سالن زیبایی لاراتیس

سالن زیبایی لاراتیس : چون پاهایش ناگهان او را از دست داده بودند، بازدیدکننده قبلاً ناگهان روی یک صندلی راحتی بزرگ کنار دیوار نشسته بود. بلاتکلیفی در چهره دختر عمیق تر شد و به وحشت افتاد. او بلافاصله گفت: “من به سرهنگ مارشال می گویم که شما اینجا هستید.” و با آن به سرعت از اتاق خارج شد و در را پشت سر خود بست.

رنگ مو : آقای باسکوم فقط وقت داشت قبل از ورود فرماندار خودش را جمع کند. سرهنگ مارشال مردی بود قد بلند و به ظاهر سرباز با سبیل های خاکستری رو به بالا و چشمانی شوخ طبع آبی تیز. خدمتکار ظاهراً او را از تجربه خود آگاه کرده بود، زیرا او با کنجکاوی، سرگرمی و سوء ظن به تماس گیرنده خود نگاه می کرد.

سالن زیبایی لاراتیس

سالن زیبایی لاراتیس : گفت: خب آقا، و من برای شما چه کار کنم؟ آقای باسکومب که احساس می کرد پروویدنس وسوسه انگیز است، هیچ تلاشی برای بلند شدن نکرد. فقط ساکت نشست و لبخند زد. “تو منو نمیشناسی؟” او با مهربانی مشاهده کرد. فرماندار گفت: می ترسم که نه. آقای باسکوم با نیشخندی پاسخ داد: “آه، این استتار است، قربان!” دستش را بلند کرد و کلاه گیس را برداشت.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

فرماندار لحظه ای با تعجب به او خیره شد. “بهشت بخیر!” او گریه کرد: “این بسکامب است!” محکوم تعظیم کرد. “شما از بلند نشدن من عذر می‌خواهید، قربان. قصد بی‌احترامی ندارم، در هتل مورلندز ناهار خوردم.” فرماندار روی صندلی نشست و از خنده بلند شد. “ای بدجنس!” او نیشخندی زد. “تو ما را تعقیب و گریز خوبی کردی.

نیمی از نگهبانان اکنون به دنبال شما هستند. چه چیزی شما را وادار کرد که پیچ و مهره کنید، و آن لباس ها را از کجا آورده اید؟” او دوباره شکست و با شادی سرکوب شده لرزید. به این ترتیب، آقای باسکومب داستان خود را باز کرد. او آن را کاملاً ساده گفت، و هیچ تلاشی برای عذرخواهی برای فرار خود، یا اجتناب از مجازاتی که در انتظارش بود، انجام نداد.

فرماندار با علاقه و سرگرمی فراوان گوش می داد، حس شوخ طبعی او موقتاً بر بی نظمی شگفت انگیز کل دادرسی غلبه می کرد. وقتی آقای باسکوم ناهار خود و تولید بندر سال ۵۸ را توصیف کرد، روی صندلی خود دراز کشید و تا زمانی که اشک روی گونه هایش جاری شد خندید. بالاخره وقتی روایت تمام شد، بلند شد.

او با لبخندی گفت: “خب، بسکامب، تو از خودت لذت بردی و حالا باید هزینه اش را بپردازی.” محکوم که حالش بهتر شده بود، فوراً از جایش بلند شد و سلام کرد. والی با بی مهری دستش را بر شانه گناهکار پیر گذاشت. او گفت: “تو مایه ننگ زندان هستی، باسکوم، اما من تمام تلاشم را برایت انجام خواهم داد.” و سرهنگ مارشال به قول خود وفا کرد.

شهر نادر من بروس را حدود پانزده سال قبل از وقوع این اتفاق شگفت انگیز می شناختم. او برادرزاده مروین بروس، مسافر معروف بود، و ما در همان روز در هایلیبری آمده بودیم – دو پسر تازه نفس. اکنون می توانم او را با شوکه شدن موهای قرمزش، پوزخند دوستانه اش و آن عادت کوچک خنده دار خاراندن پشت گوش راستش که هرگز او را ترک نکرده است، ببینم.

