سالن های زیبایی هدیش مال

سالن های زیبایی هدیش مال : سال نو زنانه است. شکی نیست جز اینکه دنیا از نظر جنسیت زمان به شدت در هم آمیخته است. و باز هم، سال نو آغازگر کروبی با چشمانی پر از شادی های نبوی نیست، بلکه یک دونده تیره و تار و باستانی است که با خنده ای گیج آلود به حضور ما بال می زند و برای آن مناسبت جوان شده است. ما در برابر همین افسون ها سجده کرده ایم.

رنگ مو : ما ماه‌های زیادی پیش در همان گوش‌ها هیچ چیز نرمی را زمزمه کرده‌ایم. ما آن گونه‌های رنگ‌شده و پودر شده را در زمان‌های گذشته، زمانی که با شکوفه‌های دمگلی جوانی می‌درخشیدند، به آرامی برس کشیده‌ایم.

سالن های زیبایی هدیش مال

سالن های زیبایی هدیش مال : اما بیایید یک بار دیگر توهم عزیز را در آغوش بگیریم. بیایید بگوییم که او مانند صبح طلوع عادلانه و شاداب است و برای خود فصلی از شادی و شادی بی توجه بسازیم.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

کمانچه ها به صدا در می آیند و پسرهای سرگردان آه می کشند. دستت، سال نو شیرین و دلچسب – مواظب آن زانوی روماتیسمی باش – بیا، بگذار آن را در حالی که ناقوس‌های شادی‌بخش اولین حضورت را اعلام می‌کنند – شماره ۱۸۹۶ پا بگذاریم. آخرین روز سال معمولاً به ذخیره‌سازی تا حد امکان از وسایل مناسب برای استفاده در روز بعد برای مقاصد فحش دادن سپری می‌شود.

خیلی راحت‌تر می‌توانیم بدون هیچ‌کاری تصمیم بگیریم، در حالی که مقدار زیادی از آن را داریم. چقدر آسان است در روز سال نو، درست بعد از شام، زمانی که ما پر از تصمیمات خوب و بوقلمون هستیم، زانو بزنیم و صریحاً تأیید کنیم که دیگر هرگز به غذا دست نخواهیم داد. مردی که در صبح سال نوی شاد، لرزان از ترس روی میز وسط می ایستد.

در حالی که مارها و مارمولک ها با شادی روی زمین مخفیانه بازی می کنند، هیچ مشکلی در فحش دادن به کاسه درخشان پیدا نمی کند. طعم قهوه ای تیره و مسی پرچ شده همراه با چیزی است که در حرفه پزشکی به عنوان زبان سال نو شناخته می شود، انگیزه بزرگی برای اصلاح است. سیگار زیبای آژیر مانند و هدیه کریسمس که تماشای آن بسیار منصفانه است.

وقتی روشن می‌شود مانند افعی تبدیل می‌شود و ما را می‌گیرد تا برای همیشه از لیدی نیکوتین من بیزار شویم. وقتی سعی می‌کنیم روی کوسن دونده سرخ‌رنگ اولیه بنشینیم، بالشتک صندلی گهواره‌ای دست‌دوزی‌شده که عمه دخترمان به ما هدیه کرده و روی مهره‌های نخاعی‌مان روی زمین می‌لغزیم، احساس می‌کنیم که در خون خود زانو می‌زنیم و خنجر بین خودمان قرار دارد.

دندان و به بهشت ​​قسم که دیگر هرگز ننشینی. وقتی با کراوات‌هایی که همسرمان به ما هدیه کرده به خیابان‌ها می‌رویم، و ولگرد گوشه‌ای می‌گوید: «ها، ها» و روزنامه‌فروش می‌پرسد: «این چیست؟» آیا جای تعجب است که ما به عنوان دشمن انسان، عادت کراوات را نفرین کنیم و در صبح سال نو قسم بخوریم که برای همیشه از آن چشم پوشی کنیم.

وقتی خداحافظی می‌کنیم و با دندان‌های به هم فشرده وارد پیراهنی می‌شویم که دستان زیبای شریکمان با اندوه برایمان ساخته است، و یقه‌اش را محکم‌تر از یقه‌ای که هری هیوارد فقید پوشیده بود، می‌یابیم و دم آن را بیشتر می‌بینیم. مغرضانه از یک سرمقاله پوپولیستی، و سینه در امواج موزون که بر سینه مردانه ما مانند پولونزی روی آشپز رنگی در روز رهایی، و آستین هایی که زمین را در حالی که راه می رویم.

