سالن زیبایی لارا تهران

سالن زیبایی لارا تهران : آقای باسکوم با محبت به او نگاه کرد. “الو، پرسی!” وی متذکر شد؛ “دوباره برگشت، نه؟” “بله، قربان، شما زنگ زدید، قربان.” “پس من این کار را کردم. کاملاً درست می گویی، پرسی. چه چیزی می خواستم؟” صورتش درخشان شد. “اوه، بله، شراب بندری و یک سیگار – بهترین سیگار سیگار، شما را علامت گذاری می کند.

رنگ مو : هیچ یک از پنی شما بدبو نمی کند. گارسون با نفس نفس زدن زمزمه کرد: بله قربان. او از اتاق بازنشسته شد و یک دقیقه بعد صاحبخانه جانشین او شد، در حالی که یک بطری مشکی کهنسال در یک دست و یک جعبه سیگار بزرگ در دست دیگر داشت. او در حالی که این گنج ها را روی میز گذاشت، گفت: “امیدوارم از ناهارتان لذت برده باشید.

سالن زیبایی لارا تهران

سالن زیبایی لارا تهران : قربان.” آقای باسکوم در حالی که لب هایش را می کوبد پاسخ داد: درجه یک. “شما شراب را خوب پیدا کردید، قربان؟” آقای باسکومب به شوخی سر تکان داد. “بله، او در بطری پنهان شده بود، اما من او را بیرون آوردم.” این شوخ طبعی بسیار به مذاق صاحبخانه خوش آمد که با هیاهو خندید. “این خیلی خوب است، آقا! Gg-او را بیرون آورد!

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

خب، من اینجا چیزی دارم که فکر می کنم شما نوع مناسبی از آن را پیدا خواهید کرد. آقا من به خیلی از آقایان پیشنهاد نمی کنم.» لیوانی را با احتیاط بیرون ریخت و آن را به سمت نور گرفت. آقای باسکوم آن را بو کرد، جرعه ای طولانی نوشید و سپس لیوان را با چشمک گذاشت. حکم او این بود: «کمی از حق است». “خودت یک لیوان بخور صاحبخانه؟” “ممنونم، قربان، من مشکلی ندارم.” در حالی که داشت حرف هایش را به عمل تبدیل می کرد.

آقای باسکوم جعبه سیگار را باز کرد که پر از هاواناهای قهوه ای روشن بود. “من نمی دانم اینها خیلی بزرگ هستند، قربان؟” صاحبخانه را مشاهده کرد. اگر از قبل آن را ترجیح می‌دهید، می‌توانم یک برند کوچک‌تر برای شما تهیه کنم.

مهمان متعهد او پاسخ داد: “خودت را اذیت نکن.” یکی را انتخاب کرد، انتهای آن را گاز گرفت و با کبریت آن را از روی پایه روی شومینه روشن کرد و ابر غلیظی از دود معطر را بیرون زد. این بهترین لحظه ماجراجویی او بود. او احساس می کرد که سرنوشت دیگر چیزی برای ارائه به او ندارد. صاحبخانه گفت: «هنوز از محکومیت خبری نیست.

آقای باسکوم با خنده گفت: بله. “من به تماشای “آنها می گذرند”. او یک لحظه سکوت کرد، سپس ناگهان یک ایده – یک ایده فوق العاده. ایده خیره کننده – تخیل او را فرا گرفت. “میشه اجازه بدی کالسکه بگیرم؟” او پرسید. “چرا، c-مطمئنا، قربان. شما تا کجا به فکر رفتن هستید؟” آقای باسکوم متفکرانه سیگارش را پف کرد.

من می‌خواهم بروم و فرماندار پرینس‌تاون را ببینم. او دوست من است، مارشال پیر است. با ذکر نام سرهنگ مارشال، احترام صاحبخانه برای بازدیدکننده غیر متعارفش به وضوح افزایش یافت. او گفت: “من فوراً ویکتوریا را می فرستم و دستور می دهم، قربان.” “فقط نیم مایل تا خانه فرماندار راه است، اما من انتظار دارم.

