سالن آرایش طلا

سالن آرایش طلا : استفان از آنجایی که جوانی موعود بود، با جدیت به او توصیه شد که ذهن خود را در جستجوی آموزش به کار گیرد و از هر تلاش ممکن برای بالا بردن خود در مقیاس مردانگی، اخلاقی، مذهبی و فکری استفاده کند. و به نظر می رسید که او در پندهایی که بدین ترتیب با ذوق زده می شود نوشیدند. پس از جذب و انجام کلیه هماهنگی‌های لازم برای آسایش و عبور وی به کانادا، به نحو مقتضی اعزام شد.

رنگ مو : کمیته گفت: “یک برده بیشتر منهای برده دیگری است که حداقل ۱۲۰۰ دلار ارزش دارد، که جای خوشحالی دارد.” پدر و مادر استفان مرده بودند. یکی از برادران تنها خویشاوند نزدیکی بود که او را در زنجیر رها کرد. چارلز براون حدوداً بیست و پنج ساله بود، کاملاً سیاه‌پوست بود و نشانه‌هایی از استفاده سخت داشت، اگرچه ظاهر تنومند و دلچسب او را برای یک تاجر بسیار مطلوب می‌کرد.

سالن آرایش طلا

سالن آرایش طلا : او از دست ویلیام ویلینگ، از سندی هوک، دکتر فرار کرد. او از استادش به عنوان یک “مرد بسیار بد” صحبت کرد که “همیشه دعوا می کرد” و “می نوشد، فحش می داد و دروغ می گفت.” تنها به این دلیل که او “هرگز چیزی برای کارش بدست نیاورد” ترک کرد. هنگام عزیمت به کانادا، از او خواسته شد تا با مادر و سه برادرش که همگی زیر یوغ بودند خداحافظی کند.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

استادش را چنین توصیف می کند – صورتش دراز، استخوان گونه‌های بلند، قد متوسط ​​و حدود بیست و شش سال سن داشت.» با این نمونه انسانیت، چارلز بسیار ناراضی بود و تصمیم خود را گرفت که یک روز بیشتر از آن که بتواند با خیال راحت به سمت شمال حرکت کند، بارهای بردگی را تحمل نکند. و در تلاش برای رسیدن به کانادا، کاملاً مایل بود که رنج های زیادی را متحمل شود.

بنابراین اولین فرصتی که چارلز به دست آورد، شروع کرد و پراویدنس به تصمیم او لبخند زد. او خود را مسافری شاد در جاده راه آهن زیرزمینی می‌دید، که رایگان سرگرم می‌شد، و توجه شرکت را در طول خط تا قلمرو بی‌حد و مرز آزاد اعلیحضرت بریتانیا در کانادا جلب می‌کرد. درست است، فکر مادر و برادرانش، که در زندان رها شده بودند، تا حد زیادی شادی او را خدشه دار کرد.

همانطور که کمیته نیز چنین کرد، هنوز کمیته احساس می کرد که چارلز آزادی خود را با افتخار به دست آورده است، و در همان زمان، اربابش را ترک کرده است. یک مرد فقیرتر، اگر نه یک مرد عاقل تر، حداقل ۱۲۰۰ دلار. چارلز هنری مرد جوانی خوش‌قیافه بود، فقط بیست سال داشت و به نظر می‌رسید که دارای حس طبیعی دو برابری بود که برای مراقبت از خود لازم بود.

جان وبستر از سندی هوک، مدعی زمان، بدن و ذهن چارلز شد و این همان چیزی بود که چارلز را ناراضی کرد. او که تحصیل نکرده بود، آنقدر عاقل بود که نمی توانست باور کند که وبستر برای مردانگی اش حق خدادادی دارد. در نتیجه، او به این دلیل رفت که استادش «رفتار درستی با او نکرد». وبستر مردی قد بلند، با سبیل های سیاه درشت، حدودا چهل ساله بود و صاحب دو خواهر چارلز بود.

