو گذاشت. جانشین او اکنون با دوازده مرد مزدور در مزرعه کار می کند.

که مراقب گاوهای او هستند و او گله های بزرگی را پرورش می دهد و به آنها غذا می دهد. کشت او بر روی سهام توسط مستاجران سفید پوست انجام می شود. او یک ناظر دارد، درآمد خوبی به دست می آورد و بخش زیادی از زمستان های خود را در بالتیمور و نیویورک می گذراند.

وقتی از او می پرسید که آیا از بردگی پشیمان است می خندد. هیچ چیز او را وادار نمی کند که از صد و پنجاه مرد، زن و کودک مراقبت کند، شاید سی مرد توانمند را تجهیز کند، خانه را با انبوهی از خدمتکاران تنبل پر کند، و بارهای سنگین را روی گوشت خانه و گهواره ذرت بکشد. ، و پرداخت صورت حساب های دکتر. دیگری در پایان جنگ متعلق به یک “جنتلمن ویرجینیا” معمولی بود.

با انبوه سیاه پوستان معمولی و بدهکار. او آن را به یک کشاورز جوان کارآفرین از یک شهرستان دیگر فروخت، بدهی هایش را پرداخت و به مکانی کوچک بازنشسته شد، جایی که با دو یا سه مرد مزدور، امرار معاش می کند. کشاورز جوان، به جای هفتاد و پنج برده، آن را با دوازده دست در فصل شلوغ و سه دست در زمستان کار می‌کند.

ساعت پنج صبح بیدار است و خودش سرپرستی آنها را بر عهده دارد، همه محصولات قابل کشت را می‌آورد، و به همان اندازه قصد دارد بازارها و آزمایش‌هایی که همسایگانش انجام داده‌اند، انگار در ایلینوی یا زندگی می‌کند.

سالن زیبایی مرجان زعیم پور : او توسط کتاب سرهنگ وارینگ هدایت شد تا زهکشی کاشی را امتحان کند و کاشی ها را برای این منظور در زمین خود ساخت. او به قدری موفق بود که اکنون کاشی ها را به طور گسترده برای دیگران تولید و خاک می کند.