سالن ارایش گل ارا در تهرانپارس

سالن ارایش گل ارا در تهرانپارس : دشمنان آن‌ها با دیدن سلاح‌ها و عزم سرسختانه فراریان برای ایستادگی ، «خون بریزند، بکشند یا بمیرند» به جای «برده شدن»، بسیار محتاطانه «به آن سوی جاده بیفتند. حداقل چهار نفر از پیروزمندان را در مسیر خود قرار داده اند. در این لحظه چهار نفر در کالسکه دو نفر سوار بر اسب را از دست دادند.

رنگ مو : بلافاصله پس از جدایی صدای تیراندازی شنیدند، اما نتیجه آن چه بود، نمی دانستند. اما ترسیدند که همراهانشان دستگیر شده باشند. پاراگراف زیر که اندکی بعد از یک مقاله جنوبی گرفته شده است، در مورد سرنوشت این دو جای هیچ تردیدی باقی نمی گذارد. گلیف فراری شش برده فراری از ویرجینیا در روز کریسمس در خط مریلند، نزدیک میل هود دستگیر شدند.

سالن ارایش گل ارا در تهرانپارس

سالن ارایش گل ارا در تهرانپارس : اما پس از یک درگیری شدید، چهار تن از آنها فرار کردند و از آن زمان تاکنون خبری از آنها نیست. آنها از شهرستان های و آمده بودند. اگرچه آن چهار نفری که موفق شدند، «دعوای شدید» ندیدند، اما بی‌معقول نیست که فرض کنیم دعوا در کار بوده است. اما تا زمانی که تعداد فراریان به جای شش نفر به دو نفر کاهش یافت.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

به همان اندازه که برده‌داران و برده‌گیران جوانمرد بودند، ارزش زندگی گرانبهای خود و خطر ترسناک تلاش برای دستگیری را می‌دانستند، وقتی تعداد آنها برابر بود. طرف در کالسکه پس از درگیری با شادی به راه خود ادامه داد. مردان جوان، یک شب سرد، وقتی مجبور شدند در جنگل و برف استراحت کنند، بیهوده تلاش کردند.

تا با دراز کشیدن روی پاهای همراهان زنشان یخ نزند. اما یخبندان بی رحم بود و آنها را به شدت گاز گرفت، همانطور که پاهای آنها به وضوح نشان می داد. گزارش ناهماهنگ زیر از بازرس فردریک بلافاصله پس از وقوع این رویداد.

قطع شد: «شش برده، چهار مرد و دو زن، فراری از ویرجینیا، با همراه داشتن دو واگن فنری و چهار اسب، در روز کریسمس به میل هود، در راه‌آهن بالتیمور و اوهایو، نزدیک خط تقسیم بین شهرستان‌های فردریک و کارول آمدند.

بعد از غذا دادن به حیواناتشان، یکی از آنها به آقای دیکسون گفت که از کجا آمده اند؛ او با این باور که آنها فراری هستند، زنگ خطر را به صدا درآورد و حدود هشت یا ده نفر دور هم جمع شدند تا آنها را دستگیر کنند.

اما سیاهپوستان در حال کشیدن هفت تیر و چاقو باوی بودند. مهاجمان خود را از خود دور نگه داشتند تا اینکه پنج نفر از طرفین موفق به فرار در یکی از واگن ها شدند و در حالی که آخرین نفر برای فرار بر روی اسب می پرید.

به سمت او شلیک شد و بار در قسمت کوچکی از پشت وارد شد. می‌گوید که او متعلق به چارلز دبلیو سیمپسون، اسق، از شهرستان فاوکیر، ویرجینیا است و عصر قبل با دیگران فرار کرد.

این گزارش از ، در حالی که کاملاً صحیح نیست، ظاهراً مربوط به فراریانی است که در بالا توضیح داده شد. علت مرتکب چنین اشتباهات فاحشی از سوی خبرنگار را می توان به این دلیل دانست که موضع جسورانه فراریان آنقدر گیج کننده و نگران کننده بود که «ضاربان» در شرایط مناسبی برای اظهار نظر صحیح نبودند.