سالن زیبایی لارا تهران : که امروز به اندازه کافی پیاده روی کرده باشید.” آقای باسکومب گفت: حق با شماست. “رانندگی بیشتر نشانه من امروز بعد از ظهر است.” “و با چه قطاری باید چمدان شما را ملاقات کنیم، آقا؟ ساعت شش و نیم؟” این برای صاحب این بار خیالی مانند قطارهای دیگر خوب به نظر می رسید، بنابراین سرش را تکان داد. “به آنها بگو مراقب باشند.

اینطور نیست؟” او اضافه کرد. “اوه، بله، قربان! همه چیز درست می شود. فکر می کنم شما می خواهید شام بخورید، آقا؟” لبخندی غمگین و پیشگویانه روی صورت آقای باسکوم نقش بست. او به سادگی گفت: “من انتظار دارم که انجام دهم.” فاصله ای حدوداً هفت دقیقه ای بین خروج صاحبخانه و صدای تق تق ویکتوریا که جلوی در بلند می شد فاصله افتاد.

اینکه این زمان کاملاً توسط آقای باسکوم هدر نرفته بود، ممکن است به دلیل کاهش وزن بطری پورت یا افزایش بی ثباتی راه رفتن خود هنگام عبور از سالن، جمع شده باشد. با این حال، او موفق شد بدون فاجعه خود را به وسیله نقلیه برساند و با بالا رفتن از آن، با صاحبخانه که برای بدرقه کردنش بیرون آمده بود، با لبخند خداحافظی کرد.

دومی با حالتی کمی متحیر مهمان خود را تماشا کرد. او زمزمه کرد: “خوشا به حال اگر من باور نکنم که احترام او بیش از حد افت کرده است.” قطعاً احترام ایشان چنین بود. او در ویکتوریا دراز کشیده بود که خیابان اصلی را بالا می‌برد و احساس آرامش بی‌اندازه با بشریت می‌کرد.

مه مهربانی گروه های کوچک متحرک زنان را که هنوز در جلوی درها جمع شده بودند تار می کرد و پچ پچ هیجان انگیز آنها را به زمزمه ای خواب آلود و نه ناخوشایند تبدیل می کرد. اگر رانندگی چند صد یارد بیشتر می‌شد، احتمالاً در حالت خواب فرو می‌آمد، اما تکان کالسکه در جلوی دروازه فرمانداری او را از این انفرادی اجتماعی نجات داد.

او برای لحظه ای با تردید پلک زد و سپس با شناخت محیط اطرافش، با احتیاط به بیرون رفت. “آیا صبر کنم قربان؟” از راننده پرسید. به نظر می‌رسید که این سؤال به آقای باسکومب سرگرمی می‌دهد.

او پاسخ داد: «بله، صبر کن، ورزش قدیمی». “نمیشه بیشتر از اونی که بتونم کمک کنم.” سپس، قبل از اینکه راننده حیرت زده از شوک این نشانی غیرمنتظره خلاص شود.

دروازه چوبی را که به باغ فرمانداری منتهی می شد را باز کرد و به شکل مارپیچ های زیبا به سمت درایو مرتب پیش رفت. یک کشش شدید در زنگ جلو باعث ظاهر شدن یک خدمتکار خانه تمیز و چشم تیره شد. آقای باسکومب با تایید به او خیره شد.

سالن زیبایی لارا تهران : او با مهربانی گفت: “صبح بخیر، عزیزم.” “سرهنگ در خانه است؟” خدمتکار گفت: بله قربان. “خب، به او بگو که یکی از دوستان قدیمی دانشگاهش دوست دارد او را ببیند.” دختر برای یک لحظه با تردید به او نگاه کرد.

سپس، با اطمینان از لباس روحانیت، از او دعوت کرد تا داخل شود. آقای باسکوم با مراقبت شدید حمایت خود را رها کرد و به دنبال او رفت و وارد اتاق کار با مبلمان راحتی در سمت چپ سالن شد. “قربان می نشینی؟” او گفت. دعوت تا حدی زائد بود.