سالن زیبایی ابیش ساره بیات

سالن زیبایی ابیش ساره بیات : باور کن، باور کن، باور کن ، من از تو التماس می کنم. دعا کن فوراً ازت بشنوم (امضا) هنری تورلو. ( یادداشتی از جورج کریر، ویراستار «بیکار» به هنری تورلو، نویسنده .) توضیحات شما به دست آمده است. به عنوان یک توضیح، ارزش کاغذی که روی آن نوشته شده نیست، ندارد.

رنگ مو : اما همه ما در اینجا توافق داریم که احتمالاً بهترین داستان داستانی است که تا به حال نوشته اید. برای شماره کریسمس پذیرفته شده است. ضمیمه شده لطفا چک صد دلاری پیدا کنید. داوسون پیشنهاد می‌کند که یک ماه دیگر در آدیرونداکس حضور داشته باشید. ممکن است وقت خود را بنویسید و شرحی از زندگی رویایی که در آنجا هستید بنویسید.

سالن زیبایی ابیش ساره بیات

سالن زیبایی ابیش ساره بیات : به نظر من در این ایده امکاناتی وجود دارد. نگرانی تمام هزینه ها را پرداخت خواهد کرد. چه می گویید؟ (امضا) همیشه مال شما داوسون آرزو داشت تنها باشد. او کار بسیار زیادی برای نوشتن داشت که در نیویورک امکان‌پذیر نبود، جایی که دوستانش مدام حرفش را قطع می‌کردند، و به همین دلیل بود که او کلبه کوچک دامپر را برای ماه‌های اولیه بهار گرفته بود.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

کلبه فقط برای او مناسب بود. از روستای داممره دور بود و اجاره به طرز مشکوکی منطقی بود. او می‌توانست نود و نه سال اجاره آن را بیهوده داشته باشد، اگر تصمیم می‌گرفت آن را بخواهد و قول می‌دهد که محل را تعمیر کند. اما زمانی که هماهنگی های خود را با نماینده انجام داد، از این واقعیت آگاه نبود. در واقع، چیزهای زیادی وجود داشت که داوسون زمانی که این مکان را گرفت از آن آگاه نبود.

اگر نبود او هرگز به رفتن به آنجا فکر نمی کرد و این داستان نوشته نمی شد. اواخر ماه مارس بود که به همراه خدمتکار چینی و ماستیفش وارد مالکیت شد و نوشتن داستانی را که در ذهن داشت آغاز کرد. قرار بود تلاش زندگی او باشد. افرادی که آن را می خوانند، تاکری و هر کس دیگری را فراموش می کنند، و به علاوه، هرگز آرزوی دیدن کتاب دیگری را ندارند.

قرار بود ادبیات همه زمان ها باشد – گذشته و حال و آینده. در آن قرار بود تمام کارهای قبلی فراموش شود، همه کارهای آینده غیرضروری شود. به مدت سه هفته همه چیز به خوبی پیش رفت و کار روی داستان عالی به رضایت نویسنده رسید. اما با نزدیک شدن به عید پاک، به نظر می رسید چیزی عجیب و غریب در کلبه داممر ایجاد می شود.

موهای داوسون پایین نمی ماند. صبح که از خواب بیدار می‌شد، تک تک موهای سرش را می‌دید که صاف ایستاده‌اند، و آن‌ها را مانند برس‌های آغشته به آب گچ می‌زد، دیگر نمی‌توان آن‌ها را وادار کرد که دوباره دراز بکشند.

ناخوشایندتر از این، سبیل ابریشمی او نیز به همین شکل تحت تأثیر قرار گرفت، به طوری که به جای آویزان شدن به صورت حلقه ای نرم و جذاب روی لبش، مانند ردیفی از سرنیزه ها بلند شد و در دو طرف بینی اش قرار گرفت. و با این رنج بی‌نظیر هیرسوت، احساس دلهره‌ای در دل داوسون به وجود آمد، او نمی‌دانست.

