سالن زیبایی فرشتگان خیابان نامجو

سالن زیبایی فرشتگان خیابان نامجو : مدام فکر می کنم از چه دوستی، چه مردی محرومم. من به خوبی می‌دانم که او به شصت و هفتمین سالگی رسیده بود، سنی که حتی قوی‌ترین افراد به ندرت از آن فراتر می‌روند. که او از یک زندگی پر از درد رها شده است.

رنگ مو : اما آنهایی که خود را نابود می‌کنند، ما را زیر این تفکر تسلی‌ناپذیر رها می‌کنند، که این قدرت را داشته‌اند که بیشتر عمر کنند. درست است، کورلیوس انگیزه های زیادی برای علاقه مندی به زندگی داشت.

سالن زیبایی فرشتگان خیابان نامجو

سالن زیبایی فرشتگان خیابان نامجو : وجدان بی‌عیب، شهرت بالا و شخصیت بزرگ، علاوه بر دختر، همسر، نوه و خواهر. و در میان این وعده های بی شمار خوشبختی، دوستان وفادار. با این حال، باید صاحب آن بود که او بالاترین انگیزه را داشت (که برای یک مرد عاقل همیشه نیروی سرنوشت را خواهد داشت)، او را به این تصمیم ترغیب می کرد.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

او مدت‌ها بود که با شکایتی بسیار خسته‌کننده و دردناک شکنجه می‌شد که حتی این انگیزه‌ها برای ادامه زندگی، هر چند که هستند، با دلایل طرف مقابل بیش از حد متعادل می‌شدند. در سی و سومین سالگی (چنان که بارها از او شنیده ام) نقرس در پاهایش گرفتار شد.

این ارثی بود. برای بیماری ها و همچنین دارایی ها، گاهی اوقات به نوعی ارث منتقل می شود. یک زندگی متانت و خویشتن داری او را قادر ساخته بود تا زمانی که هنوز جوان بود بیماری را غلبه کند و از بین ببرد، اما پس از آن که با گذشت سالها بر او رشد کرد، مجبور شد مردانه آن را تحمل کند و در عین حال از باورنکردنی ترین و نالایق ترین عذاب رنج برد.

زیرا نقرس اکنون نه تنها در پاهایش بود، بلکه در تمام بدنش پخش شده بود. به یاد دارم که در زمان سلطنت دومیتیان از ویلای او در نزدیکی رم دیدن کردم. به محض اینکه وارد اتاق او شدم، خادمان او بیرون رفتند، زیرا این قانون او بود، هرگز اجازه نمی داد که در اتاق باشند، هنگامی که دوست صمیمی با او بود. نه، حتی همسر خودش هم می‌رفت.

اگرچه می‌توانست هر رازی را پنهان کند. چشمانش را دور اتاق انداخت و فریاد زد: «چرا، فکر می‌کنی من این همه زندگی را زیر این رنج‌های بی‌رحمانه تحمل می‌کنم؟ به این امید است که حداقل برای یک روز بیشتر از آن شرور زنده بمانم.» اگر قدرت بدنی او برابر با تصمیم او بود، میل خود را عملی می کرد. خداوند دعای او را شنید و مستجاب کرد.

و وقتی احساس کرد که اکنون باید به عنوان یک رومی آزاد و بدون برد بمیرد، دیگر وابستگی های بزرگ، اما اکنون کمتر اجباری به دنیا را شکست. بیماری او افزایش یافت. و از آنجایی که اکنون آنقدر خشونت آمیز شده بود که نمی‌توان اعتراف به رهایی از اعتدال داشت،او مصمم بود تا با تلاش قهرمانانه به حملات بی وقفه آن پایان دهد.

او در طول چهار روز که همسرش هیپولا دوست مشترک ما جمینیوس را با این خبر غم انگیز که کورلیوس مصمم است بمیرد نزد من فرستاد، از همه رزق و روزی امتناع کرده بود. و اینکه نه التماس های خودش و نه دخترش نتوانست او را از هدفش منصرف کند. من تنها کسی بودم که توانستم او را با زندگی آشتی دهم. با بیشترین بارش به سمت خانه اش دویدم.