او آمد و در چهار گوش با من صحبت کرد. یکی از افراد بزرگ به تازگی از من نامم را پرسیده بود، و زمانی که من با معصومیت تمام گفتم: “بریج – مال تو چیست؟” جواب من را با گیره ای روی سر داده بودند که مرا روی آسفالت پراکنده کرده بود. “چرا تو را زد؟” بروس پرسید. توضیح دادم، سعی کردم غرغر نکنم. “تو دوباره او را می شناسی، نه؟” گفت بروس سرمو تکون دادم.

با خوشحالی گفت: “اشکال ندارد.” پس می توانید غذای او را مسموم کنید. یادم می‌آید که این بازتاب بسیار آرامش‌بخشی برای من بود و از آن لحظه من و بروس همیشه بهترین دوستان بودیم. بعداً با هم مطالعه کردیم، مطالعه گوشه بعد از «مدرسه بزرگ»، و یک تعطیلات تابستانی رفتم و با مردمش در آن خانه بزرگ پوشیده از پیچک نزدیک گورینگ که از خط راه آهن می‌بینید، ماندم.

سالن زیبایی لاراتیس : وقتی مدرسه را ترک کردیم مسیرهایمان برای مدتی از هم جدا شد. من روزنامه نگاری را در لندن شروع کردم، در حالی که بروس «برای یادگیری زبان» به فرانسه فرستاده شد.

فکر می‌کنم پدرش فکر می‌کرد که می‌تواند نخست‌وزیر خوبی شود. وقتی پیرمرد مرد، بروس به خانه آمد و در لندن ساکن شد. او حدود ۸۰۰ پوند در سال درآمد داشت و اصلاً قصد نداشت وارد سیاست شود.

از آن زمان ما همیشه یکدیگر را به خوبی دیده ایم. او همان پسر شاد، بی مسئولیت، ماجراجو و خوش اخلاقی است که در مدرسه بود. فکر نمی‌کنم در زندگی‌مان چیزی نزدیک به دعوا داشته باشیم. من همه اینها را به شما گفتم تا بتوانید دقیقاً ببینید ما چه جور مردمی هستیم. این واقعاً غیر ضروری است، زیرا به هیچ وجه داستان من را باور نخواهید کرد.

با این حال، مگر اینکه من و بروس دیوانه باشیم، این اتفاق واقعاً افتاده است. و از آنجایی که مطلقاً هیچ دلیلی وجود ندارد که فرض کنیم ما هستیم، من قصد دارم به آن بگویم و آن را از روی سینه ام بردارم.

من درست از ابتدا شروع خواهم کرد. در ۹ فوریه بود که برای اولین بار از مرگ مروین بروس مطلع شدم. وقتی صبحانه می خوردم آن را در دیلی میل دیدم . پرتره‌ای از او با لباس تیراندازی خشن و کلاه چوب پنبه‌ای – که باید سال‌ها قبل از آن گرفته شده باشد – و یک ستون کامل درباره زندگی و ماجراهای او وجود داشت. او در عترتات درگذشته بود.

جایی که روزنامه نوشته بود مدتی است که در آنجا زندگی کرده است. من خودم را در این مورد اذیت نکردم، زیرا می‌دانستم که او و بروس سال‌ها است که با هم صحبت نمی‌کنند. دعواهای احمقانه ای خانوادگی در دوران تاریکی پیش آمده بود، و کاشف پیر یکی از آن آدم های فریبنده ای بود که فکر می کردند نگه داشتن چنین چیزی برای همیشه مایه افتخار است.

بروس پس از تلاش بی‌اثر برای آشتی در زمانی که در فرانسه بود، به سادگی اجازه داده بود که اوضاع از بین برود. از این رو از دریافت خطی از او در روز یازدهم کمی متعجب شدم و گفت که او همین الان به عترتات رفته است تا از مراسم تشییع جنازه عمویش مطلع شود. او نوشت: «واقعیت این است که پیرمرد تا زمان مرگش با همه دعوا کرده بود.

سالن زیبایی لاراتیس : و از آنجایی که من نزدیک‌ترین فامیل او هستم، فکر می‌کنم باید او را ببینم. تا آخر هفته برمی‌گردم. ” شش روز بود که چیز دیگری شنیدم.