سالن زیبایی حنا تهرانپارس

سالن زیبایی حنا تهرانپارس : دو بار در سن آنتون در آن‌ها بوده‌ام. در این بازی که با دکمه‌های کوچک روی تخته‌های کوچک بازی می‌کنید، دیدم که یک فلر یک شب ۱۸ دلار برنده شد. کاپیتان گفت: “من معتقدم کنو.” “بله، همین است – کنو.” من متعهد نمی شوم که محل آپارتمان هایی را که بازدیدکنندگان بعدی ما به آنجا رفتند، توضیح دهم. خانه‌های قمار در هوستون تقریبا ناشناخته هستند.

رنگ مو : و از آنجایی که این یک داستان واقعی است، تلاش برای دادن مکان مشخص به چنین موسسه‌ای در شهری با اخلاقیات شناخته شده هیوستون با ناباوری روبرو می‌شود. همچنین مشخص نیست.

سالن زیبایی حنا تهرانپارس

سالن زیبایی حنا تهرانپارس : که چگونه توانستند چنین مکانی را پیدا کنند، هر دوی آنها غریبه بودند، اما با اشتباهی تصادفی، کاپیتان کلنسی، آقای سیمونز را از یک پله با نور روشن و فرش شده به آپارتمان بزرگی که در آن انبوهی از مردان بود بالا برد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

جمع شدند و شانس خود را در بازی های مختلفی که معمولاً در یک خانه قمار به خوبی یافت می شوند امتحان می کنند. راه پله به اتاق تقریباً در دورترین انتهای خیابان باز شد. بلافاصله جلوی آن دو آقا وقتی وارد شدند اتاقی بود که در آن دو سه میز و صندلی گرد بود که در آن زمان خالی بود. کاپیتان کلنسی و آقای سیمونز برای مدتی در اتاق بزرگتر قدم زدند و به بازیکنان خیره شدند.

که در فراز و نشیب بازی ها برنده یا باختند. مردان حاضر در اتاق با خنده ای پنهان به آقای سیمونز نگاه کردند. به نظر می‌رسید که کیف فرش او شادی زیادی ایجاد می‌کند، و هر مردی که در اتاق بود، در حالی که به سرگرمی‌های زیادی خیانت می‌کرد، همچنان با چشم‌های اشتیاق و گرسنه به او خیره می‌شد، به عنوان یک لقمه انتخابی که در آن غش می‌کردند.

مردی چاق با سبیل های رنگ شده کاپیتان کلنسی را به پهلوی او تکان داد و گفت: “گاد! جیمی، نمی‌توانی به من اجازه ورود بدهی؟» کاپیتان اخم کرد و مرد چاق با آهی دور شد. آقای سیمونز تقریباً به هیجان علاقه داشت. در حال حاضر گفت: “بگو، من نمی دانم چگونه به تو ضربه می زند، کپن، اما حدس می زنم که باید مقداری خون ورزشی در من باشد.

در حال حاضر، من قمار نمی کنم، اما من بدترین بازیکن چکر در جنوب غربی تگزاس هستم. بیا به آن اتاق دیگر برویم، و من برایت چکرز بازی می‌کنم و مردی که می‌بازد، برای هر دوی ما یک لیوان آبجو می‌خرد.» کاپیتان، انگشت هشدار را بالا برد و لبخند زد: «حالا، آقای سیمونز». «جامعه حمایت متقابل ما را به خاطر داشته باشید. من اصلا این مکان را دوست ندارم.

بهتر است از آن خارج شویم. با این حال، من قبلاً در انجمن مسیحی مردان جوان ما بازیکن کراک و کروکت بودم – حالا فقط یک یا دو بازی.» آنها یکی دو بازی انجام دادند و بعد نیم دوجین دیگر بازی کردند. کاپیتان هر بازی را برد. آقای سیمونز بسیار مضطرب بود. با از بین رفتن شهرتش به عنوان بازیکن چکرز، چهره او بسیار سرخ شد. او گفت: «گیج کن، من ۷۰ سنت تمام شده‌ام.

