سالن آرایش فرخنده

سالن آرایش فرخنده : درست همان کاری که سال ها پیش زمانی که پسری پابرهنه بود و با قلاب مینا ماهیگیری می کرد، انجام داده بود. همسرش چگونه از او پذیرایی می کند و او چه می تواند به او بگوید؟ خوب، او حقیقت را به او می گفت، فقط همین بود، و از شانس استفاده می کرد. برخاست و از جاده بالا رفت تا روبروی دروازه خودش. چقدر حیاط به نظرش آشنا می آمد! مسیر شنی بود.

رنگ مو : که از دروازه به در منتهی می شد، و گلهای بعدی، ستاره ها و گل محمدی، از هر طرف شکوفه داشتند، درست مانند زمانی که او در سال ۱۸۶۱ رفت. و این همه نیروبخش بود. دروازه را باز کرد و به سمت خانه رفت و همین که دستش را به سمت گیره در رساند، در باز شد و زنی که موهایش خاکستری شده بود.

سالن آرایش فرخنده

سالن آرایش فرخنده : دستانش را به گردنش انداخت و او را به داخل کشاند و گریان تعجب “اوه جان!” زنی دیگر با چهره ای عادل و متانت بود که ابتدا او را نشناخت، اما او را بوسید و او را پدر خواند. از اتفاقات دیگری در این جلسه نمی دانم. ملاقات مجدد حداقل خوب بود و جان اپلمن مرد بسیار خوشحالی بود. اما مراحل عملی زندگی در اثبات خود سریع است.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

طولی نکشید که جان اپلمن متوجه مشکلی شد که باید با آن روبرو شود. در مزرعه یک وام مسکن تقریباً به مبلغ یازده صد دلار وجود داشت، و او فقط حدود سیصد دلار در اختیار داشت. سرمایه‌دار زیرک‌تر از آن‌چه می‌دانست چگونه می‌توان وام مسکن را تمدید کرد، یا آن را با ساختن وام مسکن جدید در جای دیگری برداشت.

زیرا مزرعه چندین برابر مبلغ مورد نیاز ارزش داشت. اما اپلمن یک سرمایه گذار نبود. بار اضطرابی که بر دوش زن و دخترش بود اکنون بر دوش او فرود آمده بود. او فکر می کرد و نگران بود تا اینکه ساعت اعدام را فقط پنج روز تعطیل دید، بدون هیچ چشم انداز معقولی برای نجات خود. او در مزارع پرسه می زد، نقشه و برنامه ریزی مبهم، اما بی هدف. یک روز کنار نهر ایستاد و با غیبت به دامنه تپه خیره شد.

چیزی در مورد دامنه تپه، برخی ایده‌ها، شاید منظره بوته‌ای که در دوران کودکی‌اش گل‌ها را جمع کرده بود، حافظه‌اش را به کار انداخته بود و ماجرای غار و چیزهایی که داشت بر او می‌تابید. وقتی او به ارتش رفت آنجا را پنهان کرد. او به دنبال ورودی غار گشت، اما هیچ کدام را ندید. موضوع شروع به جلب توجه او کرد. اینکه چرا ورودی قابل مشاهده نبود به راحتی توضیح داده شد.

خاک رس با باران های بهاری از مزرعه کشت شده بالا سرازیر شده بود و به تدریج از پایین تپه کوچک به سمت بالا می آمد تا اینکه روزنه کاملاً پنهان شد. این رسوب رس، شاید یک پا در عمق، تقریباً به قله انحراف خفیف می رسید. اپلمن شروع به حدس و گمان در مورد اینکه غار ممکن است کجا باشد، کرد و کنجکاوی او چنان بر او افزوده شد که تصمیم گرفت یاد بگیرد.

او یک میله آبی ساحلی تنومند را برید و یکی از آن را تیز کرد و تا آنجا که می‌توانست تخمین زد که غار کوچک کجا بوده است، در قطب آزمایشی خود فرو برد. تقریباً نیم دوجین سرمایه گذاری برای رسیدن به هدف او لازم بود. غار را پیدا کرد، سپس به انبار رفت و بیل را محکم کرد و برگشت تا کمی کندن کند. او شروع به احساس علاقه به سرنوشت آن دو بشکه ویسکی کرده بود.

سالن آرایش فرخنده : ایجاد یک ورودی به غار کار سختی نبود، و در عرض یک ساعت از زمانی که او شروع به حفاری کرد اپلمن داخل آن بود و به کمک فانوسی که آورده بود، اشیا را بررسی می کرد. او شگفت زده شد. ظاهراً کسی جز خودش هرگز وارد غار نشده بود. همه چیز خشک و تمیز بود، و دو بشکه ظاهراً همان طور که سی سال پیش آنها را رها کرده بود، ایستاده بودند.

او تصمیم گرفت که آنها باید خالی باشند، که محتویات آنها باید مدتهاست که تبخیر شده باشد. اما وقتی سعی کرد یکی از آنها را به سمت خود کج کند، متوجه شد که آن بسیار سنگین است. او در آن روز آزمایش بیشتری انجام داد و بالای یکی از بشکه ها را سوراخ کرد و در نتیجه عطری پدیدار شد که در مقایسه با آن، به نظر یک قاضی مشروب خوب، همه عطرهای عربی بلست بی ارزش خواهند بود.

او عمق محتویات باقی مانده را اندازه گیری کرد و متوجه شد که هر بشکه بیش از دو سوم پر است. سپس اسبی را به یک کالسکه سوار کرد و به شهر رفت – به همان کارخانه تقطیر که در دهه پنجاه آخر آن بشکه ها را خریده بود، رفت. تقطیر آن زمان از دنیا رفته بود و پسرش به جای او سلطنت کرد – جوانی که بشکه ها را با علامت های گچی قرمز تزئین کرده بود.

اپلمن داستان خود را برای او که اکنون یک تاجر مشتاق و میانسال است تعریف کرد. تقطیر کننده عمیقاً علاقه مند بود، اما ناباور بود. او گفت: “من با شما رانندگی خواهم کرد.” و در اواخر بعد از ظهر آن دو مرد از غار بازدید کردند. بازدید کوتاهی بود. به محض اینکه تقطیر کننده آن تابلوهای هیروگلیف خفن را روی بشکه ها مشاهده کرد، فریاد شادی بر زبان آورد.

خاطره آن بعدازظهر سال‌ها پیش و بهره‌برداری پسرانه‌اش در دکوراسیون به او بازگشت. او بینی خود را به طور قانونی به سوراخ مارپیچ در بالای بشکه کشید. او مقدار ارواح را در هر کدام تخمین زد. او گفت: «باور نمی‌کردم، اگر آن را ندیده بودم. به این دلیل است که بشکه‌ها را لاک زدی. این باعث شد که تبخیر کند شود.

سالن آرایش فرخنده : من به ازای هر گالن آن بیست دلار به شما می‌دهم. ” جان اپلمن گفت: “من آن را خواهم گرفت.” در آن دو بشکه فقط هفتاد و شش گالن ویسکی وجود داشت که از نظر کیفیت عملاً هیچ چیز دیگری در این قاره وجود نداشت. حداقل اینطور است که تقطیر کننده قسم خورد. بیست ضربدر هفتاد و شش دلار، هزار و پانصد و بیست دلار است.