سالن زیبایی هرمان

سالن زیبایی هرمان : این تداخل اثر مطلوب داشت و توماس فروخته نشد. با این حال، چشمان او نسبتاً باز بود تا خطر خود را ببیند و در عین حال درس ارزشمندی بیاموزد. بنابراین، او در فرار از اولین فرصت از آن سود برد. او مادرش آن ویلیامز و یک برادرش جیمز داگلاس را که هر دو برده بودند ترک کرد.

رنگ مو : ورود از فردریکزبورگ، ۱۸۶۰. هنری تادل و همسر، مری ویلیامز. هنری تأیید کرد که در بیست سال گذشته به او وعده آزادی داده بودند و در تمام این سالهای طولانی تقریباً یک ماه نگذشته بود که او امید خود را به زمان معینی که اسارت او پایان می یابد و آزادی او پایان می یابد ، ثابت نکرده است. آغاز شود. اما او به سخنان برده‌داری اعتماد کرده بود.

سالن زیبایی هرمان

سالن زیبایی هرمان : که احتمالاً این نقشه را صرفاً به این منظور اتخاذ کرده بود که بیش از آنچه می‌توانست به هر طریق دیگری انجام دهد، از او زحمت بکشد. مریم شکایت کرد که بخاطر غذا و همینطور امتیازات سختی کشیده است. ازرا هوپت نام استاد هنری بود و نام معشوقه اش کاترین بود، او عجول و پرشور بود. بردگان در زیر او نشان داده نمی شدند.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

ماری متعلق به کریستین توماس بود. می گفتند او آنقدر سخت نیست، اما همسرش بسیار سخت بود، آنقدر که هم بر ارباب و هم بر برده حکومت می کرد. نام او مری الیزابت بود. ورودهای متفاوت از مریلند، ۱۸۶۰. سام آرچر، لوئیس پک، دیوید ادواردز، ادوارد کاستینگ، جو هنری، جورج و آلبرت وایت، جوزف سی جانسون، دیوید اسنیولی، دامورن. قرار بود سم آرچر “در سی و پنج سالگی آزاد شود.” او قبلاً سی سال از این زمان خدمت کرده بود.

پنج سال بیشتر برای او سنی به نظر می رسید. خطرات ناشی از منابع دیگر نیز جنبه ترسناکی را نشان دادند. سام افراد زیادی را دیده بود که دقیقاً در همان رابطه با برده داری و آزادی ایستاده بودند، و تعداد کمی از آنها در زمان خود بازداشت شده بودند یا کلاً از آزادی خود سوء استفاده کردند.

او اظهار داشت که مادرش “در زمان خود نگه داشته شده است”، به سادگی “تا اربابش همه فرزندانش را بدست آورد.” بدین ترتیب دو پسر و دو دختر به دست آمدند و تا آخر عمر برده بودند. این حقایق تمایل سم را برای فرار قبل از پایان وقتش افزایش می‌داد. بنابراین، او تصمیم گرفت از طریق راه آهن زیرزمینی پیاده شود.

شهرستان هارفورد، مریلند و به اصطلاح صاحبش، توماس هیز، بسیار خسته شد. او گفت که هیز از او “خشن” استفاده کرده است و او “از رفتار خشن خسته شده است.” بنابراین، وقتی برنامه‌هایش را مرتب کرد، یک روز صبح که انتظار می‌رفت برای یک روز کاری ناخواسته برود، پیدا نشد. بی‌تردید، ارباب هیجان‌زده‌اش، سام را دزد بزرگی می‌پنداشت.

تا خود را به همان شیوه‌ای که او انجام می‌داد، دور کند، اما سام نگران این موضوع نبود. تمام چیزی که او را نگران می کرد این بود که چگونه می تواند امن ترین و سریع ترین راه را به کانادا برساند. چارلز رینگ گلد از این که مانند یک سگ شلاق خورده، و احتمال فروخته شدن بیشتر در جنوب، آزرده خاطر شد.

در نتیجه در حالت وحشت روانی شدید از این نهاد خاص، او به این نتیجه رسید که آزادی ارزش رنج کشیدن را دارد، و اگرچه هنوز زیر بیست سال سن داشت، تصمیم گرفت در پریمانویل، مریلند، برای بستن زنجیر برده داری باقی نماند. به نفع خاص ارباب برده اش (که نامش ناخواسته حذف شد). ویلیام رینگ گلد از دست هنری والاس از بالتیمور فرار کرد.

