سالن آرایش در مرزداران

سالن آرایش در مرزداران : او مادرش (آن استابس، و برادر ناتنی، آیزایا) را ترک کرد و به عنوان یک مرد سفیدپوست به سفر رفت. * * * * * ساموئل ویلیامز با نام مستعار جان ویلیامز. این نامزد کانادا این شانس را داشت که از چنگ معشوقه خود، خانم الوینا دانکنز، بیوه کشیش جیمز دانکنز که در نزدیکی کامبرلند، MD زندگی می کرد، فرار کند. عضو کلیسای پروتستان بود.” برای استفاده از زبان خودش، «با خدمتکاران خانه بدتر از سگ رفتار می شد».

رنگ مو : جان سی و دو ساله بود، رنگ شاه بلوطی تیره، خوش ساخت، ظاهری مجلل، و «فرار کرد تا فروخته نشود». با راه آهن زیرزمینی او “بسیار خوشحال” بود. از این فکر هم که باعث شده بود معشوقه‌اش، که “یکی از بدترین زنانی که تا به حال زندگی کرده‌اند”، دوازده صد دلار را از دست بدهد، کمتر خشنود نبود. او در مارس ۱۸۵۷ فرار کرد.

سالن آرایش در مرزداران

سالن آرایش در مرزداران : او اعتراف نکرد که به این دلیل که اربابش واعظ بود یا معشوقه اش همسر یک واعظ بود، عاشق بردگی بود. اگرچه ساموئل یک مزرعه معمولی بود، اما عقل سلیم داشت، و مدتها قبل از نزدیک رفتار معشوقه خود را زیر نظر داشت، و در همان زمان نقشه های خود را برای فرار از راه آهن زیرزمینی در اولین فرصت در نظر گرفته بود. گلیف فراری پاداش ۱۰۰ دلاری! – مرد سیاه پوست من ریچارد از یکشنبه شب، ۲۲ مارس گم شده است.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

من ۱۰۰ دلار به هر کسی که او را تضمین کند یا به من تحویل دهد، می دهم. ریچارد سی ساله است، اما پیرتر به نظر می رسد. پاهای بسیار کوتاه، رنگ تیره، اما نسبتاً روشن، استخوان‌های گونه پهن، رفتاری محترمانه و جدی، عموماً وقتی با او صحبت می‌شود، نگاهش را به دور می‌اندازد، سبیل و ریش کوچک (اما ممکن است آن‌ها را از دست بدهد). او مردی فوق‌العاده باهوش است.

می‌تواند دستش را به سمت هر چیزی بچرخاند. کیسه‌ای از فرش بروکسل با خود برد که زیر آن اسم من با حروف درشت و خشن نوشته شده بود، و انبوهی از لباس‌های درشت و ظریف، از جمله یک کلاه سرمه‌ای و یک کلاه با تاج کوتاه. او در مورد نیو کنت و در رودخانه پامونکی دیده شده است، و بدون شک در حال تلاش برای پیاده شدن در یک کشتی به شمال است.

حتی در این تاریخ دیرهنگام، ممکن است آقای از اینکه بداند چه بر سر ریچارد آمده است، تا حدی رضایت داشته باشد. اما اگر اینطور نباشد، فرزندان، یا مادر، یا پدر ریچارد، اگر زنده هستند، احتمالاً این صفحات را ببینند و در نتیجه با آگاهی از خرد ریچارد به عنوان یک مسافر، در روزهای وحشتناک برده، خوشحال شوند.

او هیچ شکایتی از رفتار بد با صاحبش نداشت. در واقع او گفت که “در تمام عمرش به خوبی از او استفاده شده است.” با این وجود، ریچارد احساس کرد که این جاده راه آهن زیرزمینی “بزرگترین جاده ای است که تا به حال دیده است.” وقتی جنگ شروع شد، ریچارد کوله پشتی خود را بست و به کمک عمو سام رفت تا ریچموند را فروتن کند و یوغ را بشکند.

سالن آرایش در مرزداران : بارنابی گریبی با نام مستعار جان بویر و مری الیزابت، همسرش. فرانک وانزر، نام مستعار رابرت اسکات; امیلی فاستر، نام مستعار آن وود. (دو نفر دیگر که با آنها شروع کردند، دستگیر شدند.) همه این افراد با هم از شرکت، ویرجینیا، سوار بر اسب و در کالسکه بیش از صد مایل سفر کردند. با استفاده از تعطیلات و اسب‌ها و کالسکه‌های ارباب‌شان، عمداً به سمت کانادا حرکت کردند.

گویی هرگز به آنها یاد نداده‌اند که وظیفه آنها، به عنوان خدمتکار، “اطاعت از اربابان خود” است. در این خصوص نشان دادن بی اعتنایی کامل به منافع “صاحبان خوش قلب و سهل گیر” خود. آنها دوشنبه شب کریسمس ۱۸۵۵ تحت رهبری فرانک وانزر خانه را ترک کردند و چهارشنبه بعد در ساعت یک به کلمبیا رسیدند.

به همان اندازه که از روی عمد راه خود را طی کرده بودند، به هیچ وجه آن را صاف و هموار ندیده بودند. یخبندان و برف گزنده سفر آنها را هر چیزی جز خوشایند نشان می داد. و از گزند گرسنگی در امان نبودند و شبانه روز سفر می کردند. و در حالی که این «مقالات» در حال فرار با خود و بهترین اسب‌ها و کالسکه‌های ارباب مهربانشان بودند.

زمانی که حدود صد مایل دورتر از خانه، در همسایگی رودخانه چیت، مریلند، توسط «شش مرد سفیدپوست» مورد حمله قرار گرفتند. و پسری، که بدون شک، با گمان اینکه نیت آنها “شخصیتی شرورانه و غیرقانونی” دارد، وظیفه خود را در مهربانی با اربابان خود می دانستند، اگر نه برای مسافران که از آنها حساب خود را بخواهند.

به عبارت دیگر، مهاجمان به طور مثبت به فراریان دستور دادند که «نشان دهند چه حقی دارند» تا در وضعیتی ظاهراً غیرقابل توجیه قرار بگیرند. سخنگوی فراری ها ، که به هیچ وجه متعارف حیثیتی را تحت تأثیر قرار نمی دهد، به صراحتاً به مهاجمان گفت که “هیچ آقایی با افرادی که به طور متعارف سوار می شوند دخالت نمی کند.

البته اجازه نمی دهد تصور شود که آنها برده هستند. اما این «آقایان» حاضر نبودند این روایت مسافران را بپذیرند، همان‌طور که اقدامات بسیار مصمم آنها نشان می‌داد. با داشتن قانون در کنار خود، آنها برای وادار کردن فراریان به تسلیم بدون مذاکره بیشتر بودند. در این برهه، فراریان واقعاً معتقد بودند که زمان استفاده عملی از تپانچه ها و دژهایشان فرا رسیده است.

سالن آرایش در مرزداران : آنها را – زنان جوان و همچنین مردان جوان – را از مخفیگاه بیرون کشیدند و اعلام کردند که آنها را نمی گیرند! یکی از مردان سفیدپوست اسلحه خود را بلند کرد و پوزه را مستقیماً به سمت یکی از زنان جوان گرفت و تهدید کرد.

که او “تیراندازی” خواهد کرد و غیره. “شلیک کن! او با یک تپانچه دو لول در یک دست و یک چاقوی بلند در دست دیگر، کاملاً ترسانده و کاملاً آماده برای مبارزه با مرگ فریاد زد. رهبر مرد فراری ها در این زمان “پتک” های “تپانچه” خود را پس زده بود و نزدیک بود شلیک کند!