سالن ارایش گل ارا در تهرانپارس : با این وجود، گزارش ممتحن با سایر سوابق حفظ شد، و در اینجا برای آنچه ارزش دارد، ارائه شده است. این پیروزها به صورت جداگانه در پرونده به این ترتیب ذکر شده بودند: بارنابی متعلق به ویلیام راجرز بود، یک کشاورز، که یک “برده دار معتدل” در نظر گرفته می شد، اگرچه در اواخر “معتاد به بی اعتدالی” بود.

او صاحب حدود یک دوجین سر برده بود و علاوه بر آن یک زن و دو فرزند داشت. شانس بارنابی برای ایجاد “تغییر” اضافی برای خود هرگز مطلوب نبود. گاهی اوقات از “شب ها” او موفق به کسب “کوچک” می شود. او را وادار به فرار کردند زیرا “می خواست با عرق پیشانی خود زندگی کند” و معتقد بود که همه انسان ها باید چنین زندگی کنند.

این تنها دلیلی بود که او برای فرار بیان کرد. مری الیزابت متعلق به تاونسند مک وی (همانطور یک کشاورز) بود، و از نظر مری، او “شدید” بود، اما او اضافه کرد، “همسرش او را چنین کرده است.” مک وی حدود بیست و پنج برده داشت. “او به سختی به آنها اجازه صحبت می داد – به آنها اجازه نمی داد جوجه پرورش دهند.” بقیه را باید تا آنجا که می توانست به دست آورد.

گاهی اوقات مک وی برده می فروخت – سال گذشته او دو برده را فروخت. مریم گفت که نمی تواند چیز خوبی از معشوقه اش بگوید. در مقابل، او اعلام کرد که معشوقه‌اش “نه رحم می‌دانست و نه لطفی نشان می‌داد.” به خاطر همین «روح سلطه جو» بود که مریم مجبور به فرار شد. او گفت که فرانک متعلق به لوتر سالیوان، “بدترین مرد ویرجینیا” بود.

او با مردمش تا آنجا که می توانست از هر نظر بد رفتار می کرد. فرانک اضافه کرد: «سالیوان برده‌ها را کم می‌کرد و آنها را برای ذخیره غذا و ثروتمند شدن کم می‌کرد» و «می‌فروخت و شلاق می‌زد» و غیره. طبق اطلاعات فرانک، او حدود بیست و پنج سر فروخته بود. او مادرم و دو فرزندش را حدود چهار سال قبل به جورجیا فروخت. اما انگیزه‌ای که فرانک را به پرواز عجله کرد.

کار او با این نگرانی بود که اربابش «بستانکاران بسیار سنگینی دارد که ممکن است هر لحظه به سراغش بیایند». بنابراین فرانک می خواست زمانی که این نجیب زاده ها باید به آنجا بروند از خانه در کانادا باشد. فرانک گفت، مادر بیچاره من اغلب توسط استاد شلاق خورده است. در مورد معشوقه اش، او گفت که او “به طور قابل تحملی خوب است.” آن وود نیز متعلق به مک وی بود و خواهر الیزابت بود.

آن به طور کامل از بیانیه خواهرش الیزابت در مورد احترام به شخصیت استادش حمایت کرد. چهار نفر فوق، همگی جوان و محتمل بودند. بارنابی بیست و شش ساله، ملاط، جثه متوسط ​​و باهوش بود.

همسرش حدوداً بیست و چهار ساله بود، کاملاً تیره، خوش قیافه و ظاهری دلنشین. فرانک بیست و پنج ساله، ملاط ​​و بسیار باهوش بود. ان بیست و دو ساله، خوش قیافه و باهوش بود.

سالن ارایش گل ارا در تهرانپارس : پس از برآورده شدن خواسته های فوری آنها توسط کمیته هوشیاری، و پس از بهبودی جزئی از سفر سخت و غیره، آنها به کمیته هوشیاری در نیویورک فرستاده شدند.