سالن زیبایی گل بانو خیابان نفت

سالن زیبایی گل بانو خیابان نفت : ژاپنی‌ها اکنون فرصتی برای ارضای کنجکاوی خود از طریق محقق بسیار مطیع ما، کاتب بونجو داشتند. آنها از این فرصت استفاده نامحدود کردند و باعث انزجار و ناراحتی ما شد، در حالی که ما نتوانستیم از آنها در مورد قصد دولت آنها نسبت به ما و حتی اینکه آیا یک کشتی روسی در زمان غیبت ما به ژاپن رسیده است یا خیر، حرفی دریافت نکردیم.

رنگ مو : آزادی ما هر روز اعتقاد ما قوی تر می شد، اینکه چیزی جز رهایی ما از افکار آنها دورتر نیست، بلکه آنها با هر وسیله ای که در توان داشتند تلاش می کردند تا سرنوشت غم انگیز ما را از ما پنهان کنند و به این نتیجه رسیدیم که چیزی برای ما باقی نمانده است. اما پرواز ما با این حال، با اعلام این که به محض شروع هوای خوب باید محل سکونت خود را تغییر دهیم.

سالن زیبایی گل بانو خیابان نفت

سالن زیبایی گل بانو خیابان نفت : از این افکار منحرف شدیم. بر این اساس، در اول آوریل، ما را به خانه‌ای منتقل کردند که کمی دورتر بود و نه دور از ساحل با این حال، این به هیچ وجه آغاز آزادی نهایی ما نبود، بلکه یک حبس طولانی‌تر بود، اگرچه قرار بود در شکل ملایم‌تر و در مکان سالم‌تری باشد. به هر حال، ما به این ترتیب اظهارات فرمانده کل قوا را تفسیر کردیم.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

که اکنون باید به ژاپنی ها به عنوان برادر و هموطن نگاه کنیم. با این حال، آنقدر تمایل چندانی به ادعای رابطه نداشتیم که به طور جدی برای آماده سازی پرواز تلاش کردیم. اولین کاری که انجام دادیم این بود که وضعیت اقامتگاه جدیدمان را بررسی کنیم. ۶۶ خانه ای که اکنون در آن یافتیم، در نزدیکی دروازه جنوبی قلعه، بین دیوار و صخره ای شیب دار قرار داشت که در پای آن شهر قرار داشت.

دور تا دور آن را یک حیاط بزرگ و یک حصار چوبی بلند احاطه کرده بود. حصار دیگری حیاط را به دو قسمت تقسیم می کرد که نزدیک ترین قسمت به خانه برای استفاده خودمان جدا شد. از آنجایی که سه یا چهار درخت در این محوطه وجود داشت، ژاپنی‌ها وقتی به ما از مزایای اقامتگاه جدیدمان اشاره می‌کردند، آن را باغ نامیدند.

اما متوجه شدیم که اگر می‌خواهیم بدون آسیب رساندن به غرورشان کنار بیاییم، باید به حوض آبی که در گوشه ای از آن بود، «دریاچه» و به تلی از گل در این حوض، «جزیره» نامید. این به اصطلاح باغ به وسیله دری کوچک به درگاه دیگر متصل می شد که همیشه بسته بود، مگر زمانی که ناخدای نگهبان از ما دیدن می کرد یا به ما اجازه پیاده روی می دادند.

که اکنون اغلب اتفاق می افتد. دروازه ای که در طول شب با احتیاط بسته می شد، از بارگاه دوم به خیابان منتهی می شد. خانه ما با مشبکی به دو قسمت تقسیم شده بود که در جهت حصاری که دو حیاط را از هم جدا می کرد می گذشت و هر قسمت به یکی از آن ها متصل می شد. در اولی این لشکرها سه اتاق بود.

که با صفحاتی که برای استفاده ما مناسب بود از یکدیگر جدا شده بودند و در دومی سربازانی مسلح به تفنگ، نیزه، شمشیر و خنجر ساکن بودند. به این ترتیب آنها به راحتی می توانستند ما را تماشا کنند و فرمانده آنها عموماً کنار شبکه می نشست و به اتاق های ما نگاه می کرد. یک گالری دور آپارتمان های ما می چرخید.

