آرایش عروس در آرایشگاه زنانه

آرایش عروس در آرایشگاه زنانه : دست شما را برای مدت قابل توجهی به آرامی در داخل دست خود نگه می دارد. موقعیت نسبتاً عجیبی که هنگام دست دادن می گیرد. شانه راست بلند شد. به نظر می رسد (اگرچه من احساس می کردم که او از این اثر بی خبر است) تا حدودی شبیه ژستی است که یک نقاش ممکن است مدل خود را در زمانی که می خواهد با دست دادن او را نقاشی کند قرار دهد.

رنگ مو : خیلی پدرانه روی ما خم شد. گفت، بله، بله، او نامه های ما را زمانی که در جنوب بود دریافت کرده بود. این کاملاً اشتباه بود، زیرا ما هیچ نامه ای برای او ننوشته بودیم. اما نیت مهربان او کاملاً غیرقابل انکار بود. IV منشی سناتور نیو، در اتاقش در طبقه دوم ساختمان اداری سنا، در حال باز کردن یک جعبه چوبی بود که از طریق پست آمده بود.

آرایش عروس در آرایشگاه زنانه

آرایش عروس در آرایشگاه زنانه : خیر؛ او دقیقاً این جعبه را هم باز نمی کرد. مشکوک به آن نگاه می کرد و با احتیاط آن را از این طرف به آن سو می انداخت. او با ترس گفت: “احساس می کنم مار است.” “نرم، زندهوزن در آنجا باور نمی کنم بازش کنم می بینید، که نشان دهنده تمبرها است، “آن هم از هند است.” اما چرا کسی به سناتور نیو یک مار می فرستد؟ از دوستم پرسید آقای وینتر پاسخ داد: “خدایا مهربانم! ما چیزهای زیادی مانند مارها عجیب و غریب به دست می آوریم.” او با نگاهی به اطراف گفت: “من حدس می‌زنم که سناتور باید خیلی زود وارد شود.” او افزود: “مردم زیادی وارد می شوند” و ادامه داد: “این یک چیز قابل توجه است. به نظر می رسد بازدیدکنندگان نوعی دانش روانی از زمان حضور سناتور دارند.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

همین راه در ایندیاناپولیس، ما همیشه می توانیم بگوییم که تام تاگارت چه زمانی خواهد بود. احتمالاً به زودی از فرنچ لیک برمی‌گشت – بسیاری از مردم (که نمی‌توانستند از او چیزی بشنوند) به دنبال او در خانه دنیزن می‌گردند.” یکی مشاهده کرد: “همه همیشه حداقل سالی یک بار به واشنگتن می آیند.” همه آمریکایی ها، به هر حال، می توان گفت که به دنبال شهر هستند، احتمالاً این کار را انجام می دهند.

و در میان اهالی ایالات متحده که معمولاً در جاهای دیگر چنین انبوهی دیده نمی‌شوند، مطمئناً می‌توان هندی‌ها، مورمون‌ها، پورتوریکایی‌ها، کهنه سربازان جنگ داخلی، مربیان، هشت‌سالگی‌ها، گیاه‌خواران، ویرجینیایی‌ها، کریول‌ها، کشیش‌ها، حق‌خوان‌ها، ماه عسل، خاله ها، خانم های خوش اندام با طرح کلی عجیب، مردمی با گذشته بسیار ساده و تعداد قابل توجهی از آقایان که هنوز به کراوات های سفید “چمنی”، پیراهن های جوشانده و “کفش های کنگره” چسبیده اند.

همچنین، البته، آن جماعت عظیم مردمی که در واشنگتن چیزی «می خواهند». “این اطراف دنبال چی میگردی؟” سخنی که معمولاً در لابی هتل شنیده می شود. اما شهرهای دیگر آمریکا نیز وجود دارند که «همه» به آن‌ها می‌روند، حالا یا آن زمان، اگرچه بازدیدکنندگان شاید چندان قابل تشخیص نباشند.

با بیرون آمدن از ساختمان کنگره، عبور از محوطه کاخ سفید، اغلب چه چیزی را می شنوید؟ اغلب چنین اظهاراتی مانند این می‌شود: “آیا تا به حال در مترو نبوده‌اید؟ به برانکس؟ وقتی برمی‌گردید مطمئناً باید در آن بروید.” و در لس آنجلس با افتخار به شما می گویند که یکی از راه هایی که لس آنجلس «شبیه نیویورک است» این است: در حالی که ممکن است.