در بخشی از زمان، ویلیام می‌گفت که «این وضعیت بسیار سخت و در بخشی از زمان نرم‌تر بوده است»، اما هرگز مسائلی راضی کننده او نبوده است. درست قبل از تصمیم به ماجراجویی در راه آهن زیرزمینی، صاحبش از فروش او صحبت می کرد. هنری با ترس از اینکه این تهدید شوخی ندارد، شروع به مطالعه کرد که بهتر است.

سالن زیبایی هرمان : چه کاری انجام دهد تا از آرواره های تاجران گرسنه سیاه پوست نجات یابد. طولی نکشید که او به این نتیجه رسید که به بهترین وجه می‌توانست به یک سرمایه‌گذاری در جهت شمالی حمله کند و بهترین کاری را که می‌توانست انجام داد تا از خطر قریب‌الوقوع که آقای والاس تهدید می‌کرد تا حد امکان دور شود.

پس از یک سفر طولانی و خسته کننده با پای پیاده در شب، او خود را در کلمبیا یافت، جایی که دوستان راه آهن زیرزمینی به او کمک کردند تا به فیلادلفیا برود. در اینجا خواسته‌های ضروری او برآورده شد و به او دستور دادند که چگونه به سرزمین پناهندگی برسد، جایی که از سر راه همه برده‌داران و برده‌فروشان برود.

شش تن از برادرانش فروخته شده بودند. او همسرش را با یک فرزند ترک کرد. نام او نانسی جین و نام فرزندش الیزابت بود. از آنجایی که رابرت از امتیازات نادری برخوردار بود که با همسرش ملاقات کند، ترک کردن را کمتر از آن احساس می کرد که در غیر این صورت یک آزمایش باشد. ویلیام سیدام صاحب زن و فرزند بود.

سوزان استوارت و جوزفین اسمیت با هم از ناحیه کلمبیا فرار کردند. برای مدت طولانی فرار سوزان ایده مورد علاقه سوزان بود، زیرا او از دست استادان مختلف رنج زیادی کشیده بود. علت اصلی پرواز او این بود که دوباره به فروش نرسد. زیرا اخیراً توسط هنری هارلی تهدید شده بود، کسی که «رانندگی را دنبال می‌کرد» و ثروتمند نبود.

در هر زمانی که او ممکن بود نیاز به پول داشته باشد، او احساس می‌کرد که ممکن است مجبور شود برود. هنگامی که دختری تنها دوازده سال داشت، ذهن جوانش به شدت از برده بودن طغیان کرد و در آن دوران جوانی، ثروت خود را برای فرار امتحان کرد. در حالی که او هرگز توسط صاحبانش گرفتار نشد، او بدبختی را داشت که به دست برده‌داری دیگری بیفتد که بهتر از ارباب قدیمی‌اش نبود.

در واقع او فکر می‌کرد که در زیر او حتی بدتر از شلاق‌های شدید می‌افتد. سوزان رنگ قهوه‌ای روشن، جثه متوسط، سریع و فعال ذهنی و جسمی داشت، و اگرچه از برده‌داری رنج زیادی برده بود، چون در سال‌های زیادی پیشرفت نکرده بود، ممکن بود هنوز برای خودش کاری انجام دهد. او هیچ خویشاوند نزدیکی را که از آن آگاه بود باقی نگذاشت. ژوزفین از دست خانم آنا ماریا وارن که قبلاً از عوارض فلج سرگردان شده بود فرار کرد.

سالن زیبایی هرمان : ژوزفین این دوره از بیماری معشوقه خود را فرصتی برای برنامه ریزی برای فرار قبل از به هوش آمدن معشوقه اش می دانست ورودهای متفاوت از [“پنج مورد دیگر توسط دیلوین پریش و جی سی وایت بررسی شد” – غیر از این یادداشتی در مورد آنها ثبت نشده است.] هنری فیلدز در هجده سالگی از راه آهن زیرزمینی بهره برد.

او از محله پورت دیپویت گریخت در حالی که توسط مردی به نام واشنگتن گلاسبی که به اندازه کافی شرور بود که او را به عنوان دارایی خود می خواند و همچنین می خواست او را بفروشد، “دور” شد. این خانه به رنگ زرد روشن، دلچسب و بیدار بود.