سالن آرایشگاه هروی

سالن آرایشگاه هروی : بازتاب‌هایی تا حدودی شبیه به آن‌هایی بود که برده‌داری برانگیخت، و مدت زیادی نبود که او دارایی‌اش را برای فروش عرضه کرد، از جمله غرفه تجاری‌اش، تصمیم گرفت به بوستون بازگردد. او پیشنهادی برای اموالش دریافت کرد، آن را پذیرفت، سهام را بالا کشید و دوباره امیدوار بود صورتش را به آن طرف برگرداند. مایلز جاه طلب کار خود را در چلسی، نزدیک بوستون آغاز کرد.

رنگ مو : بازتاب‌هایی تا حدودی شبیه به آن‌هایی بود که برده‌داری برانگیخت، و مدت زیادی نبود که او دارایی‌اش را برای فروش عرضه کرد، از جمله غرفه تجاری‌اش، تصمیم گرفت به بوستون بازگردد.

سالن آرایشگاه هروی

سالن آرایشگاه هروی : او پیشنهادی برای اموالش دریافت کرد، آن را پذیرفت، سهام را بالا کشید و دوباره امیدوار بود صورتش را به آن طرف برگرداند. مایلز جاه طلب کار خود را در چلسی، نزدیک بوستون آغاز کرد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

جایی که برای خود خانه ای راحت خرید. و از آن زمان تاکنون با موفقیت در فروش نفت سفید مشغول بوده است. به جای اینکه به دنبال لذت بردن از بانجو باشد، همانطور که در ویرجینیا انجام می داد، اکنون از کلیسای باپتیست، کشیش آقای گریمز، که او یکی از اعضای برجسته آن است، لذت می برد، و در سایر زمینه های مفید که تمایل به ارتقاء دارد.

در همان زمان، از طریق جنگ و اعلامیه پدر ابراهیم، ​​بند و بند از اندام برده پاره شده بود، و راه به ریچموند برای همه باز بود. جان ویلیام به همین مناسبت در راه بود تا ببیند که برادرانش به همراه ستمگران قدیمی خود در برابر یکدیگر به عنوان آزادگان چگونه به نظر می رسند. خانم آنا براون در مسیر نورفولک بود، جایی که او برای تدریس مدرسه ای از بنده های بی بند و بار طراحی کرد.

بازگشت پناهنده همانقدر غیرمنتظره و خوشحال کننده بود. به ندرت سلام و احوالپرسی صمیمانه نویسنده و خانواده اش به پایان رسیده بود و دختر براون قبل از اینکه نویسنده در حال پاسخگویی به مهمان پناهنده خود با سوالات متعدد در رابطه با اقامتش در کانادا و غیره باشد، معرفی شد. آیا کشور را دوست دارید؟” جان ویلیام گفت: درجه یک. به نظر می‌رسد.

که نه گرسنه مانده‌اید و نه یخ زده‌اید. “آره.” “وقتی در جاده زیرزمینی راه آهن در مسیر خود به کانادا بودید، قول دادید که از همه عادات بد خودداری کنید؛ “کریتور” چطور؟ آیا گاهی اوقات کمی مصرف می کنی؟” جان ویلیام با تاکید پاسخ داد: “نه، من از زمانی که جنوب را ترک کرده ام یک قطره ننوشیده ام.” “خوب!” “فکر می کنم.

در هر صورت سیگار می کشی و می جوی؟” “نه، نه. من هرگز به چنین چیزی فکر نمی کنم.” “حالا شبها تا دیروقت نمی مانی و گهگاه فحش نمی دهی؟” “نه، قربان. تمام اوقات فراغتی که من از شب ها دارم صرف کتاب هایم به عنوان یک چیز کلی می شود؛ من به آداب و رسوم مد روز مردان جوان نیفتاده ام.” دوشیزه براون، که شنونده ی دقیقی بود.