سالن زیبایی گل بانو خیابان نفت : که از آن می توانستیم به دریا نگاه کنیم، و یک ساحل که روبروی آن قرار داشت. ۶۷ محل سکونت کنونی ما در حقیقت بسیار بهتر از خانه قبلی بود، زیرا اکنون می‌توانستیم حداقل از منظره بهشت ​​لذت ببریم، بدون مزاحمت در حیاط قدم بزنیم و هوای تازه و نسیم خنک را استشمام کنیم. غذای ما نیز بسیار بهبود یافته بود.

با این حال وقتی آمدیم آخرین سخنان فرماندار را تأمل کنیم، نمی دانستیم خوشحال باشیم یا ناراحت. او به ما گفته بود، با ساده ترین عبارت، ژاپنی ها را برادر و هموطن بدانیم، بدون اینکه بخواهد ما را تشویق کند، همانطور که عادت داشت، با امید به بازگشت به سرزمین مادری خود. این چه معنایی می‌تواند داشته باشد.

جز اینکه ما اکنون در ژاپن اقامت داریم و باید در آینده تمام فکر بازگشت به خانه را کنار بگذاریم؟ با این حال، ما اکنون مصمم تر از همیشه بودیم، یا خودمان را به زور آزاد کنیم، یا با ارائه فرصت های مطلوب فرار کنیم. پس از مشورت کامل، تصمیم به پرواز گرفتیم.

به این امید که قبل از اینکه غیبت ما مشخص شود، باید فرصت داشته باشیم تا به کوه‌هایی در شمال جزیره برسیم، جایی که می‌توانیم در آن‌ها پنهان بمانیم تا فرصتی برای توقیف نوعی کشتی در امتداد آن فراهم شود. ساحلی که در آن می توانستیم از جزیره ای به جزیره دیگر سفر کنیم و به نزدیک ترین بندر روسیه برسیم.

پس از این که برنامه‌هایمان را انجام دادیم، اولین کاری که تصمیم گرفتیم انجام دهیم این بود که توجه ژاپنی‌ها را از خود منحرف کنیم، با داشتن رفتاری شاد و بدون شکایت برای فرار از ما. با خوشحالی بزرگ ما موفق بودیم. درست است که سربازانی که نگهبانی می‌دادند، در طول شب در پست‌های خود نمی‌خوابیدند.

اما کمتر از گذشته در مورد ما نگران بودند و دور آتش می‌نشستند، پیپ‌های خود را دود می‌کردند و با بادکش بازی می‌کردند. افسر هنوز هم هر نیمه دور می رفت ۶۸ساعت، با مردان خود، اما او سپس در گوشه ای نشست، و خود را با خواندن سرگرم کرد. در این بین، ما به دنبال این بودیم که چیزهایی را برای خود فراهم کنیم که برای پرواز ما ضروری است.

هر روز مقداری از آب برنج را که غذای همیشگی ما بود کنار می‌گذاریم و پس از خشک کردن آن در طول شب، در کیسه‌هایی که به کمربند یا زیر بغل می‌بستیم، می‌گذاشتیم.

یک روز، در حالی که در خارج از شهر قدم می زدیم، یکی از ملوان ها یک فولاد آتشین پیدا کرد. فوراً پایش را روی آن گذاشت و به بهانه بالا کشیدن جوراب خود خم شد و آن را در جیبش گذاشت.

سالن زیبایی گل بانو خیابان نفت : چند سنگ چخماق از خدمتکارانمان دزدیدیم و با سوزاندن یک پیراهن کهنه چوب درست کردیم. یک ضرب المثل قدیمی می گوید: «ضرورت مادر اختراع است»، که در مورد ما صادقانه صحبت می کرد.

زیرا با پشتکار خستگی ناپذیر موفق به ساختن قطب نما شدیم، که البته ناقص بود، اما به هر هدفی پاسخ می داد. پس از التماس‌های فراوان، به بهانه اینکه لباس‌هایمان را تعمیر می‌کنیم، چند سوزن از خدمتکارانمان تهیه کردیم.