مردی به ریچموند یا دیترویت برود یا نرود، دیر یا زود شما ناچار خواهید شد ببینید. او در خیابان های لس آنجلس. همانطور که من می گویم، این همان چیزی است که آنها آنجا به شما می گویند. اما آن جنبه های واشنگتن چیست؟که مختص آن شهر است و آن را شبیه هیچ شهر دیگری در ایالات متحده نمی کند؟ و در برخی موارد چه مواردی آن را برای بسیاری از بازدیدکنندگان آن تأثیر منفی می گذارد.

و در برخی موارد آنقدر عجیب است که باید جنبه چنین شهری باشد؟ به عنوان یک چیز، اولین چیزی که باید هر غریبه ای را به شهر بیاورد، گستره عظیم تجارت سوغاتی در آن شهر است. شاید به اندازه کافی طبیعی باشد که چنین باشد، و مغازه های سوغاتی باید کیلومترها در محدوده ای تقریباً ناگسستنی قرار بگیرند.

چیزی که اصلاً نمی توان به راحتی پاسخ داد این است که چرا تقریباً همه سوغاتی ها باید از نوع سوغاتی هایی باشند که هستند. البته پرتره های چاپ شده رئیس جمهور فعلی و روسای جمهور سابق و مجسمه های گچی این شخصیت ها. که البته بسیاری از مقالات «یادآوری» را نیز باید با طرحی میهن پرستانه لمس کرد.

آرایش عروس در آرایشگاه زنانه : اما چرا امروز باید میلیون‌ها “قاشق یادگاری” (با کاپیتول به صورت برجسته روی کاسه)، بشقاب‌های “نقاشی شده با دست” (شبیه ولنتاین کمیک جورج واشنگتن)، وزنه‌های کاغذی (با یک لیتوگرافی هذیان‌آمیز) از کتابخانه کنگره نشان می دهد از طریق)،”حلقه های دستمال سفره”، چاقوهای کره، و غیره و غیره – چرا باید میلیون ها مورد از این چیزها دقیقاً به سبک چنین مقالاتی باشد.

که با افتخار در خانه مادربزرگم در زمانی که من یک پسر در غرب میانه بودم به نمایش گذاشته می شد؟ در خارج از واشنگتن، تا آنجا که من در جهان می دانم، هر نمایشگاه قابل توجهی از اجناس که یاد آور طعم گذشته باشد، فقط در کنار آب های شهری که مردان کشتی در آن خرید می کنند، یافت می شود. و در آنجا، در امتداد جبهه های آب، همیشه همان ایده زینت را پیدا می کنید.

یک چیز دیگر. کجای واشنگتن مغازه‌هایی هستند که در آن آثار هنری واقعی به فروش می‌رسد – نقاشی‌هایی با شخصیت‌های معتبر و نمونه‌های کمیاب مبلمان عتیقه؟ آنها ممکن است آنجا باشند. قسم نمی‌خورم که نیستند، اما یافتن آنها بسیار دشوار است. نقاشی مرا به یاد می آورد. گالری کورکوران، البته، یک موزه هنر به درستی معروف است.

اما یک موزه کوچک، که شامل استادان قدیمی نیست، بلکه مجموعه ای عالی از نقاشی آمریکایی است، به ویژه در بازنمایی آن از دوره بلافاصله قبل از امروز، دوره مردانی که نقاشان امپرسیونیست ما نامیده می شوند. بهترین بوم آن، باید بگویم، این استنقاشی جان اچ. تواختمن، به نام (به اعتقاد من) “آبشار”. منظور من این است.

آرایش عروس در آرایشگاه زنانه : که بازدیدکنندگان آنجا قطعاً آنچه را که قرار است آنجا ببینند می‌بینند – هنر. چیزی که من به آن می‌رسم (و نمی‌دانم چرا کسی بیشتر به آن مراجعه نمی‌کند) این است: انبوهی از مردمی که به واشنگتن می‌آیند با تعجب به هر چیزی که به آنها نشان داده می‌شود.

نگاه می‌کنند. آثار زیبای متعدد معماری – که اکنون یادبود بسیار نجیب لینکلن به آنها اضافه شده است – آنها می بینند و احتمالاً چیزی از آنها گرفته شده است.