وقتی به آن نزدیک شدم، با فرستاده دیگری از هیسپولا، ژولیوس آتیکوس، ملاقات کردم، که به من اطلاع داد که در حال حاضر هیچ امیدی وجود ندارد، حتی از من، زیرا او در هدفش سخت‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. او در واقع به پزشکش که او را برای گرفتن مقداری غذا فشار می‌داد، گفته بود: «تصمیم شد»؛ تعبیری که همان‌طور که تحسین من را از عظمت روحش برانگیخت، غم از دست دادن او را نیز برانگیخت.

مدام فکر می کنم از چه دوستی، چه مردی محرومم. من به خوبی می‌دانم که او به شصت و هفتمین سالگی رسیده بود، سنی که حتی قوی‌ترین افراد به ندرت از آن فراتر می‌روند. که او از یک زندگی پر از درد رها شده است. که عزیزترین دوستانش را پشت سر گذاشته است و (آنچه برایش عزیزتر از همه اینها بود) دولت را در وضعیتی مرفه: همه اینها را می دانم.

سالن زیبایی فرشتگان خیابان نامجو : با این حال نمی توانم تحمل کنم که او را ناله کنم، گویی او در اوج و نشاط روزهای خود بوده است. و من بر او ناله می کنم (آیا مالک ضعف خود باشم؟) به حساب خود. و – برای اعتراف به شما مانند کالویسیوس، در اولین انتقال اندوهم – متأسفانه می ترسم، اکنون که دیگر زیر چشم او نیستم، اینقدر سختگیرانه مراقب رفتارم نباشم. پس با من تسلیت بگو، نه اینکه پیر بود، ناتوان بود.

همه اینها را می دانم: اما با ارائه برخی بازتاب های جدید و بی مقاومت که هرگز در هیچ جای دیگری نشنیده ام، نخوانده ام. زیرا تمام آنچه شنیده‌ام و خوانده‌ام، خودشان به ذهنم می‌رسند. اما همه اینها بسیار ضعیف تر از آن هستند که بتوانم در این رنج سخت از من حمایت کنند. بدرود.همانطور که تحسین من از عظمت روح او را افزایش داد، غم و اندوه من را برای از دست دادن او افزایش داد.

مدام فکر می کنم از چه دوستی، چه مردی محرومم. من به خوبی می‌دانم که او به شصت و هفتمین سالگی رسیده بود، سنی که حتی قوی‌ترین افراد به ندرت از آن فراتر می‌روند. که او از یک زندگی پر از درد رها شده است. که عزیزترین دوستانش را پشت سر گذاشته است و (آنچه برایش عزیزتر از همه اینها بود) دولت را در وضعیتی مرفه: همه اینها را می دانم.

با این حال نمی توانم تحمل کنم که او را ناله کنم، گویی او در اوج و نشاط روزهای خود بوده است. و من بر او ناله می کنم (آیا مالک ضعف خود باشم؟) به حساب خود. و – برای اعتراف به شما مانند کالویسیوس، در اولین انتقال اندوهم – متأسفانه می ترسم، اکنون که دیگر زیر چشم او نیستم، اینقدر سختگیرانه مراقب رفتارم نباشم. پس با من تسلیت بگو، نه اینکه پیر بود، ناتوان بود.

سالن زیبایی فرشتگان خیابان نامجو : همه اینها را می دانم: اما با ارائه برخی بازتاب های جدید و بی مقاومت که هرگز در هیچ جای دیگری نشنیده ام، نخوانده ام. زیرا تمام آنچه شنیده‌ام و خوانده‌ام، خودشان به ذهنم می‌رسند. اما همه اینها بسیار ضعیف تر از آن هستند که بتوانم در این رنج سخت از من حمایت کنند. بدرود.همانطور که تحسین من از عظمت روح او را افزایش داد، غم و اندوه من را برای از دست دادن او افزایش داد.