رنگ موی امبره سامبره چیست

رنگ موی امبره سامبره چیست : اما با اشتیاق که او را علاقه مند دید، شروع به صحبت کرد. آردیتا به سختی به غذای او دست زد و چهره جوان تیره او را تماشا کرد – خوش تیپ، کنایه آمیز و کم اثر. به گفته او، او زندگی را از کودکی فقیر در یکی از شهرهای تنسی آغاز کرد، آنقدر فقیر که مردمش تنها خانواده سفیدپوست در خیابان خود بودند.

رنگ مو : او هرگز هیچ بچه سفید پوستی را به یاد نمی آورد – اما به ناچار ده ها پیکانینی در ردپای او جریان داشتند، تحسین کنندگان پرشوری که او آنها را به خاطر تخیل زنده اش و مقدار مشکلی که همیشه آنها را وارد و خارج می کرد، در کنار آنها نگه داشت. و به نظر می رسید که این انجمن یک هدیه موسیقی نسبتاً غیرمعمول را به یک کانال عجیب و غریب منحرف کرد.

رنگ موی امبره سامبره چیست

رنگ موی امبره سامبره چیست : زنی رنگین پوست به نام بل پاپ کالهون بود که در مهمانی هایی که برای بچه های سفید پوست برگزار می شد پیانو می نواخت – بچه های سفید پوست خوبی که با بو کشیدن از کنار کرتیس کارلایل می گذشتند. اما “پوه سفید” کوچولوی ژنده پوش هر ساعت در کنار پیانوی خود می نشست و سعی می کرد با یکی از آن کازوهایی که پسرها از آن زمزمه می کنند سوار آلتو شود.

سیاه پوست ظاهر شد، یک رشته چراغ های کوچک زیر سایه بان را روشن کرد و شروع به چیدن میز حصیری برای شام کرد. و در حالی که آنها مرغ برش داده شده سرد، سالاد، کنگر فرنگی و مربای توت فرنگی را از انباری فراوان پایین می خوردند، کارلایل در ابتدا با تردید.

قبل از سیزده سالگی، در کافه‌های کوچک اطراف نشویل، از یک ویولن کتک خورده، یک رگ تایم متلک برانگیز برمی‌داشت. هشت سال بعد شور و شوق رگ تایم کشور را فرا گرفت و او شش تاریکی را در مدار گرفت. پنج نفر از آنها پسرانی بودند که او با آنها بزرگ شده بود. دیگری آخوند کوچولو، بیب دیواین بود.

که سیاه‌پوست اسکله‌ای در اطراف نیویورک بود و مدت‌ها قبل از آن یک دست مزرعه در برمودا بود، تا اینکه یک رکاب رکابی هشت اینچی را در پشت اربابش چسباند. در همان زمان بود که تغییری در کل نگرش او شروع شد، یک تغییر نسبتاً کنجکاو و تلخ. زمانی بود که متوجه شد سال‌های طلایی زندگی‌اش را با مردان سیاه‌پوست دور یک استیج غوغا می‌کرد.

عملکرد او در نوع خود خوب بود – سه ترومبون، سه ساکسافون و فلوت کارلایل – و این حس خاص خود او از ریتم بود که تفاوت را ایجاد کرد. اما به طرز عجیبی نسبت به آن حساس شد، از فکر ظاهر شدن متنفر شد، روز به روز از آن می ترسید. آنها در حال کسب درآمد بودند – هر قراردادی که او امضا می کرد، بیشتر خواستار بود.

اما وقتی به مدیران رفت و به آنها گفت که می خواهد از گروه جنسی خود جدا شود و به عنوان یک پیانیست معمولی ادامه دهد، آنها به او خندیدند و به او گفتند که دیوانه است. خودکشی هنری خواهد بود او پس از آن به عبارت «خودکشی هنری» می خندید. همه از آن استفاده کردند.

رنگ موی امبره سامبره چیست : نیم دوجین بار با سه هزار دلار در شبانه روز در رقص های خصوصی بازی می کردند و به نظر می رسید که اینها تمام بیزاری او را نسبت به شیوه زندگی اش متبلور کرده است. آنها در کلوپ ها و خانه هایی اتفاق می افتاد که او نمی توانست در روز به آن ها برود. به هر حال، او صرفاً نقش میمون ابدی را بازی می‌کرد.

یک جور مرد همخوانی تصعید شده. او از بوی تئاتر، پودر و سرخاب و پچ پچ اتاق سبز، و تایید حمایت کننده از جعبه ها خسته شده بود. دیگر نمی توانست دلش را برای این کار بگذارد. ایده یک رویکرد آهسته به تجمل اوقات فراغت او را وحشی کرد. او البته داشت به سمت آن پیش می رفت، اما مثل یک بچه، بستنی اش را چنان آهسته می خورد.

که اصلاً نمی توانست طعم آن را بچشد. او می‌خواست پول و زمان و فرصت زیادی برای خواندن و بازی داشته باشد، و از آن دسته از مردان و زنانی که هرگز نمی‌توانست در کنارش باشد، آن‌هایی که اگر اصلاً به او فکر می‌کردند، او را نسبتاً حقیر می‌پنداشتند.

به طور خلاصه، او همه چیزهایی را می خواست که در حال جمع کردن آن ها زیر نظر رئیس کل اشراف بود، اشرافی که به نظر می رسید تقریباً با هر پولی می توان خرید کرد، جز پولی که او در حال ساختن آن بود. او در آن زمان بیست و پنج ساله بود، بدون خانواده یا تحصیل یا هیچ قولی مبنی بر اینکه در حرفه تجاری موفق خواهد شد.

او شروع به حدس و گمان های وحشیانه کرد و در عرض سه هفته هر یک سنت پس انداز را از دست داد. بعد جنگ آمد. او به پلاتسبورگ رفت و حتی در آنجا هم حرفه اش از او پیروی کرد. یک سرتیپ او را به مقر فراخواند و به او گفت که می تواند به عنوان رهبر گروه بهتر به کشورش خدمت کند.

بنابراین او جنگ را با یک گروه موسیقی ستاد سرگرم سرگرم کردن افراد مشهور پشت خط گذراند. آنقدرها هم بد نبود – به جز این که وقتی پیاده نظام لنگ لنگان از سنگر برگشت، می خواست یکی از آنها باشد. عرق و گلی که آنها به تن داشتند، تنها یکی از آن نمادهای وصف ناپذیر اشرافیت به نظر می رسید.

رنگ موی امبره سامبره چیست : که برای همیشه از او دور بود. “این رقص های خصوصی بود که این کار را انجام داد. پس از بازگشت من از جنگ، روال قدیمی شروع شد. ما پیشنهادی از سندیکای هتل های فلوریدا داشتیم. آن زمان فقط بحث زمان بود.” او قطع شد و آردیتا با چشم انتظاری به او نگاه کرد، اما او سرش را تکان داد. او گفت: “نه، من می خواهم در مورد آن به شما بگویم.

من بیش از حد از آن لذت می برم، و می ترسم اگر آن را با دیگران به اشتراک بگذارم، اندکی از این لذت را از دست بدهم. من می خواهم. برای ماندن در آن چند لحظه‌ی قهرمانانه و بی‌نفس که در مقابل همه آنها ایستاده بودم و به آنها اجازه می‌دادم بدانند که من چیزی بیش از یک دلقک لعنتی و غرغرو می‌کنم.» از بالا به جلو ناگهان صدای آهسته آواز آمد.