چه چیزی، که به سرعت تبدیل به وحشتی غیرقابل کنترل شد که تمام وجودش را فرا گرفت و توانایی او را برای کار بر روی داستان جاودانه‌اش به طور کامل‌تری از بین برد. دوستان بی‌ملاحظه نیویورکی که در ساعات پرمشغله‌اش به او سر زدند، احتمالاً می‌توانستند.

این کار را انجام دهند. “دیکنز چه مشکلی با من دارد؟” با خود گفت، همانطور که برای شانزدهمین بار قفل های سرکش خود را مسواک زد. “چه چیزی روی موهایم آمده است؟ و زیر آفتاب از چه می ترسم؟ فکر مردی با جثه من هر شب زیر تخت به دنبال چیزی – برای – دزد، ترس یا چیزی که من نمی دانم. بیدار می شوم. نیمه‌شب از ترس می‌لرزید.

سالن زیبایی ابیش ساره بیات : در روشنایی روز مملو از وحشت راه می‌رفتم، نوشته جوو! تقریباً آرزو می‌کنم که کاش چونگ لی در آشپزخانه بودم، که بدون مزاحمت به کارش می‌رفت.» پس از گفتن این، داوسون عصبی به او نگاه کرد. اگر انتظار داشت دشمنی غیبی خنجر را به پشتش فرو کند، نمی توانست نگران تر از این به اطراف نگاه کند.

و سپس فرار کرد، در واقع با وحشت به آشپزخانه فرار کرد، جایی که چونگ لی مشغول تهیه شام ​​خود بود. چانگ فقط یک چینی بود، اما او یک موجود زنده بود و داوسون از تنها ماندن می ترسید. “خوب، چانگ،” او با دوست داشتنی که می تواند، “این یک تغییر خوشایند از نیویورک است، نه؟” چانگ با نگاهی خالی به درب شربت خانه پاسخ داد: «خیلی خوب. “من از یکسان خوشم می آید.

یک جورهایی دمپیمر، مستر داوسون.” “خنده دار، چانگ؟” داوسون را جویا شد و برای اولین بار مشاهده کرد که صف چینی‌ها به اندازه یک چوب باغ راست می‌ایستد و تقریباً در حین حرکت صاحبش سقف را خراش می‌داد. “خنده دار؟” چانگ با لرز گفت: «ایپی، رقیق!» “من هیچ دوست ندارم. من پرواز کردم.” “اوه، بیا!” داوسون با سبکی متاثر گفت. “از چی میترسی؟” چانگ گفت: «زانگ نشینی». “نمیدونی چیه.

برو خونت، خواب نیست، دم خوک نه پایین میمونی، دلت میره تپش آلی شب.” “توسط جوو!” داوسون فکر کرد. “او هم گرفتش!” چانگ از سر گرفت: «اینجا هولناک است. “جک او هم دوست ندارد.” جک ماستیف بود. “چی شده با جک؟” از داوسون پرسید. “نمی خواهی بگویی جک می ترسد؟” چانگ گفت: “آیا می‌دانید که او “لغز کرده است یا نه،” او بیشتر اوقات غرغر می‌کند.

واضح است که هیچ آرامشی برای داوسون در اینجا وجود نداشت. برای خلاص شدن از شر ترسش، واضح بود که چانگ نمی تواند کمکی کند، و احساس چانگ مبنی بر اینکه حتی جک نیز تحت تأثیر چیز عجیبی قرار گرفته است، به هیچ وجه اطمینان بخش نبود. داوسون به داخل حیاط رفت و برای سگ سوت زد و در یک لحظه حیوان باشکوه به سمت بالا آمد.

داوسون دستی به پشت او زد. اما جک، به جای اینکه همانطور که عادت داشت از این نشانه محبت اربابش شادی کند، فریاد درد کشید که کاملاً با احساسات خود داوسون مطابقت داشت، زیرا دستش هر چند ملایم بود.

سالن زیبایی ابیش ساره بیات : بعد از اینکه احساس کرد آن را روی دسته ای از سوزن فشار داده است. “چی شده، پیرمرد؟” داوسون با ناراحتی کف دستش را مالید. “آیا من شما را اذیت کردم؟” سگ سعی کرد دمش را تکان دهد.