گفت: “او را باید در قفس گذاشت و غیره.” جان ویلیام دانجی او بیست و هفت ساله بود که برای اولین بار در ماه فوریه ۱۸۶۰ در فیلادلفیا فرود آمد، با کشتی بخار پنسیلوانیا، که در آن در انباری که حاوی مقدار زیادی زباله و اثاثیه بود، انبار شده بود. به این ترتیب او به سیتی پوینت رسید. در اینجا یک خانواده از مهاجران ایرلندی، بسیار کثیف، سوار شدند و دستور داده شد.

سالن آرایشگاه هروی : که در اتاقی که جی دبلیو اشغال کرده بود، برای آنها اسکان داده شود. اینجا مشکل بود، اما فقط برای یک لحظه. آنهایی که او را در قایق به عهده آنها گذاشته بودند، می‌دانستند که کتری و کمد قابلمه اغلب برای اهداف راه آهن زیرزمینی استفاده می‌شده است، و او را با خیال راحت به قسمت‌هایی در میان دیگ‌ها بردند. اتاق به شدت محدود بود.

اما او شجاعانه ایستاد. در هنگام فرود او قادر به ایستادن نبود. این نه تنها به تلاش شخصی او بلکه به کمک دوستان نیاز داشت تا او را در وضعیت راه رفتن قرار دهند. با این حال، به محض اینکه پا به ساحل گذاشته بود، از خوشحالی با صدای بلند شروع به گریه کرد. “خدا را شکر!” با صدای بلند از روح لبریزش صدایش بلند شد.

دوستانش که از این نشانه قدردانی نگران شده بودند بلافاصله به او گفتند که هرگز چنین نخواهد شد. که به همه دست ها خیانت می شود. که او به دور از امنیت در فیلادلفیا بود. احساساتش را سرکوب کرد. او پس از تحویل به دستان کمیته بازیگری، جایی که در اتاق‌های خصوصی‌تری بود، لذتی را که از رسیدن به این شهر تجربه کرده بود، کاملاً آشکار کرد.

او گفت که پنج سال است برای به دست آوردن آزادی خود با جدیت تلاش کرده است. او برای این شی خاص شصت و هشت دلار و پانزده سنت پس انداز کرده بود که همه آنها به جز پانزده سنت که با کمال میل برای عبور خود از قایق پرداخت کرد. پانزده سنت، مانده کل سرمایه او، تمام آن چیزی بود که او هنگام ورود به فیلادلفیا داشت.

قبل از ترک جنوب، او در خانواده فرماندار سابق گریگوری استخدام شد. از فرماندار و همسرش بسیار تمجید کرد، – گفت که آنها با او مهربان بودند و هر وقت از آنها بخواهد به راحتی از او حمایت می کنند. او اظهار داشت که پس از انجام مقدمات شروع، برای اینکه ممکن است چند روز قبل از غیبت او غیبت کند.

به خانم گرگوری گفت که خوشحال خواهد شد که یک هفته را با مادرش سپری کند، (او مدتی دور در کشور زندگی می کرد) . چون حالش خیلی خوب نبود، با مهربانی درخواست او را پذیرفت و به او گفت که از فرماندار پاس و مقداری پول بخواهد. فرماندار مشغول نوشتن بود، اما فوراً دعا را اجابت کرد، به او پاس نوشت، پنج دلار به جان داد و افزود که متأسف است.

سالن آرایشگاه هروی : که دیگر در جیبش نیست و غیره. جان تعظیم کرد و از فرماندار تشکر کرد و به زودی برای دیدار او آماده شد. اما مسیر او در جهتی بسیار متفاوت از مسیری بود که فرماندار و خانمش در نظر داشتند.

او راه آهن زیرزمینی را هدف گرفته بود. همانطور که قبلاً گفته شد، او متعلق به فرماندار نبود، بلکه متعلق به وارثان فرل بود – پنج فرزندی که سالها پیش از ویرجینیا به آلاباما نقل مکان کرده بودند.