سالن آرایش ماه آرا

سالن آرایش ماه آرا : احتمالاً برای شام. کارآگاه احساس کرد که بازوی خانم می لرزد. او با تلخی گفت: “بدبخت.” او فکر می‌کند که من در خانه بی‌گناه منتظر او هستم، در حالی که او در حال چرخیدن با آن میکس هنرمندانه و طراح است. ای خیانت انسان.» آقای کیلینگ خانم را از راهروی باز که به حیاط پشتی فروشگاه می رفت، برد. درب بیرونی اتاق پشتی باز شد و وارد شدند.

رنگ مو : گفت: “در فروشگاه، نزدیک نیمکتی که شوهرم در آن کار می کند، یک میز بزرگ است که روکش آن به زمین آویزان شده است. اگر می توانستم زیر آن بنشینم، می توانستم هر کلمه ای را که گفته می شد بشنوم.» آقای کیلینگ دسته بزرگی از کلیدهای اسکلت را از جیبش درآورد و در عرض چند دقیقه یکی را پیدا کرد که در مغازه جواهر فروشی را باز کرد.

سالن آرایش ماه آرا

سالن آرایش ماه آرا : گاز از یک جت بسیار کم می سوخت. خانم پا به مغازه گذاشت و گفت: «این در را از داخل پیچ می‌کنم و می‌خواهم دنبال شوهرم و آن زن بروی. ببینید آیا آنها سر شام هستند، و اگر هستند، وقتی برگشتند، باید به این اتاق برگردید و با سه بار ضربه زدن به در به من اطلاع دهید. بعد از اینکه مدت زیادی به مکالمه آنها گوش دادم، در را باز می کنم و با هم با جفت مقصر روبرو می شویم.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

من ممکن است به شما نیاز داشته باشم که از من محافظت کنید، زیرا نمی دانم آنها ممکن است چه کاری با من انجام دهند.” کارآگاه به آرامی راهش را بیرون کشید و به دنبال جواهر فروش و زن رفت. او به زودی متوجه شد که آنها یک اتاق خصوصی در کمی خارج از راه رستوران گرفته بودند و شام سفارش داده بودند.

او درنگ کرد تا آنها بیرون آمدند و سپس با عجله به فروشگاه برگشت و با ورود به اتاق پشتی، سه ضربه به در زد. پس از چند دقیقه، جواهرفروش با زن وارد شد و کارآگاه دید که نور از شکافی در در می‌درخشد. او می‌شنید که زن و مرد با هم صحبت می‌کنند، اما نمی‌توانست حرف‌هایشان را تشخیص دهد. او دوباره به خیابان لغزید و از پنجره نگاه کرد.

می‌توانست آقای R– را ببیند که روی نیمکت جواهرفروشی‌اش مشغول به کار است، در حالی که زن سیاه‌مو نزدیک او نشسته بود و صحبت می‌کرد. آقای کیلینگ فکر کرد: «کمی به آنها فرصت می‌دهم» و در خیابان قدم زد. پلیس گوشه ای ایستاده بود. کارآگاه به او گفت که خانم R—— در فروشگاه پنهان شده است و این طرح به خوبی کار می کند.

آقای کیلینگ گفت: «الان به عقب برمی‌گردم، تا وقتی خانم تله‌اش را می‌زند، آماده باشم.» پلیس با او برگشت و از پنجره نگاهی انداخت. او گفت: “به نظر می رسد که آنها همه چیز را درست کرده اند.” “زن دیگر به کجا رسیده است؟” کارآگاه گفت: “چرا، او کنار او نشسته است.” “من در مورد دختر R– صحبت می کنم که برای شام بیرون آمده بود.” کارآگاه گفت: من هم همینطور.

پلیس گفت: “به نظر می رسد شما قاطی شده اید.” “آیا آن خانم با R– را می شناسید؟” “این همان زنی است که او با او بیرون بود.” پلیس گفت: “همسر R– است.” پانزده سال است که او را می شناسم. “پس کی-؟” کارآگاه نفس نفس زد: “خداوند متعال، پس کی زیر میز است؟” آقای کیلینگ شروع به لگد زدن به در مغازه کرد.