چارلز برای سرنوشت خواهرانش متاسف بود، اما اگر می ماند نمی توانست به آنها کمک کند. با ماندن در پوشیدن یوغ، او احساس کرد که ترجیح می دهد آن را بدتر کند به جای بهتر شدن برای همه افراد مرتبط. لوتر دورسی حدوداً نوزده ساله است، نسبتاً باهوش، سیاهپوست، خوش ساخت و حساب شده برای یک کانادایی. از او خواسته شد که صرفاً از میل به ” آزادی ” فرار کند.

از همسایگی فرار کرد. این شرینر به عنوان “مردی درشت اندام، با ظاهری عبوس، دهان بزرگ و غیره” توصیف می شد. “و عضو کلیسای اصلاح‌شده آلمان بود. قسم نخور، هر چند ممکن است، او خیلی بد بود. لوتر یکی از اعضای کلیسای متدیست در جونز هیل بود. پدرش را در زنجیر رها کرد. مادرش سال‌ها پیش، زمانی که او فقط یک پسر بود.

عاقلانه به کانادا فرار کرده بود. در آن زمان او کجا بود، او نمی توانست بگوید، اما امیدوار بود که او را در کانادا ملاقات کند. ورود از ریچموند. جرمیا دبلیو اسمیت و همسر جولیا. ریچموند شهری بود که به دلیل فعالیت و تجارت در تجارت برده مشهور بود. چندین قلم برده و زندان دائماً برای تطبیق تجارت نگهداری می شد.

سالن آرایش طلا : و حراج های برده در ریچموند به همان اندازه رایج بود که حراجی های لباس در فیلادلفیا. با وجود این واقعیت، اگرچه عجیب به نظر می رسد، جاده راه آهن زیرزمینی تعداد زیادی از مسافران را از ریچموند، پترزبورگ و نورفولک به ارمغان آورد، و تعداد کمی از آنها به اندازه یک مو از بلوک حراج زندگی می کردند.

بسیاری از کسانی که از این محلات بودند از باهوش ترین و محترم ترین بردگان در جنوب بودند، و به جز در مواقعی که از یک فاجعه بزرگی که در جاده رخ داده بود، ناامید می شدند، مثلاً زمانی که برخی از ناخداها یا هادی دوستانه در کمک به فراریان کشف می شدند. بسیاری از بنده های متفکر روزانه مانور می دادند و به دنبال فرصت هایی برای فرار یا کمک به دوستان خود بودند.

این وضعیت البته باعث شد که خون طبیعی داغ ویرجینیاها نسبتاً بجوشد. آنها مدتها و با صدای بلند در مورد وضعیت رضایت و شادی بردگان موعظه کرده بودند – که هدف اصلی مرد سیاهپوست پرستش و خدمت به مرد سفیدپوست بود، با شادی و لذت، با تمایل و اطاعت بیشتر از آنچه انتظار می رود. برای خدمت به خالق خود بنابراین، برده‌داران از پاسخگویی به میل غیرطبیعی برده‌ها برای فرار به شمال، جایی که آنها تأیید می‌کردند.

که در آزادی بسیار کمتر از دستان کسانی که این چنین «مهربان و متحمل هستند» خوشحال می‌شدند. آنها.” علیرغم همه اینها، هر روز تمایل بردگان باهوش تر به بی اعتمادی به اظهارات اربابان خود، به ویژه هنگامی که آنها علیه شمال صحبت می کردند، افزایش می یافت. به عنوان مثال، اگر از ارباب شنیده می شد که به بوستون نفرین می کند.

سالن آرایش طلا : برده راضی می شد که بوستون همان جایی است که او دوست دارد به آنجا برود. یا اگر ارباب به برده می گفت که سیاهان کانادا صدها نفر در حال یخ زدن و گرسنگی هستند.

امید او برای تلاش برای رسیدن به کانادا ده برابر قوی تر می شد. او حاضر بود تمام گرسنگی و یخ زدگی را که کشور تحمل می کرد به خطر بیندازد. اشتیاق او برای یافتن یک رهبر ارکستر تقریباً دردناک می شد.