می کشند، می گویند: «خیلی خوب است، عزیزم- همان چیزی که من می‌خواستم، چه شگفت‌انگیز است که با به صدا درآمدن ناقوس‌های سال نو، با خداوند ابراهیم و یعقوب سوگند یاد می‌کنیم، دیگر هرگز لباسی را بپوشیم که توسط آن بخش از ساکنان زمین که روی زمین نشسته‌اند تا بپوشند.

سالن های زیبایی هدیش مال : روی کفش‌هایش، و نیم تنه مردانه را به‌عنوان یک سبد زباله برای روکش‌های باقی‌مانده AA و الگوهای ناهماهنگ در نظر می‌گیرد؟ چیزهای زیادی وجود دارد که ما در روز سال نو از آنها لذت می بریم. هنگام قدم زدن بی‌هدف در خیابان‌های هیوستون در آخرین عصر سال ۱۸۹۵، مناظر و صداهای کوچک خود را مخدوش می‌کنند و روح زمان را آشکار می‌کنند.

زیرا ضربان‌های کوچک نبض نشان دهنده لحن کلی سیستم انسانی است. ساعت نزدیک به ۶ است و جمعیت پر جنب و جوشی در پیاده روها حرکت می کنند. اینجا یک دختر مغازه‌دار کوچولوی دوست‌داشتنی می‌آید که مثل یک بشقاب مد، مرتب و آراسته است. کلاه بزرگش تکان می‌خورد، و پاشنه‌های چکمه کوچکش صدایی شاد روی پیاده‌رو می‌کوبید.

او سرحال و پر از زندگی و سرگرمی، سرحال و شاد در راه شام ​​حرکت می کند. چشمان درخشان او در حین عبور، نگاه های جانبی به شیشه های جواهرفروش می اندازد. روزی او امیدوار است یکی از آن الماس های درخشان را روی انگشت سفیدش ببیند. لب‌هایش به شکل یک لبخند معنادار خمیده می‌شوند.

او به مرد خوش‌تیپ و خوش‌پوشی فکر می‌کند که ظاهراً برای خرید اجناسش به پیشخوان او در فروشگاه بزرگ می‌آید. چقدر او بزرگ است و چه چشمان شیوا و چه سبیل های دوست داشتنی! نام او را نمی داند؛ اما، خوب، او می داند که او کمی به کالاهایی که می فروشد اهمیت می دهد.

چقدر صدایش آرام است که قیمت این و آن را می پرسد و با چه حس عاشقانه ای می گوید اگر ابرها به اندازه کافی جمع شوند حتما باران خواهیم داشت! او تعجب می کند که او اکنون کجاست. او به گوشه ای می چرخد ​​و رو در رو با او ملاقات می کند. کمی جیغ می کشد و بعد صورتش سفت می شود و زرق و برق سردی به چشمش می آید.

روی بازوی او یک سبد بزرگ بازار است که از آن پاهای سرد و ناامید بوقلمون بیرون زده است که روح از آن پر شده است. دو یاردی دنباله کرفس پشت سرش. سبزی شلغم، گل کلم و سیب زمینی زرد که گفته می شود روی بازوی او لانه می کند. روی پیشانی او سردرگمی است. در صورت او پرچم های قرمز رنگ یک عذاب وجدان آویزان شده است.

سالن های زیبایی هدیش مال : در چشمان عاشقانه‌اش، او داستان یک بندکت را می‌خواند. با دست او پسر کوچولوی سرد دماغ اما غیرقابل انکار را هدایت می کند. او سر جذاب خود را تا زاویه ای مبهم بالا می برد، یک کلمه “متاهل” را به خود می آورد.

و رفته است او جسد لنگی و غمگین بوقلمون را به طرف دیگر تکان می دهد، پسر کوچولوی سرد دماغ را حدود پنج فوتی در هوا می رباید و عهد می بندد که دیگر در سال شاد ۱۸۹۶ به بازار نخواهد رفت. شب سال نو است.