به شما فرصتی برای به دست آوردن یکنواختی بدهید. اگر جلوتر بودم آن را به شما می دادم.» کاپیتان گفت: «چرا، مطمئناً، اما چکرز بسیار خسته کننده است. راه دیگری برای شما مناسب است؟ بیایید یک دسته کارت داشته باشیم و چند دست بازی کنیم تا زمانی که یکنواخت شوید.” آقای سیمونز گفت: به هر حال. کلاهش پشت سرش بود.

چشمان آبی روشن او پلک می زد و تا حدودی ناپایدار بود. کراوات خالدار قرمز و سبزش تقریبا زیر یک گوشش بود. با کیف فرش مشکی در بغلش نشسته بود و شلوار چکش‌دارش تا نیمه‌اش تا زانو کشیده شده بود. کاپیتان به آرامی با خود گفت: «آه، چه، آیا من سزاوار این بوده ام که این مانا در بیابان بر من نازل شود.

سالن زیبایی حنا تهرانپارس : این چیز خوب در دستان من می افتد که گویی چرب شده است. این ضربه محکم و نرم بزرگ بدون موج به سمت من می آید. خیلی خوب است که واقعیت داشته باشد.» کاپیتان زنگ کوچکی زد و پیشخدمت یک دسته کارت آورد. کاپیتان گفت: “بیایید اسمش را بگذاریم پوکر.” آقای سیمونز از جایش بلند شد.

او به شدت گفت: “این یک بازی قمار است.” “من قمارباز نیستم.” کاپیتان با وقار ناگهانی و اخم کوچکی گفت: “من هم نیستم، آقای سیمونز.” “بازی پوکر برای سهام بی اهمیت بین آقایان در محافلی که من در آن جا نقل مکان کرده ام و هر موسسه ای کاملاً مجاز است.” آقای سیمونز گفت: «اوه، همه چیز را به هم ریخته، من هیچ منظوری نداشتم.

من مقداری در مزرعه با پسران شب ها برای دانه های ذرت بازی کرده ام. آنها را کنار بگذارید.» داستان قدیمی شاهین و کبوتر به قدری گفته شده است که جزئیات آن خسته کننده است. از سهام ۱۰ سنت آنها به ۵۰ سنت و یک دلار افزایش یافت. البته آقای سیمونز برنده شد. او کیف مهره ای را از کیفش بیرون آورده بود و از آن مقداری دلار نقره و بعداً ۲۵ دلار اسکناس برداشته بود.

یک بار بسته ای را از کیسه فرش که با نخ بسته شده بود بالا آورد و به ناخدا چشمکی زد. او گفت: “این نهصد است.” کاپیتان گاهی اوقات یک گلدان می برد، اما قسمت عمده پول نصیب آقای سیمونز می شد که خوشحال اما دلسوز بود. با خوشحالی، اما غلیظ گفت: «شانس نیستی». او به طور قابل توجهی تحت تأثیر آبجی که نوشیده بود، به همه ظاهر بود.

کاپیتان نگران و مضطرب به نظر می رسید. او با حالتی بداخلاق گفت: «تقریباً تمام پول خرج من همین است. «من می‌گویم، سیمونز، محدودیت‌ها را بردارید و به یک فلر فرصت دهید تا به یک اندازه برسد.» “آن چیست؟” از آقای سیمونز پرسید. “منظورت این است که هر مقداری که ما بخواهیم شرط بندی کنیم؟” “آره.” آقای سیمونز گفت: «بگذار برویم. «شای، آبجوی زیس (هیک) من را کوتاه‌تر کن.» به نظر می‌رسید.

که آقای سیمونز بازی خیلی شل و ولایی انجام می‌دهد و شانس او ​​شروع به رها کردن او کرد. او بخش بزرگی از بردهای خود را با یک آس کامل از دست داد و چندین دست خوب شکست خورد.

سالن زیبایی حنا تهرانپارس : مدتی بعد مخملش از بین رفت و دست بعدی تمام سرمایه کوچکش را از دست داد. او عمیقاً برافروخته شد و چشمان گرد و روشنش با خیره ای هیجان زده می درخشید.