جلو آمد و در را باز کرد. پلیس و کارآگاه وارد شدند. کارآگاه فریاد زد: «سریع زیر آن میز را نگاه کن. پلیس پوشش را بلند کرد و یک لباس تیغه ای، یک مقنعه سیاه و یک کلاه گیس زنانه با موهای مشکی بیرون کشید. “آیا این خانم همسر دبلیو دبلیو شماست؟” از آقای کیلینگ با هیجان پرسید و به زن جوان سیاه چشم اشاره کرد که با تعجب به آنها نگاه می کرد.

جواهر فروش گفت: «مطمئناً. حالا برای چه رعد و برقی زیر میزهای من نگاه می‌کنی و اگر بخواهی در خانه‌ام را لگد می‌زنی؟» پلیس که شروع به اندازه گیری اوضاع کرد، گفت: «به کیس های نمایش خود نگاه کنید. حلقه‌های الماس و ساعت‌های مفقود شده ۸۰۰ دلار بود و روز بعد کارآگاه این صورت حساب را تسویه کرد.

سالن آرایش ماه آرا : آن شب توضیحاتی به جواهرفروش داده شد و یک ساعت بعد آقای کیلینگ در دفترش نشست و مشغول بررسی آلبوم های عکس های کلاهبردارش بود.

بالاخره یکی را پیدا کرد و دیگر برگها را برگرداند و موهایش را پاره کرد. در زیر تصویر جوانی صاف چهره با ویژگی های ظریف این شرح بود. به طور کلی در لباس مبدل زنانه کار می کند.

بسیار قابل قبول و خطرناک تحت تعقیب در کانزاس سیتی، اوشکوش، نیواورلئان و میلواکی. به همین دلیل است که آقای توماس کیلینگ به کارآگاهی خود در هیوستون ادامه نداد. ( هوستون دیلی پست ، صبح یکشنبه، ۱۷ مه ۱۸۹۶.) چگونه ویلی پدر را نجات داد ویلی فلینت پسر کوچکی از هیوستون بود که شش سال داشت.

او کودکی زیبا بود، با فرهای طلایی بلند و چشمان آبی حیرت انگیز و معصوم. پدرش یک شهروند محترم و هوشیار بود که صاحب چهار یا پنج ساختمان تجاری بزرگ در خیابان اصلی بود. آقای فلینت تمام روز را در میان مستاجرانش زحمت می کشید، آنچه را که به او تعلق می گرفت جمع آوری می کرد، شیشه های شکسته پنجره را وصله می کرد.

تخته های شل را میخکوب می کرد و جاهایی را که گچ بری ها افتاده بود تعمیر می کرد. ظهر روی پله‌های یکی از ساختمان‌هایش می‌نشست و شام مقرون به صرفه‌ای را که آورده بود.

در یک تکه روزنامه پیچیده می‌خورد و به روزهای سخت فکر می‌کرد. کارمندان همجنس گرا و با لباس های شیک و تاجر از پله ها بالا و پایین می رفتند.

اما آقای فلینت به آنها حسادت نمی کرد. او در یک کلبه کوچک در نزدیکی انبوه زباله های بزرگ معروف به “ارتفاعات قوطی گوجه فرنگی” در یکی از خیابان های اصلی هوستون زندگی می کرد.

او کاملاً راضی بود که با همسر و پسر کوچکش ویلی در آنجا زندگی کند و کرایه مقرون به صرفه اما سالم خود را بخورد و اجاره ماهانه ۱۴۰۰ دلاری خود را برای ساختمان‌هایش بگیرد.

سالن آرایش ماه آرا : او سخت کوش و معتدل بود و روزی نمی گذشت که اجاره برخی از دفاترش را بالا نبرد و چند دلار بیشتر برای یک روز بارانی دراز کشید. یک شب آقای فلینت مریض به خانه آمد.